The Esperanto Gazette for the spread of the International Language. ABONPAGOJ ESTAS RICEVEBLAJ CE
Nepresitajn manuskriptojn la Redakcio resendos se oni aldonis postsignon. Alsendatajn artikolojn la Redakcio lau bezono korektos. No. 4. Subscription, 3s. Per Annum. FEBRUARO, 1904. Ce Essex Hall, je Jan. 14, lau la anonco en The Esperantist, la Membroj kaj Amikoj de la London Esperanto Club jarkunvenis. Kaj sekve la raporto de tiu ci kunveno postulas multe da spaco. Por ke aliaj interesajoj ne estu limigitaj, la kutimata Gramatiketo estas forigita. Mi esperas ke la legantaro aprobos tiun ci. La Prezidanto de la Klubo, Sinjoro Felix Moscheles, malfermis la kunsidon per longan kaj interesan Esperantan paroladon. Li diris:—
Tuj post la fino de tiu ci interesa parolado, la Vicprezidanto, Sinjoro J. C. O’Connor, legis leteron de la Kasisto, Sinjoro W. T. Stead, kiu malfelice ne povis ceesti pro malsaneto. Sinjoro O’Connor ankau diris malmultajn vortojn en la Angla lingvo pri la rapida progreso, kiun Esperanto faris inter ni. Tiam la Hon. Sekretario legis Raporton pri la Klubaj aferoj, kiu estos sendata al ciuj Membroj. Fraulino Lawrence tiam donis al ni du interesajn leterojn. Unu estis de Sinjoro Geoghegan, en Alaska, por kiu, bedaure, spaco mankas. La alia estis de Doktoro Zamenhof, reakcentigante la fakton ke, se presistoj ne havas la akcentojn sur la literoj en Esperanto, ili ciam povos anstataui la akcentojn per la litero "H" (chi, ghi, jhus, ehho, shi) kaj ke la akcento sur "U" ne devas esti presata. Tiu ci eble helpos nian aferon. La Membraro de kelkaj aliaj Societoj, kiuj deziris kunligi sin kun ni, estis aldonita al la Londona Klubo Esperanta; kaj la oficiala parto de la kunveno finigis per fanfarado, car nia kara Estro, Doktoro Zamenhof mem, sendis al ni paroladon per fonografo. La uzo de fonografoj certe estas gravega ilo por la lernado de la elparolado de Esperanto, kaj tiuj, kiuj havas ilin, estos sagaj, se ili acetos Esperantajn cilindrojn. Sinjoro Rees, de la Modern Language Press, 13 Paternoster Row, London, afable venis por pruvi al ni tiun ci fakton, per la cilindro de Doktoro Zamenhof, kaj alia el The Esperantist. La paroladon kiun Doktoro Zamenhof sendis tiel afablege al ni, mi jam estis kopiinta, antau ol la transskribo alvenis. Tiu ci fakto pruvos al skeptikuloj, ke la paroloj de nia Estro Varsovie tute estis Londone kompreneblaj al ni.
Tiu ci parolado treege placis al la audintaro, kiuj korege dankis la Doktoron pro lia aminda saluto. Sinjoro Motteau kun tri aliaj bonege kantis lian belan himnon "Espero" (presita je la dek-sesa pago de The Esperantist), kaj ciuj entuziasme kunkantis la horajon. Post multaj paroladetoj kaj bela poemeto, kiun elparolis Fraulino SchÄfer, la kunveno finigis, kaj ciuj el la partoprenintoj revenis hejmen pripensantaj kiel helpi la kreskadon de Esperanto en Anglujo, kaj tra la tuta mondo. At Essex Hall, on Jan. 14, as announced in The Esperantist, the members and friends of the London Esperanto Club held their annual meeting. And consequently the report of this meeting demands much space. In order that other interesting matter should not be limited, the usual short grammar is left out. I hope readers will approve of this. The Club’s President, Felix Moscheles, Esq., opened the meeting by a long and interesting speech in Esperanto. He said:—
At the termination of this interesting speech the Vice-President, J. C. O’Connor, Esq., read a letter from the Treasurer, W. T. Stead, Esq., who was not able to be present on account of a slight illness. Mr. O’Connor also said a few words in English on the rapid progress Esperanto has made amongst us. Then the Hon. Secretary read a Report of the Club’s affairs, which will be sent to all Members. Miss Lawrence then gave us two interesting letters. One was from Mr. Geoghegan, in Alaska, for which, unfortunately, we have not space. The other was from Dr. Zamenhof, once more accentuating the fact that, if printers have not the accents over Esperanto letters, they may always substitute the accents by the letter "H" (ch, gh, hh, sh, jh), and that the accent over the "U" need not be printed. This will, possibly, help our Cause. The Members of some other Societies, who wished to unite with us, were added to the London Esperanto Club; and the official part of the meeting terminated with a flourish, for our dear Chief, Dr. Zamenhof himself, had sent us a speech on the phonograph. The use of phonographs is certainly an important means of studying the pronunciation of Esperanto, and those who have access to them will be wise in getting Esperanto records. Mr. Rees, of the Modern Language Press, 13, Paternoster Row, London, kindly came to prove this fact by means of Dr. Zamenhof’s record, and another one from The Esperantist. I had already copied the speech which Dr. Zamenhof thus kindly sent before the transcript arrived. This fact will prove to sceptical people that our Chief’s words in Warsaw were quite intelligible to us in London.
This speech greatly pleased the audience, who most heartily thanked the Doctor for his kind greeting. Mr. Motteau, with three others, sang most effectively his beautiful hymn "Espero" (printed on the page 16 of The Esperantist), and all joined in the chorus with enthusiasm. After many short speeches and a pretty poem recited by Miss SchÄfer, the meeting came to an end, and all the participants returned home thinking how to help the spread of Esperanto in England, and throughout the world. KIEL FONDI ESPERANTAN GRUPON.La fondigo de Esperanta Grupo, por ke gi havu bonsukceson, postulas multe da kapableco de organizado, entuziasmon senliman, grandan paciencon, kaj firman decidon ke la grupo prosperos, malgrau la malfacilajoj, kiuj staras en gia vojo. Sendube la kreado de tia societo au grupo kauzos al vi amason da laborojn, kiun ciu ajn krom entuziasmulo prave povus nomi sklaveco. Kalkulante la korespondadon, la verkadon de artikoloj, kaj la faradon de cio, kion ni povas por gajni la atenton de la skeptikema Publiko, plie la varbadon de aliaj samideanoj por ricevi ilian kunhelpon, la laboro vere estas senfina. Sed aliparte, la rezultatoj de viaj penoj estos rekompenco multe pli granda ol sia kosto, car, interalie, oni konatigas kun multaj interesaj personoj, ceestas ce multaj instruantaj priparoladoj, kursoj, k.t.p., kaj, krom tio, guados nombron da aliaj profitajoj, kiun bone valorigas la laboradon elspezitan. Kompreneble, oni apenau bezonas diri, ke viaj klopodoj tute ne finigos tiam, kiam vi estos fondinta la grupon. Efektive, ili nur jus komencigis. Oni ciam trovos en nova movado kiel Esperanto, multe da personoj, kiuj volonte alprenos gin dum dauras la intereso ordinare elvokita de novajo ia; sed tuj kiam gi cesas esti priparolata, ili kviete lasas gin subfali. Pri tiaj membroj oni devos precipe zorgi; se iu el ili forlasos ceesti la kursojn au sajnos perdi sian intereson je la afero, skribu mallongan leteron au aliru viziti lin, por certigi lin, ke la Grupo bezonas lian kunhelpon. Nu, rilate al la maniero lau kiu mi volus agadi por fondi grupon. Unue, estas la Publika Gazetaro, institucio, kies gravaj utilajoj por tia movado kiel tiu-ci, estas absolute necesegaj. Gi liveros al ni la solan efektivan ilon por disvastigi Esperanton inter la generala publiko. Mi konsilas personajn paroladojn kun Redaktoroj, la plimulto el kiuj jam interesigas sin je lingvaj aferoj, kaj mi kredas, ke vi renkontos nenian malfacilajon priparoladi Esperanton kun ili, kaj ricevi ilian subtenpromeson fine. Artikoloj donantaj skizon pri la movado de gia komencigo, ankau ekzemploj, por montri gian utilecon komercie, literature kaj sociale, devos esti prezentataj. Kiel eble plej ofte korespondado por-kaj-kontraua, devas esti iniciatata. Nun tiam kiam, nia afero reale ekmovas en tiu ci lando (pardonu min se mi kaptas la nunan okazon por diri kiel mirinda, lau mia opinio, estas la progreso, kiun gi jam faris, kiam oni konsideras ke apenau pasis dek du monatoj de gia komencigo), mi estas certa, ke trovigos multaj Esperantistoj ce diversaj partoj de Britujo, kiuj tre volonte donos sian subtenon al la afero, skribante leterojn en la Gazetaro pro la fondo de ia ajn Klubo, Grupo, au Societo. Tia korespondado sendube pruvos, ke ekzistas multe da kontrauuloj al nia ideo. Tio-ci estas neevitebla por ia nova movado, kaj iliaj kontraudirajoj devas esti gentile auskultataj, kaj lerte rebatitaj de iu el ni, kiu posedas la necesan kapablecon por tia laboro. Ni ciam memoru, ke tia kontraueco pli multe valoras por ni ol apatio kaj indiferenteco. Elvokinte dum kelke da tempo, intereson pri la afero, kaj tiel kauzis ian parton de la publiko igi dezireman eklerni pli da gi, faru publikan paroladon pri la temo de Helpanta Lingvo Internacia. La Prezidanto devas esti loka eminentulo ia. Anoncoj de la kunveno devos enpresigi en la Je la finigo de la parolado, invitu disputadon, kaj tuj anoncu la fondon de la nova Grupo (nature, la regularo, proponoj, k.t.p., devas esti antaue formulitaj), decidu pri la titolo de la Grupo, difinu gian celon, kaj elektu la registaro, k.t.p. Tion farinte petu al viaj audantoj, ke ili tuj farigu membroj. La abonpago devos esti tiel malgranda, ke gi ne farigu baro por malhelpi ies ajn aligon. Ci tiuj estas la cefaj principoj, lau kiuj mi ekfondis la Societon, kies Hon. Sekretario mi estas; kompreneble ne sen havinte la valoran kunhelpon de la aliaj membroj (el kiuj konsistas la nuna Komitato), kaj ankau tiun de la nelacigebla Hon. Sekretario de la Esperanto Klubo, la Redaktoro de tiu ci Gazeto. Mi kore esperas, ke tiuj ci malmultaj rimarkoj utilos al samideanoj, kaj ke ili estu kuragigitaj por fondi Grupojn en tiaj regionoj, kie neniaj nun trovigas. HOW TO FOUND AN ESPERANTO GROUP.The founding of an Esperanto Group, so that it should be successful, demands much organising ability, boundless enthusiasm, great patience, and firm determination that the group shall prosper, in spite of the difficulties which stand in its path. Undoubtedly the creation of such a society or group will cause you an amount of work which anyone other than an enthusiast would justly name slavery. In reckoning up the correspondence, the writing of articles, and the accomplishing of everything we can do to gain the attention of the sceptical public, besides the enrolling of other adherents in order to gain their coÖperation, the work is truly endless. But, on the other hand, the results of your trouble are recompense far greater than the cost, for, among other things, one becomes acquainted with many interesting persons, is present at many edifying lectures, classes, etc., and, besides this, one enjoys a number of other advantages which are well worth, the labour expended. Of course it is hardly necessary to say that your great exertions certainly do not cease when you have founded the group. In fact, they have only just commenced. One will always find in a new movement like Esperanto many persons who will willingly take it up while the interest lasts, which is generally aroused by any novelty; but, as soon as it ceases to be talked about, they quietly let it drop. Of such members one must take especial care; should any one of them discontinue attending the classes or seem to lose interest in the subject, write a short letter or pay him a call to assure him that the group needs his coÖperation. Now, as regards the modus operandi for founding a group. In the first place, there is the Public Press, an institution whose uses in such a movement as this are absolutely essential. It will give us the only effectual means for spreading Esperanto among the general public. I advise personal interviews with Editors, the majority of whom are already interested in matters linguistic, and I believe you will not encounter any difficulty in discussing Esperanto with them, and in finally obtaining their promise of support. Articles giving a sketch of the movement from its commencement, also examples for illustrating its uses for commerce, literature, and society must be submitted. As often as possible correspondence pro and con should be initiated. Now that our cause really begins to move in this land, (excuse me if I take the present opportunity to say how remarkable, in my opinion, is the progress it has already made when one considers that scarcely twelve months have passed since its commencement), I am certain that many Esperantists will be found in various parts of Britain who most willingly will give their support to the movement by writing letters to the Press in favour of the foundation of any Club, Group, or Society. Such correspondence will doubtless prove that there exist many opponents to our proposal. This is inevitable in any new scheme, and their adverse comments must be politely listened to, and instructively refuted by any of us who possess the necessary capability for such work. Let us ever bear in mind that this opposition is to us of far greater worth than apathy and indifference. Having aroused, for a time, interest in the subject, and thus having caused a certain section of the public to become desirous of learning more about it, give a public lecture on the theme of an Auxiliary International language. The Chairman should be someone of local eminence. Announcements of the meeting must be printed in the local Press. It would also be well to seek the support of the various Literary Institutions of the neighbourhood, and, having arranged the meeting, to send to every Secretary, for distribution to the members, bills announcing its date, place, and purpose. At the termination of the lecture invite discussion, and then and there announce the foundation of the new Group (obviously the rules, proposals, etc., must be drawn up beforehand), fix the title of the Group, define its purpose, and elect its officers, etc. This done, ask your audience to at once become members. The subscription must be so small as to form no obstacle to anyone’s joining. These are the chief principles by which I have founded the Society whose Hon. Secretary I am, but certainly not without having had the valuable coÖperation of the other members (of whom the present Committee is composed), and also that of the indefatigable Hon. Secretary of the Esperanto Club, the Editor of this Gazette. I sincerely hope that these few remarks will be useful to Friends-in-Esperanto, and that they will be encouraged to found Groups in those localities, where none at present exist. H. W. Clephan. LA NOVA JARO 1904.Originale verkita de CLARENCE BICKNELL, Kun Angla traduko. Cu la Jar’ Nova povus esti Sen kruco au doloro? Sen tim’ pro ia perd’ malgoja En tre proksima horo? Cu estos gi de brila lumo Sen unu ombr’ malbona? Cu estos kampoj floroplenaj, Kaj ciu flor’ fruktdona? Sen dornoj estu la rozujoj Sed rozoj plimultigu! Pli bona ol komenco sia La Nova Jar’ finigu! Almenau gi devigos porti Progreson al la tero, Car DI’ al ni vidajojn novajn Donacos de la Vero. A year without a sorrow Or a cross, Or dread of any morrow Bringing loss. Could it be? A year of light, with shadow Scarcely one? Of fruits in every meadow, Thistles none. Will it be? A year of many roses And few thorns; A year that brighter closes Than it dawns. May it be! A year of God’s unfolding Wider wings; A year of man’s beholding Better things. Must it be! OJE.RUSA SKIZO, Originale Verkita de OSIP IVANOVIC ELLEDER. Melankolia autuna nebulo disvastigis super la cirkauajo. Malgaja malsupreniganta Novembra nebulo. Griza en griza aperigas cio. Grizaj nuboj tiradas tien malalte sur la cielo, preskau kun manoj preneblaj. Kiel nigraj dikaj buloj sidas korvoj sur pintoj de nudaj senfoligitaj arboj, cie kaj tie malrapide, mallaute ekflugante. Multaj grandaj akvogutoj de la matena nebulo pendigas sur la brancoj malsupreniginte ilin: larmoj de naturo postplorantaj al la pasintaj belaj somertagoj. Malgojeco en la naturo, Malgajeco en homa koro. El la budo, sur la korto, sonadas lautega hundbojado. Jam de frua mateno gi sonadas. La granda nigra hundo bojas. Li bojas car li sopirigas je sia bela ordonantino, kiun li pli frue ciam kaj cie akompanadis, sed nun oni lin alcenigis kaj li ne povante al sia amanta, carma ordonantino kuri, bojas. Li sencese estis bojanta, malgaje——. La carmega fraulino, ordonantino de Oje amis tiun hundon bojantan, kiu sin pli frue, kiam si estis en la vilago vizitanta sian fratinon, akompanis ciam kaj cie; sed nun ne estis tio eble—! Ho! kiel alie tiam sonadis lia bojado, kiel goje, hele, sed nun—— Si iris al la budo. La hundo saltadis antauen al si, sed la ceno tiris lin ree malantauen, li siris fortike je la ceno, sed gi estas pli forta ol li kaj ne lasas lin. La juna fraulino pasis al Oje kaj elteniginte sian malgrandan blankan maneton, si karesadis lin. La hundo frenezigis de gojo. Li estis granda rusa cashundo, malbela sed fidelega. Kun siaj mallumaj sagaj hundokuloj li prudente rigardadis la belajn okulojn de sia ordonantino kaj, silentiginte, kvieteme li premis sian nigran kapon je sia vestajo. Rimarkinde! La okuloj de Oje havis similecon kun siaj okuloj. Ne en la koloro, siaj estis grizabluaj, liaj brunaj, sed la esprimo en ili estas egala. Rimarkinda simileco! Sur la korto regis nun silentado, sed ne por longe. La bela fraulino foriris kaj Oje ree malgaje bojadis.—Post kelkaj tagoj la bojado de Oje enuigis la belan fraulinon kaj, car li ne cesis, restante ciam alcenigita si, preninte belan pezon de rostita viando kaj irinte al la budo, jetis gin tien, dirante "Havu, mangu kaj kvietigu!" Si eldiris tion malkare, malmole kaj foriris sen ia kutima amema vorto, sen kareso. Hodiau si estis iom cagrenita, la bela fraulino. Malgaje postrigardis Oje sian amantan malproksimigantan ordonantinon. Malgaje li ekbojis kaj kasigis en la budon. Aljetitan viandon li ne mangis. En la sekvanta nokto frostigis kaj falis iom da nego. Matene regadis tutega silentado sur la korto. La servistino forirante vespere vidis ke, antau la budo, kusas la nigra Oje sur la nego entendata, senmove. Proksimiginte si vidis ke li estas mortinta. Antau li kusis la bela peco de rostita viando. "Ho, Dio estu laudata," diris la servistino, "li pli ne maltrankviligos la domon": kaj si rapidis alkomuniki tiun bonan novajon al la aliaj domlogantoj. "Eble li mortis pro malsato," kompatinde diris la administrantino. "Ho, ne!" respondis la servistino, "kusas ankorau apud li la granda peco de viando kiun nia fraulino hierau jetis al li." "Ah, nia fraulino, ni devas do al si tuj alkomuniki tiun aferon," rimarkis la maljunulino "si amis Ojen, kvankam mi vidis ke si hierau estis al li malkara; spite tion si amis lin, mi scias. Iru, Nellie, kaj diru al si ke Oje mortigis; si estas en ruga cambro. Mi nun estas okupata, car morgau mi havas grandan lavadon." ——Nellie foriris al la ordonantino—— Vesperstelo jam aperigis. Ekstere farigis klare, froste. La plena luno hele allumigis ciujn objektojn sur la korto, kie nun estis senvivo, funebro.—Ce la fenestro de ruga cambro, apoginte sin al la kadro, staris tiatempe silente, senmove la juna virina figuro. La vizajon forte alpremigita je la vitro, si rigardadis eksteren. Jam longe si staris tiel enprofundiginta en pensoj. Siaj rigardoj estis dirigitaj al unu punkto sur la korto. Rigide eltendita kusis tie antau sia logejo Oje, la mortinta rusa cashundo. Akre, klare desegnigis la konturoj de la senviva korpo sur la blanka negplato. Liaj large malfermigitaj brunaj okuloj sajnis rigardadi alten al la fenestro de sia amanta ordonantino. Li kusis tie kvazau en la morto ankorau gardante sin. Longe rigardadis la juna virino senmove, senlaute, al sia fidela mortinta akompaninto. Kion si pensadis? Cu si pensis pri Oje, kiel en pasintaj belaj somertagoj fidele li akompanadis sin, je siaj promenadoj? Au cu si bedauris siajn lastajn malmolajn vortojn? Kiu povas tion scii? Eble si tute ne pensis pri la senviva hundo, eble si en tiu momento kalkulis kiamaniere si akiros alian. Kiu povas scii tion? Kompatinda Oje!—— Sed nun trafis la argenta lunradio sian vizajon kaj eklumigis du multepezajn larmojn. Du grandaj perloj briligis en la belegaj grizabluaj okuloj.—"Felica Oje" gentile si sopiris. "Fidela en la vivo, fidela ankorau en la morto" mallaute parolis la lipoj de la juna fraulino en ruga cambro.—"FELICEGA OJE."—— En la nokto falinta nego mole kovradis lian korpon. [Copyright reserved.] [Tradukis Esp. 6266.] LA VENTEGO (Daurigo).(Vidu la tri antauajn Nrojn.) AKTO I.Sceno 2 (daurigo). Prospero.— De mi plu li ne vidis vualitanLa rolon kiun ludis Antonio— Min rigardante kiel malsagulon, Kaj regon sole de mizeraj libroj— Li absolute duko sin anoncis! Avida tiel estis li je povo Ke li konsentis al la reg’ Alonzo Duklandon fari depagantan jare, Submetis dukan al la rega trono, Milanan kapon altan li klinigis ... Duklando, gis li, ciam liberama! Ve! Kia mallevajo! Mirando.— Diaj povoj!Prospero.— Konduton lian notu, al mi diruCu frate kun mi agis via onklo— Mirando.— Mi pekus se ne noble mi ekpensusPri la avino mia—sed, patrinoj Bonegaj naskis tre malbonajn filojn. Prospero.— L’enradikita malamiko mia,Alonzo tuj aprobis la proponon Per kiu, por la submetigo landa Kaj jara pago de dukatoj multaj, Forpelus Antonio min kaj miajn El la duklando, kiun de la rego, Kun multaj gojaj, luksaj gratulegoj, Akceptis nun perfida mia frato. Soldatojn estis li subacetinta, Pordegojn li malfermis en la nokto ... Envenis bando, kiu, tra l’mallumo, Forportis min, kaj ankau vin gemantan, Rapide el Milano! Mirando.— Ho ve, patro!Tiamajn plorojn mi ne plu memoras, Sed la pripenso min devigas plori. Prospero.— Auskultu, tamen plie, gis mi venosAl nuna la afero—car sen tio Ne taugus la rakonto. Mirando.— Kial iliTuj ne mortigis nin? Prospero.— Demando prava,—El la rakonto rajte postulata— Pro l’amo de l’popolo al Prospero Ne faris ili sangavidan krimon: Perfidon tiel ili belsajnigis Ke gi blindigis ciun Milananon. En barko nin elsendis ili maren, Sed, kiam la marmezon ni atingis, Nin ili jetis en putrantan sipon Senmastan, sensnurajan, forlasitan Ec de la ratoj.—Ho ve! malfelicaj! Ni ekkriadis al la marondegoj, Ekgemis ni al la gemantaj ventoj ... Koncerto stranga, sed ne simpatia! Mirando.— Cielo! kia mi malhelpo estis!Prospero.— Ho, ne! farigis vi kerubo vera,Traplenigita de l’ciela beno; Rideto via min revivigadis! Mi maron kiam faris pli salitan Per el la koro tiel akraj ploroj, Vi kuragigis min kaj fortigadis Por kontraustari eblan mizeregon! Mirando.— Sed kiel ni el sipo landon trafis?Prospero.— Per Dia helpo, kara!—Jes; nutrajonNi havis—kiun rega konsilano Gonzalo—elektita de Alonzo Por tiel nin elpeli—al ni donis. Ciele inspirita bonfarinto! Li plie ricajn vestojn, stofojn, silkojn Aldonis—pli ec ol mi diri povas! Objektojn, kiujn gis nun ni uzadis, Utilajn kaj bonegajn. Car li sciis Ke estas mi precipe libramulo, Eltiris li el la biblioteko— De mi satita pli ol la Duklando— Amatajn librojn, kaj al mi alportis. Mirando.— Cielo volu tiun homon beni!Mi tre dezirus vidi lin! Prospero.— Mirando,(Remetas la mantelon) Auskultu de l’rakonto la finigon. Ci tien sur insulon ni alvenis, Ci tie mi mem, edukisto via, Instruis vin pli zorge ol princinon Guantan vane multajn liberhorojn, Au guvernistojn ne zorgamajn tiel. Mirando.— Cielo rekompencu vin!—Nu, patro,Mi petas, diru kial vi jus kauzis Tielan marventegon. Prospero.— Nu! sciiguKe tien ci, hodiau, per okazo Felica, kvankam stranga, jus alvenis La malamikoj miaj. Nun dependas Zenito mia de favora stelo, Influon kies devas mi fidele Akcepti—au neniam relevigi— Demandoj cesu! Vi nun dormi volas— Kontraubatali tion vi ne povos— Filino, gin obeu! (Mirando ekdormas). (Daurigota). SINGLE COPIES PRICE FOURPENCE NET. No. 5. March, 1904. THE |
Page | |
---|---|
The Accent Problem (The Editor) | 65-66 |
A February Walk (Esperantist 6380) | 67 |
Italian Folklore (Clarence Bicknell) | 68 |
Spanish Proverbs (Esperantist 4686) | 68 |
The Tempest, continued from pages 5, 21, 40 & 56 (translated by A. Motteau) | 69 |
Mateo Falkone (Elise Bauer) | 70-72 |
Tom Bowling (translated by A. Motteau) | 72 |
Various Items of Interest | 73 |
Correspondence Notes | 74-75 |
The Birth of Esperanto (translated by John Ellis) | 76-78 |
Our Holidays (The Editor) | 78 |
The Language of Flowers (Ben Elmy) | 79 |
Two Fables from Lafontaine (O.W. 7074) | 79 |
The Gates of Heaven (J. H. Meyrick) | 80 |
FOR FREE PARTICULARS write to
the HON. SECRETARIES of
ESPERANTO SOCIETIES at
- BOURNEMOUTH, I. F. H. Woodward, Esq.,
Norwood, St. Swithin’s Road. - DUBLIN, C. Fournier, Esq.,
Celtic Association, St. Stephen’s Green. - EDINBURGH, Miss Tweedie, M.A.,
2, Spence Street. - GLASGOW, J. Hunter, Esq.,
138, Darnley Street, Pollokshields. - HUDDERSFIELD, G. H. Taylor, Esq.,
13, Birkly Hall Road. - KEIGHLEY, J. Ellis, Esq.,
Compton Buildings, Bow Street. - LONDON, H. Bolingbroke Mudie,
41, Outer Temple, W.C. - NEWCASTLE, H. W. Clephan, Esq.,
3, Cotfield Terrace, Gateshead. - PLYMOUTH, J. A. Thill, Esq.,
6, Barton Crescent, Mannamead. - PORTSMOUTH, Dr. Greenwood,
21, St. George’s Square. - SURBITON, P. Howard, Esq.,
The Bungalow, Cranes Park. - TYNEMOUTH, Alan F. Davidson, Esq.,
26, Park Crescent, N. Shields. - WIMBLEDON, W. Inge, Esq.
Spencer College, Wimbledon.
N.B.—It is earnestly hoped that gentlemen who are willing to form local groups will communicate with the Hon. Sec., Esperanto Club, who will do all in his power to assist them in the work.
The Remington
THE UNIVERSAL TYPEWRITER.
Just think of it!
THE INTERNATIONAL MACHINE.
Unbound by ties of nationality:
The common bond of union of all civilised peoples.
The Remington can be supplied fitted for Esperanto.
THE REMINGTON TYPEWRITER COMPANY,
100, Gracechurch St., London, E.C.
La Remington
LA UNIVERSALA SKRIBMASINO.
Pripensu je tio!
LA INTERNACIA MASINO.
Tute liberigita de naciaj ligiloj:
La Komuna unuigilo por ciuj civilizitaj popoloj.
La Remington estos liverita kun Esperantaj presliteroj.
LA REMINGTON TYPEWRITER KOMPANIO,
100, Gracechurch St., Londono, E.C.
To Interest Your Friends,
Send 2/6 to the Librarian, P. HOWARD, Esq., The Bungalow, Cranes Park, Surbiton, for 6 copies of No. 52. These can subsequently be returned with 1/3 extra, and exchanged for The Complete Text Book if desired.
THE NEWEST PERFUME.
ESPERO.
Green and Gold Label printed
in Esperanto.
Price 1/-. Post free, 1/1.
GEO. C. LAW, 394, King’s Road, Chelsea,
London, S.W.
WHAT IS ESPERANTO?
THE Second Language for all Nations. Already about 100,000 persons know it. When travelling abroad, for business or pleasure, you will, all over Europe, find friends ready to converse or correspond in this simple and euphonious language. The wonderful simplicity of its grammar will surprise you. There are no exceptions to its rules; spelling is phonetic. Englishmen will find it very easy to learn.
For Complete Text Book, send 1s. 8d. to—
Hon. Sec., ESPERANTO CLUB,
41 Outer Temple, London, W.C.
A Language of lifelong utility; yet easily learned in odd moments.
Facsimile of the Esperanto Postcard.
On Best Ivory Card, 1/1 for 50.
Please state whether Inland or Foreign.