THE ESPERANTIST. (6)

Previous

The Esperanto Gazette for the spread of the International Language.

ABONPAGOJ ESTAS RICEVEBLAJ CE
SUBSCRIPTIONS SHOULD BE SENT TO

  • The Hon. Sec. ESPERANTO CLUB, 41, Outer Temple, London, W.C.
  • AUSTRIA.—Sro. T. Cejka, Bystrice Hostyn, Moravia.
  • BELGIUM.—M. M. Seynaeve, 3, Rue de l’Avenir, Courtrai.
  • CANADA.—A. Saint Martin, Esq., 79, St. Christopher Street, Montreal.
  • FRANCE.—M. Paul Fruictier, Boulevard Arago 27, Paris.
  • GERMANY.—Doktoro Mybs, 68, Markt Strasse Altona, Elbe.
  • MALTA.—A. Agius, Esq., 92, Strada S. Gaetano, Hamrun.
  • RUSSIA.—G. B. Smith, Esq., 19, Wiborg Quay, St. Petersburg.
  • SWEDEN.—Sro. P. Ahlberg, 50, DÖbelnsgatan, Stockholm.
  • TRINIDAD.—Geo. O. Messerly, Esq., Port of Spain.

Nepresitajn manuskriptojn la Redakcio resendos se oni aldonis postsignon.

Alsendatajn artikolojn la Redakcio lau bezono korektos.

No. 4.

Subscription, 3s. Per Annum.
Single Copies, 4d. net.

FEBRUARO, 1904.

Ce Essex Hall, je Jan. 14, lau la anonco en The Esperantist, la Membroj kaj Amikoj de la London Esperanto Club jarkunvenis. Kaj sekve la raporto de tiu ci kunveno postulas multe da spaco. Por ke aliaj interesajoj ne estu limigitaj, la kutimata Gramatiketo estas forigita. Mi esperas ke la legantaro aprobos tiun ci. La Prezidanto de la Klubo, Sinjoro Felix Moscheles, malfermis la kunsidon per longan kaj interesan Esperantan paroladon. Li diris:—

Estimataj Gesinjoroj,

La unuaj vortoj, kiujn mi diras je tiu ci unua Jarkunveno, sendube devas esti parolataj en la lingvo kreita de nia glora majstro, Doktoro Zamenhof. Kaj la unua penso, kiu sin prezentas al mi, estas la tre felica, ke ni povas nin gratuli pri la sukcesoj, kiujn ni gajnis. Sed la gojo, kiun mi nun sentas, ne devas silentigi la duan penson, kiu memorigas al ni cion, kion ni ankorau devas fari. Ni devas, kaj ni devas longatempe, jes, dum longaj jaroj, bataladi kontrau la antaujugoj enradikitaj en multaj el niaj samlandanoj, kaj ni ankau devas batali kontrau la malhelpanta nescieco de tiuj, kiuj gis nun ne estas audintaj la vocon de nia kara lingvo.

La maniero, je kiu niaj kontrauuloj traktas niajn penadojn, memorigas al mi la historion de ia Germana deputato, kiu, interrompante la paroladon de la ministro, ekkriis "Mi ne scias viajn argumentojn, sed mi tute malaprobas ilin." Tiel ankau estas la taktiko de tiuj, kiuj ciam provadas malhelpi la progreson de la mondo, kaj kiuj precipe malvolas je nia kara Esperanto. "Ni ne konas vian lingvon," ekkriadas tiuj ci, "sed ni gin tute malaprobas." Nu, tiaj blindaj kritikistoj ne povas maltrankviligi nin. Nia devizo estas "Antauen," kaj tiu ci alia eldiro de la glora Galileo: "E pur si muove." Kaj nun ni nature demandas kial ni, membroj de la Londono Klubo Esperanta povas antauvidi je la estonteco kun tiom da konfido. Ni ne similas al tiu deputato; ni sercas la kauzojn kaj ni pesas la argumentojn de la aferoj. "Feliculo tiu," diris Virgilo, "kiu povis sciigi la kauzojn de la aferoj."

Kial ni povas esti konfidemaj pri la kreskado kaj prosperado de nia Klubo? Tial ke gi tiel bonege sukcesis dum la unua jaro de sia estado, ni devas demandi kial gi tiel sukcesis. Jen la respondo je tiu demando. Gi sukcesis, car giaj Membroj estas per fervoro plenigataj kaj pretaj por sencese labori pro la propagando de la lingvo. Ni posedas inter nia membraro multajn Geesperantistojn, kiuj nin multege helpis, instruante Esperanton senpage, farante kursojn en diversaj kvartoloj de Londono, de Anglujo kaj ec eble de la tuta mondo; car multaj el niaj membroj estas anoj de malproksimaj landoj. Ni estas konfidemaj, car ni havas Sekretarion (la sekvantajn frazojn la Redaktoro estas devigita pro la modesteco elstreki, car li ankau estas la Hon. Sek.).

Miaparte, mi kredeble estas la sola kulpinda membro de la Klubo, car mi nur faris pro gi la ordinaran ciutagan propagandon. Tamen, mi gojas atesti, ke ne malofte mi sukcesis varbi rekrutojn por nia Afero inter la nekreduloj. Neniu povas sin interesigi pli ol mi pri la celo de nia Klubo. De mia infaneco—nuntempe tre malproksima tempo—mi elsercadis la rimedojn por interkonigi la diversajn naciojn de la mondo kaj kunligi ilin, anstatau malamigi, mortigi ilin. La plej potenca ilo por forigi la mallumon, kiu nin cirkauas, la ciampova instrumento por kunligi la diversajn naciojn de la mondo, estas La Lingvo Internacia.

Ne forgesu, do, karaj gesamideanoj kaj geamikoj, ke, laborante pro la lingvo internacia, ni klopodas por benita kaj sankta celo; ni laboras por la feliceco de estontaj generacioj, kaj por la plibonigo de la civilizita mondo.

Tuj post la fino de tiu ci interesa parolado, la Vicprezidanto, Sinjoro J. C. O’Connor, legis leteron de la Kasisto, Sinjoro W. T. Stead, kiu malfelice ne povis ceesti pro malsaneto. Sinjoro O’Connor ankau diris malmultajn vortojn en la Angla lingvo pri la rapida progreso, kiun Esperanto faris inter ni.

Tiam la Hon. Sekretario legis Raporton pri la Klubaj aferoj, kiu estos sendata al ciuj Membroj.

Fraulino Lawrence tiam donis al ni du interesajn leterojn. Unu estis de Sinjoro Geoghegan, en Alaska, por kiu, bedaure, spaco mankas. La alia estis de Doktoro Zamenhof, reakcentigante la fakton ke, se presistoj ne havas la akcentojn sur la literoj en Esperanto, ili ciam povos anstataui la akcentojn per la litero "H" (chi, ghi, jhus, ehho, shi) kaj ke la akcento sur "U" ne devas esti presata. Tiu ci eble helpos nian aferon.

La Membraro de kelkaj aliaj Societoj, kiuj deziris kunligi sin kun ni, estis aldonita al la Londona Klubo Esperanta; kaj la oficiala parto de la kunveno finigis per fanfarado, car nia kara Estro, Doktoro Zamenhof mem, sendis al ni paroladon per fonografo.

La uzo de fonografoj certe estas gravega ilo por la lernado de la elparolado de Esperanto, kaj tiuj, kiuj havas ilin, estos sagaj, se ili acetos Esperantajn cilindrojn. Sinjoro Rees, de la Modern Language Press, 13 Paternoster Row, London, afable venis por pruvi al ni tiun ci fakton, per la cilindro de Doktoro Zamenhof, kaj alia el The Esperantist. La paroladon kiun Doktoro Zamenhof sendis tiel afablege al ni, mi jam estis kopiinta, antau ol la transskribo alvenis. Tiu ci fakto pruvos al skeptikuloj, ke la paroloj de nia Estro Varsovie tute estis Londone kompreneblaj al ni.

Estimataj Sinjorinoj kaj Sinjoroj,

Ne havante la eblon partopreni persone en la unua jarkunveno de la Londona Klubo Esperanta, mi sendas per fonografo mian koran saluton al ciuj partoprenantoj en la kunveno. En mia imago mi prezentas al mi, ke mi sidas nun inter Vi, estimataj Anglaj amikoj de la ideo de lingvo internacia, kaj mi gojas kune kun Vi pro la belaj fruktoj, kiujn Via energia laborado donis en la dauro de la foririnta jaro. Antau unu jaro nia afero estis ankorau tre malmulte konata en Via lando, kaj nun ni havas en Via lando jam tre multe da varmegaj kaj sinceraj amikoj; ni havas diversajn klubojn de Esperantistoj, ni havas konstantajn kursojn de Esperanto, ni havas belan gazeton Esperantan. Preskau cio estas la frukto de laborado de la Klubo Londona, kiu povas esti fiera je la rezultato de sia unuajara penado. Al la noblaj kaj energiaj kondukantoj kaj laborantoj de la Londona Klubo Esperanta nia afero suldas koran dankon.

Parolante pri la sukcesoj de la Klubo Londona mi ne devas forgesi pri tiu malgranda rondeto Esperantista en Keighley, kiu metis la komencon por nia afero en Anglujo. Nian koran saluton al la Esperantistoj Kihlianoj!

La laboradon de la Londona Klubo Esperanta la tuta mondo observas kun grandega intereso. Ni ciuj esperas kaj antausentas ke, pli au malpli frue, Londono farigos unu el la plej gravaj centroj de nia afero por la tuta mondo. Londono longe dormis; sed kiam gi vekigis, tio ci estos kiel vekigo de leono. Potenca voko iros el Londono kaj ciam pli kaj pli sonados kaj resonados en ciuj partoj de la mondo. Kun atento la popoloj auskultados la vocon venantan el la potenca centro de la angle-parolantaj regionoj. Kiam pri frateco de popoloj kaj pri neutraleco de internaciaj rilatoj ekparolos tia potenca popolo kiel la angla, la mondo aplaudos kun entuziasmo, kaj tiu sankta afero, por kiu ni batalas ekmarsos rapidege. Esperantistoj en Londono, Esperantistoj en Anglujo, laboru kurage kaj energie. Malfacila, tre malfacila, estas la semado, sed dolcaj kaj benitaj estos la fruktoj. Granda kaj grava estas Via rolo. La tuta mondo Esperantista rigardas Vin kaj multe de Vi esperas.

Tiu ci parolado treege placis al la audintaro, kiuj korege dankis la Doktoron pro lia aminda saluto. Sinjoro Motteau kun tri aliaj bonege kantis lian belan himnon "Espero" (presita je la dek-sesa pago de The Esperantist), kaj ciuj entuziasme kunkantis la horajon. Post multaj paroladetoj kaj bela poemeto, kiun elparolis Fraulino SchÄfer, la kunveno finigis, kaj ciuj el la partoprenintoj revenis hejmen pripensantaj kiel helpi la kreskadon de Esperanto en Anglujo, kaj tra la tuta mondo.

At Essex Hall, on Jan. 14, as announced in The Esperantist, the members and friends of the London Esperanto Club held their annual meeting. And consequently the report of this meeting demands much space. In order that other interesting matter should not be limited, the usual short grammar is left out. I hope readers will approve of this. The Club’s President, Felix Moscheles, Esq., opened the meeting by a long and interesting speech in Esperanto. He said:—

Ladies and Gentlemen,

The first words I say in this first annual meeting must, undoubtedly, be spoken in the language created by our illustrious master, Doctor Zamenhof. And the first thought which occurs to me is the most happy one that we may congratulate ourselves on the successes which we have gained. But the joy I now feel must not silence the second thought which reminds us of everything which we still have to do. We must, and for a long time, yes, for long years, keep on fighting against the rooted prejudices of many of our fellow-countrymen, and we also have to contend against the obstructing ignorance of those who, till now, have not heard the voice of our prized language.

The manner in which our opponents treat our efforts calls to mind the tale of a certain German deputy who, interrupting the speech of the Minister, cried out, "I do not know your arguments, but I thoroughly disapprove of them." So also are the tactics of those who continually endeavour to hinder the world’s progress, and who bear an especial ill-will against our valued Esperanto. "We do not know your language," these are ever proclaiming, "but we thoroughly disapprove of it!" Now, blind critics of that sort cannot disconcert us. Our motto is "Forwards," and this other saying of the glorious Galileo: "And nevertheless it moves." And now we naturally ask why we, Members of the London Esperanto Club, can look into the future with so much confidence. We do not resemble that deputy; we seek for the causes and weigh the arguments of things. "Happy that man," says Virgil, "who has been able to discover the causes of things."

Why may we be confident as to the continued growth and prosperity of our Club? Since it has succeeded so very well during the first year of its existence, we must ask why it has thus succeeded. Here is the answer to that question. It has succeeded because its members are filled with fervour, and are ready to labour ceaselessly to spread the language. We possess among our members many Esperantists who have very greatly helped us in teaching Esperanto without charge, in holding classes in various parts of London, of England, and even of the whole world; for many of our members are inhabitants of distant lands. We are confident because we have a Secretary (the sentences following the Editor is compelled by modesty to delete, as he is also the Hon. Sec).

I, for my part, believe I am the only blamable member of the Club, as I have only assisted it by the ordinary daily propaganda. Nevertheless, I rejoice to state that not infrequently have I succeeded in enrolling recruits for our Cause from among the incredulous. Nobody can interest himself more than I about the purpose of our Club. From my childhood—now a very remote period—I have continually been seeking out means for making the various nations of the earth acquainted with one another, and to cause them to unite instead of hating and killing each other. The most powerful means for dispelling the darkness which surrounds us, the ever-powerful instrument for uniting the various nations of the earth, is the International Language.

Do not forget, then, dear fellow-thinkers and friends, that, in working for the cause of the international language, we are devoting ourselves to a blessed and a holy aim; we are striving for the happiness of future generations, and for the amelioration of the civilised world.

At the termination of this interesting speech the Vice-President, J. C. O’Connor, Esq., read a letter from the Treasurer, W. T. Stead, Esq., who was not able to be present on account of a slight illness. Mr. O’Connor also said a few words in English on the rapid progress Esperanto has made amongst us.

Then the Hon. Secretary read a Report of the Club’s affairs, which will be sent to all Members.

Miss Lawrence then gave us two interesting letters. One was from Mr. Geoghegan, in Alaska, for which, unfortunately, we have not space. The other was from Dr. Zamenhof, once more accentuating the fact that, if printers have not the accents over Esperanto letters, they may always substitute the accents by the letter "H" (ch, gh, hh, sh, jh), and that the accent over the "U" need not be printed. This will, possibly, help our Cause.

The Members of some other Societies, who wished to unite with us, were added to the London Esperanto Club; and the official part of the meeting terminated with a flourish, for our dear Chief, Dr. Zamenhof himself, had sent us a speech on the phonograph.

The use of phonographs is certainly an important means of studying the pronunciation of Esperanto, and those who have access to them will be wise in getting Esperanto records. Mr. Rees, of the Modern Language Press, 13, Paternoster Row, London, kindly came to prove this fact by means of Dr. Zamenhof’s record, and another one from The Esperantist. I had already copied the speech which Dr. Zamenhof thus kindly sent before the transcript arrived. This fact will prove to sceptical people that our Chief’s words in Warsaw were quite intelligible to us in London.

Esteemed Ladies and Gentlemen,

Not having the power of participating in person in the first annual meeting of the London Esperanto Club, I send by phonograph my hearty greeting to all participants in the meeting. In my imagination I picture to myself that I now sit with you, esteemed English friends to the idea of an international language, and I rejoice with you at the fine fruits which your energetic continuous labour has given in the course of the past year. One year ago our Cause was still but little known in your land, and now we already have in your land very many most warm and sincere friends; we have various Esperanto groups, we have permanent Esperanto classes, we have a beautiful Esperanto Gazette. Almost all this is the fruit of the labour of the London Club, which may be proud of the result of its first year’s endeavours. To the noble and energetic conductors and workers of the London Esperanto Club our Cause owes most hearty thanks.

In speaking of the successes of the London Club I must not forget that little Esperantist circle in Keighley, which gave a start to our movement in England. Our hearty greeting to the Keighley Esperantists.

The entire world observes with very great interest the work of the London Esperanto Club. We all hope and anticipate that, sooner or later, London will become one of the most important centres of our Cause for the whole world. London has for a long time slept; but when it awakens it will be as the awakening of a lion. A mighty voice will issue forth from London, and will sound and resound in all parts of the earth. The nations will listen with attention to the voice issuing from the centre of the English-speaking world. When such a powerful nation as the English begins speaking of the brotherhood of nations and the neutrality of international relations, the world will applaud with enthusiasm, and that sacred Cause for which we contend will march forward with great strides. Esperantists in London, Esperantists in England, work courageously and energetically. Difficult, very difficult, is the sowing, but sweet and blessed will be the fruits. Great and important is your rÔle. The whole Esperantist world watches you and hopes much from you.

This speech greatly pleased the audience, who most heartily thanked the Doctor for his kind greeting. Mr. Motteau, with three others, sang most effectively his beautiful hymn "Espero" (printed on the page 16 of The Esperantist), and all joined in the chorus with enthusiasm. After many short speeches and a pretty poem recited by Miss SchÄfer, the meeting came to an end, and all the participants returned home thinking how to help the spread of Esperanto in England, and throughout the world.

KIEL FONDI ESPERANTAN GRUPON.

La fondigo de Esperanta Grupo, por ke gi havu bonsukceson, postulas multe da kapableco de organizado, entuziasmon senliman, grandan paciencon, kaj firman decidon ke la grupo prosperos, malgrau la malfacilajoj, kiuj staras en gia vojo.

Sendube la kreado de tia societo au grupo kauzos al vi amason da laborojn, kiun ciu ajn krom entuziasmulo prave povus nomi sklaveco. Kalkulante la korespondadon, la verkadon de artikoloj, kaj la faradon de cio, kion ni povas por gajni la atenton de la skeptikema Publiko, plie la varbadon de aliaj samideanoj por ricevi ilian kunhelpon, la laboro vere estas senfina. Sed aliparte, la rezultatoj de viaj penoj estos rekompenco multe pli granda ol sia kosto, car, interalie, oni konatigas kun multaj interesaj personoj, ceestas ce multaj instruantaj priparoladoj, kursoj, k.t.p., kaj, krom tio, guados nombron da aliaj profitajoj, kiun bone valorigas la laboradon elspezitan.

Kompreneble, oni apenau bezonas diri, ke viaj klopodoj tute ne finigos tiam, kiam vi estos fondinta la grupon. Efektive, ili nur jus komencigis.

Oni ciam trovos en nova movado kiel Esperanto, multe da personoj, kiuj volonte alprenos gin dum dauras la intereso ordinare elvokita de novajo ia; sed tuj kiam gi cesas esti priparolata, ili kviete lasas gin subfali. Pri tiaj membroj oni devos precipe zorgi; se iu el ili forlasos ceesti la kursojn au sajnos perdi sian intereson je la afero, skribu mallongan leteron au aliru viziti lin, por certigi lin, ke la Grupo bezonas lian kunhelpon.

Nu, rilate al la maniero lau kiu mi volus agadi por fondi grupon.

Unue, estas la Publika Gazetaro, institucio, kies gravaj utilajoj por tia movado kiel tiu-ci, estas absolute necesegaj. Gi liveros al ni la solan efektivan ilon por disvastigi Esperanton inter la generala publiko. Mi konsilas personajn paroladojn kun Redaktoroj, la plimulto el kiuj jam interesigas sin je lingvaj aferoj, kaj mi kredas, ke vi renkontos nenian malfacilajon priparoladi Esperanton kun ili, kaj ricevi ilian subtenpromeson fine. Artikoloj donantaj skizon pri la movado de gia komencigo, ankau ekzemploj, por montri gian utilecon komercie, literature kaj sociale, devos esti prezentataj. Kiel eble plej ofte korespondado por-kaj-kontraua, devas esti iniciatata.

Nun tiam kiam, nia afero reale ekmovas en tiu ci lando (pardonu min se mi kaptas la nunan okazon por diri kiel mirinda, lau mia opinio, estas la progreso, kiun gi jam faris, kiam oni konsideras ke apenau pasis dek du monatoj de gia komencigo), mi estas certa, ke trovigos multaj Esperantistoj ce diversaj partoj de Britujo, kiuj tre volonte donos sian subtenon al la afero, skribante leterojn en la Gazetaro pro la fondo de ia ajn Klubo, Grupo, au Societo. Tia korespondado sendube pruvos, ke ekzistas multe da kontrauuloj al nia ideo. Tio-ci estas neevitebla por ia nova movado, kaj iliaj kontraudirajoj devas esti gentile auskultataj, kaj lerte rebatitaj de iu el ni, kiu posedas la necesan kapablecon por tia laboro. Ni ciam memoru, ke tia kontraueco pli multe valoras por ni ol apatio kaj indiferenteco.

Elvokinte dum kelke da tempo, intereson pri la afero, kaj tiel kauzis ian parton de la publiko igi dezireman eklerni pli da gi, faru publikan paroladon pri la temo de Helpanta Lingvo Internacia. La Prezidanto devas esti loka eminentulo ia.

Anoncoj de la kunveno devos enpresigi en la lokan Gazetaron. Ankau estos bone, ke vi petegu la apogon de la diversaj Institucioj Literaturaj de la lokajo, kaj, aranginte la kunvenon, alsendu al ciu Sekretario, por dissemado inter la membroj, cirkuleretojn sciigantaj gian daton, lokon kaj celon.

Je la finigo de la parolado, invitu disputadon, kaj tuj anoncu la fondon de la nova Grupo (nature, la regularo, proponoj, k.t.p., devas esti antaue formulitaj), decidu pri la titolo de la Grupo, difinu gian celon, kaj elektu la registaro, k.t.p. Tion farinte petu al viaj audantoj, ke ili tuj farigu membroj.

La abonpago devos esti tiel malgranda, ke gi ne farigu baro por malhelpi ies ajn aligon.

Ci tiuj estas la cefaj principoj, lau kiuj mi ekfondis la Societon, kies Hon. Sekretario mi estas; kompreneble ne sen havinte la valoran kunhelpon de la aliaj membroj (el kiuj konsistas la nuna Komitato), kaj ankau tiun de la nelacigebla Hon. Sekretario de la Esperanto Klubo, la Redaktoro de tiu ci Gazeto.

Mi kore esperas, ke tiuj ci malmultaj rimarkoj utilos al samideanoj, kaj ke ili estu kuragigitaj por fondi Grupojn en tiaj regionoj, kie neniaj nun trovigas.

HOW TO FOUND AN ESPERANTO GROUP.

The founding of an Esperanto Group, so that it should be successful, demands much organising ability, boundless enthusiasm, great patience, and firm determination that the group shall prosper, in spite of the difficulties which stand in its path.

Undoubtedly the creation of such a society or group will cause you an amount of work which anyone other than an enthusiast would justly name slavery. In reckoning up the correspondence, the writing of articles, and the accomplishing of everything we can do to gain the attention of the sceptical public, besides the enrolling of other adherents in order to gain their coÖperation, the work is truly endless. But, on the other hand, the results of your trouble are recompense far greater than the cost, for, among other things, one becomes acquainted with many interesting persons, is present at many edifying lectures, classes, etc., and, besides this, one enjoys a number of other advantages which are well worth, the labour expended.

Of course it is hardly necessary to say that your great exertions certainly do not cease when you have founded the group. In fact, they have only just commenced.

One will always find in a new movement like Esperanto many persons who will willingly take it up while the interest lasts, which is generally aroused by any novelty; but, as soon as it ceases to be talked about, they quietly let it drop. Of such members one must take especial care; should any one of them discontinue attending the classes or seem to lose interest in the subject, write a short letter or pay him a call to assure him that the group needs his coÖperation.

Now, as regards the modus operandi for founding a group.

In the first place, there is the Public Press, an institution whose uses in such a movement as this are absolutely essential. It will give us the only effectual means for spreading Esperanto among the general public. I advise personal interviews with Editors, the majority of whom are already interested in matters linguistic, and I believe you will not encounter any difficulty in discussing Esperanto with them, and in finally obtaining their promise of support. Articles giving a sketch of the movement from its commencement, also examples for illustrating its uses for commerce, literature, and society must be submitted. As often as possible correspondence pro and con should be initiated.

Now that our cause really begins to move in this land, (excuse me if I take the present opportunity to say how remarkable, in my opinion, is the progress it has already made when one considers that scarcely twelve months have passed since its commencement), I am certain that many Esperantists will be found in various parts of Britain who most willingly will give their support to the movement by writing letters to the Press in favour of the foundation of any Club, Group, or Society. Such correspondence will doubtless prove that there exist many opponents to our proposal. This is inevitable in any new scheme, and their adverse comments must be politely listened to, and instructively refuted by any of us who possess the necessary capability for such work. Let us ever bear in mind that this opposition is to us of far greater worth than apathy and indifference.

Having aroused, for a time, interest in the subject, and thus having caused a certain section of the public to become desirous of learning more about it, give a public lecture on the theme of an Auxiliary International language. The Chairman should be someone of local eminence.

Announcements of the meeting must be printed in the local Press. It would also be well to seek the support of the various Literary Institutions of the neighbourhood, and, having arranged the meeting, to send to every Secretary, for distribution to the members, bills announcing its date, place, and purpose.

At the termination of the lecture invite discussion, and then and there announce the foundation of the new Group (obviously the rules, proposals, etc., must be drawn up beforehand), fix the title of the Group, define its purpose, and elect its officers, etc. This done, ask your audience to at once become members.

The subscription must be so small as to form no obstacle to anyone’s joining.

These are the chief principles by which I have founded the Society whose Hon. Secretary I am, but certainly not without having had the valuable coÖperation of the other members (of whom the present Committee is composed), and also that of the indefatigable Hon. Secretary of the Esperanto Club, the Editor of this Gazette.

I sincerely hope that these few remarks will be useful to Friends-in-Esperanto, and that they will be encouraged to found Groups in those localities, where none at present exist.

H. W. Clephan.

LA NOVA JARO 1904.

Originale verkita de CLARENCE BICKNELL, Kun Angla traduko.

Cu la Jar’ Nova povus esti
Sen kruco au doloro?
Sen tim’ pro ia perd’ malgoja
En tre proksima horo?
Cu estos gi de brila lumo
Sen unu ombr’ malbona?
Cu estos kampoj floroplenaj,
Kaj ciu flor’ fruktdona?
Sen dornoj estu la rozujoj
Sed rozoj plimultigu!
Pli bona ol komenco sia
La Nova Jar’ finigu!
Almenau gi devigos porti
Progreson al la tero,
Car DI’ al ni vidajojn novajn
Donacos de la Vero.
A year without a sorrow
Or a cross,
Or dread of any morrow
Bringing loss. Could it be?
A year of light, with shadow
Scarcely one?
Of fruits in every meadow,
Thistles none. Will it be?
A year of many roses
And few thorns;
A year that brighter closes
Than it dawns. May it be!
A year of God’s unfolding
Wider wings;
A year of man’s beholding
Better things. Must it be!

OJE.

RUSA SKIZO, Originale Verkita de OSIP IVANOVIC ELLEDER.

Melankolia autuna nebulo disvastigis super la cirkauajo. Malgaja malsupreniganta Novembra nebulo. Griza en griza aperigas cio. Grizaj nuboj tiradas tien malalte sur la cielo, preskau kun manoj preneblaj. Kiel nigraj dikaj buloj sidas korvoj sur pintoj de nudaj senfoligitaj arboj, cie kaj tie malrapide, mallaute ekflugante. Multaj grandaj akvogutoj de la matena nebulo pendigas sur la brancoj malsupreniginte ilin: larmoj de naturo postplorantaj al la pasintaj belaj somertagoj. Malgojeco en la naturo, Malgajeco en homa koro.

El la budo, sur la korto, sonadas lautega hundbojado. Jam de frua mateno gi sonadas. La granda nigra hundo bojas. Li bojas car li sopirigas je sia bela ordonantino, kiun li pli frue ciam kaj cie akompanadis, sed nun oni lin alcenigis kaj li ne povante al sia amanta, carma ordonantino kuri, bojas. Li sencese estis bojanta, malgaje——.

La carmega fraulino, ordonantino de Oje amis tiun hundon bojantan, kiu sin pli frue, kiam si estis en la vilago vizitanta sian fratinon, akompanis ciam kaj cie; sed nun ne estis tio eble—! Ho! kiel alie tiam sonadis lia bojado, kiel goje, hele, sed nun——

Si iris al la budo. La hundo saltadis antauen al si, sed la ceno tiris lin ree malantauen, li siris fortike je la ceno, sed gi estas pli forta ol li kaj ne lasas lin. La juna fraulino pasis al Oje kaj elteniginte sian malgrandan blankan maneton, si karesadis lin. La hundo frenezigis de gojo. Li estis granda rusa cashundo, malbela sed fidelega. Kun siaj mallumaj sagaj hundokuloj li prudente rigardadis la belajn okulojn de sia ordonantino kaj, silentiginte, kvieteme li premis sian nigran kapon je sia vestajo.

Rimarkinde! La okuloj de Oje havis similecon kun siaj okuloj. Ne en la koloro, siaj estis grizabluaj, liaj brunaj, sed la esprimo en ili estas egala. Rimarkinda simileco!

Sur la korto regis nun silentado, sed ne por longe. La bela fraulino foriris kaj Oje ree malgaje bojadis.—Post kelkaj tagoj la bojado de Oje enuigis la belan fraulinon kaj, car li ne cesis, restante ciam alcenigita si, preninte belan pezon de rostita viando kaj irinte al la budo, jetis gin tien, dirante "Havu, mangu kaj kvietigu!" Si eldiris tion malkare, malmole kaj foriris sen ia kutima amema vorto, sen kareso. Hodiau si estis iom cagrenita, la bela fraulino.

Malgaje postrigardis Oje sian amantan malproksimigantan ordonantinon. Malgaje li ekbojis kaj kasigis en la budon. Aljetitan viandon li ne mangis.

En la sekvanta nokto frostigis kaj falis iom da nego. Matene regadis tutega silentado sur la korto.

La servistino forirante vespere vidis ke, antau la budo, kusas la nigra Oje sur la nego entendata, senmove. Proksimiginte si vidis ke li estas mortinta. Antau li kusis la bela peco de rostita viando.

"Ho, Dio estu laudata," diris la servistino, "li pli ne maltrankviligos la domon": kaj si rapidis alkomuniki tiun bonan novajon al la aliaj domlogantoj.

"Eble li mortis pro malsato," kompatinde diris la administrantino.

"Ho, ne!" respondis la servistino, "kusas ankorau apud li la granda peco de viando kiun nia fraulino hierau jetis al li."

"Ah, nia fraulino, ni devas do al si tuj alkomuniki tiun aferon," rimarkis la maljunulino "si amis Ojen, kvankam mi vidis ke si hierau estis al li malkara; spite tion si amis lin, mi scias. Iru, Nellie, kaj diru al si ke Oje mortigis; si estas en ruga cambro. Mi nun estas okupata, car morgau mi havas grandan lavadon."

——Nellie foriris al la ordonantino——


Vesperstelo jam aperigis. Ekstere farigis klare, froste. La plena luno hele allumigis ciujn objektojn sur la korto, kie nun estis senvivo, funebro.—Ce la fenestro de ruga cambro, apoginte sin al la kadro, staris tiatempe silente, senmove la juna virina figuro. La vizajon forte alpremigita je la vitro, si rigardadis eksteren. Jam longe si staris tiel enprofundiginta en pensoj. Siaj rigardoj estis dirigitaj al unu punkto sur la korto. Rigide eltendita kusis tie antau sia logejo Oje, la mortinta rusa cashundo. Akre, klare desegnigis la konturoj de la senviva korpo sur la blanka negplato. Liaj large malfermigitaj brunaj okuloj sajnis rigardadi alten al la fenestro de sia amanta ordonantino. Li kusis tie kvazau en la morto ankorau gardante sin.

Longe rigardadis la juna virino senmove, senlaute, al sia fidela mortinta akompaninto.

Kion si pensadis? Cu si pensis pri Oje, kiel en pasintaj belaj somertagoj fidele li akompanadis sin, je siaj promenadoj? Au cu si bedauris siajn lastajn malmolajn vortojn? Kiu povas tion scii? Eble si tute ne pensis pri la senviva hundo, eble si en tiu momento kalkulis kiamaniere si akiros alian. Kiu povas scii tion? Kompatinda Oje!——

Sed nun trafis la argenta lunradio sian vizajon kaj eklumigis du multepezajn larmojn. Du grandaj perloj briligis en la belegaj grizabluaj okuloj.—"Felica Oje" gentile si sopiris. "Fidela en la vivo, fidela ankorau en la morto" mallaute parolis la lipoj de la juna fraulino en ruga cambro.—"FELICEGA OJE."——

En la nokto falinta nego mole kovradis lian korpon.

[Copyright reserved.]

[Tradukis Esp. 6266.]

LA VENTEGO (Daurigo).

(Vidu la tri antauajn Nrojn.)

AKTO I.

Sceno 2 (daurigo).

(Daurigota).

Back to Vol. I index.

SINGLE COPIES PRICE FOURPENCE NET.

No. 5.

March, 1904.

THE
ESPERANTIST

The Esperanto Gazette for the spreading
of the International Language....

Edited by H. BOLINGBROKE MUDIE.

ANNUAL SUBSCRIPTION: 3/- (4 francs; 1½ roubles; 75 cents).

Published by THE LONDON ESPERANTO CLUB, 41, Outer Temple, London, W.C.

CONTENTS

Page
The Accent Problem (The Editor) 65-66
A February Walk (Esperantist 6380) 67
Italian Folklore (Clarence Bicknell) 68
Spanish Proverbs (Esperantist 4686) 68
The Tempest, continued from pages 5, 21, 40 & 56 (translated by A. Motteau) 69
Mateo Falkone (Elise Bauer) 70-72
Tom Bowling (translated by A. Motteau) 72
Various Items of Interest 73
Correspondence Notes 74-75
The Birth of Esperanto (translated by John Ellis) 76-78
Our Holidays (The Editor) 78
The Language of Flowers (Ben Elmy) 79
Two Fables from Lafontaine (O.W. 7074) 79
The Gates of Heaven (J. H. Meyrick) 80

FOR FREE PARTICULARS write to
the HON. SECRETARIES of
ESPERANTO SOCIETIES at

  • BOURNEMOUTH, I. F. H. Woodward, Esq.,
    Norwood, St. Swithin’s Road.
  • DUBLIN, C. Fournier, Esq.,
    Celtic Association, St. Stephen’s Green.
  • EDINBURGH, Miss Tweedie, M.A.,
    2, Spence Street.
  • GLASGOW, J. Hunter, Esq.,
    138, Darnley Street, Pollokshields.
  • HUDDERSFIELD, G. H. Taylor, Esq.,
    13, Birkly Hall Road.
  • KEIGHLEY, J. Ellis, Esq.,
    Compton Buildings, Bow Street.
  • LONDON, H. Bolingbroke Mudie,
    41, Outer Temple, W.C.
  • NEWCASTLE, H. W. Clephan, Esq.,
    3, Cotfield Terrace, Gateshead.
  • PLYMOUTH, J. A. Thill, Esq.,
    6, Barton Crescent, Mannamead.
  • PORTSMOUTH, Dr. Greenwood,
    21, St. George’s Square.
  • SURBITON, P. Howard, Esq.,
    The Bungalow, Cranes Park.
  • TYNEMOUTH, Alan F. Davidson, Esq.,
    26, Park Crescent, N. Shields.
  • WIMBLEDON, W. Inge, Esq.
    Spencer College, Wimbledon.

N.B.—It is earnestly hoped that gentlemen who are willing to form local groups will communicate with the Hon. Sec., Esperanto Club, who will do all in his power to assist them in the work.

The Remington

THE UNIVERSAL TYPEWRITER.

Just think of it!

THE INTERNATIONAL MACHINE.

Unbound by ties of nationality:
The common bond of union of all civilised peoples.

The Remington can be supplied fitted for Esperanto.


THE REMINGTON TYPEWRITER COMPANY,
100, Gracechurch St., London, E.C.

La Remington

LA UNIVERSALA SKRIBMASINO.

Pripensu je tio!

LA INTERNACIA MASINO.

Tute liberigita de naciaj ligiloj:
La Komuna unuigilo por ciuj civilizitaj popoloj.

La Remington estos liverita kun Esperantaj presliteroj.


LA REMINGTON TYPEWRITER KOMPANIO,
100, Gracechurch St., Londono, E.C.

To Interest Your Friends,

Send 2/6 to the Librarian, P. HOWARD, Esq., The Bungalow, Cranes Park, Surbiton, for 6 copies of No. 52. These can subsequently be returned with 1/3 extra, and exchanged for The Complete Text Book if desired.

THE NEWEST PERFUME.

ESPERO.

Green and Gold Label printed
in Esperanto.

Price 1/-. Post free, 1/1.

GEO. C. LAW, 394, King’s Road, Chelsea,
London, S.W.

[Esperanto Postcard]

WHAT IS ESPERANTO?

THE Second Language for all Nations. Already about 100,000 persons know it. When travelling abroad, for business or pleasure, you will, all over Europe, find friends ready to converse or correspond in this simple and euphonious language. The wonderful simplicity of its grammar will surprise you. There are no exceptions to its rules; spelling is phonetic. Englishmen will find it very easy to learn.

For Complete Text Book, send 1s. 8d. to—

Hon. Sec., ESPERANTO CLUB,
41 Outer Temple, London, W.C.

A Language of lifelong utility; yet easily learned in odd moments.

Facsimile of the Esperanto Postcard.

On Best Ivory Card, 1/1 for 50.

Please state whether Inland or Foreign.


Top of Page
Top of Page