NOKTO TERURA.

Originale verkita de Edward Metcalfe, M.A. (Oxon).

Estas tre granda cambro, mi ec povas diri grandega, sed la lito, antikva kaj per densaj kurtenoj cirkauata, estas tute en angulo.

Sur tiu-ci lito kusante mi vidas palan lumon enirantan tra la du fenestroj. Per fantoma lumo gi lumigas la flankkurtenojn, tiel, pro ilia blankeco kaj diafaneco, igante strangan kontraston kun la densaj kaj malhelaj kurtenoj de la lito. Per malforta radio gi transiras la cambron, kaj per tremeta lumo montras la masivan pordon ce la kontraua flanko de la cambro.

Guste tiamaniere timema infaneto tusus la kapon de kusanta hundo.

Kontrau tiu ci pala lumo silente sed forte bataladas la mallumo.

Maltrankvileco stranga kaptas min; ne povante plu dormi, mi levigas kaj aliras al la pli malproksima el la du fenestroj.

Estas kvazau ia nekonata forto altirigis min.

Grandaj multepezaj fenestroj, ciu el ili havante tri kadrojn, el kiuj la plej malaltaj estas malfermitaj, kaj, tra la du malfermajoj, malvarma aero enfluas en la cambron.

Mi sentas min tremetantan de—malvarmo, au cu estas—de ia antauaverto[4] pri dangero?

Ekstere mi vidas grandan, antikvan korton, tute per stonegoj pavimatan. Je tri flankoj malaltaj konstruajoj—ceval—au bovinejoj—gin cirkauas, sed, dekstre de mia cambro kaj apude, staras altega nerompita muro.

Kune kun mia cambro gi formas la kvaran flankon de la korto.

Klinante la korpon duone el la fenestro, nur la alia dekstra fenestro de la cambro min apartigas de tiu nerompita muro.

En la korto mi vidas du virojn, eble cevalistojn. Sed kion ili estas farontaj noktmeze en tiu antikva korto? Kial ili tiel senbrue kiel fantomoj movigas?

Kaj pri kio sajnas ili ion timi? Maldikaj kiel ombroj ili ensorcas min.

Unu el ili en kortmezon alportas benketon, sur kiun la alia metas lignan duontubon—tian, kian antaue oni fiksis laulonge la randoj de tegmentoj, por ke gi ricevu pluvakvon—klinigante gin tiamaniere ke la maldekstra finigo estas je la alteco de genuoj, kaj la dekstra de la brusto de homo.

Ili firmigas gin per fortaj subtenajoj, kaj enpakis en la pli alta finigo kvazau mureton el drapo.

Tiel silente ili laboras ke oni povas audi nur la plej mallautan soneton.

Tiam, enirante en unu el la malaltaj konstruajoj, ili tie restas kelkajn minutojn kaj tiam revenas strangege vestataj. La kruroj[5], korpo, brakoj kaj, escepte la okuloj, la tuta vizajo, estas envolvataj per densaj kovriloj, kaj mi rimarkas densegajn gantojn sur la manoj. Vere la maldikuloj estas farigintaj dikeguloj!

Ili ambau portas sargojn[6]; la unua pezan sovilon feran tre profundan; la dua ledan sakon.

Kion gi enhavas? mi demandas min. Io, videble, de grandega malkvieteco. Sajnas esti viva, la sako mem. Dekstren, maldekstren, antauen, malantauen gi saltas, au pli korekte diri, gi estas saltigita.

De-nove mi sentas tremfroston. Mi komprenas nun la altiradon. El tiu ci io eliras la forto altira, kaj vere gi estas altirajo terura!

Alveninte al la duontubo, je la pli alta finigo, la unua, ciam forte tenante per la du manoj la tenilon, metis sian sovilon sur la lignan superajon, kie trovigas la drapa mureto: La dua malrapide komencas malfermi la sakon. Ili ambau estas videble tremantaj!

"Cu vi estas preta, Jocjo?" demandis li, metante, singarde, la ankorau fermitan buson de la sako guste en mezon de la ligna kavvojo; "fortege frapu kaj svenigu[7] gin, au mi ne kuragos gin tusi." "Preta," respondas la soviltenanto; "jes, tiel preta kiel mi povas esti; tiel preta kiel kiam la morto mem atendas ian mallertajon; preta, Vicjo, vi diras!"

"Ne riprocu, Jocjo; vole, nevole, estas necese gin fari."

"Kaj kial gi estas necesa? Ciunokte ni batas kaj rebatas kaj ankorau rebatas la sovagan fisbeston. Kial ne restus gi en sako? Kiel mi satus[8] gin mortigi. Cu gi estas senmortema, vi pensas?

"Se gi ne estus tiel batata kaj svenigita, ne eble estus ke la Doktoroj gin tusu; sed post tia frapado gi restos morgau preskau kvazau senviva. Kaj estus dangerege ke gi restu en sako. Se ni ne ciunokte svenigis gin, baldau gi rompigus la sakon, kaj tiam, Ho ve la mondo!!! Venas sur nin la vivado de ciuj vilaganoj, eble ec de la tuta homaro. Frapu fortege; jen——"

Singarde kaj malrapide la buso de la sako estis malfermita. Io rapida kiel la fulmo antauen saltegas, tute rekta al la vizajo de lertega Jocjo. Unu momenton la drapa mureto haltigas gin, kaj en tiu momento Jocjo antaupusas la sovilon, kaj per rapidega movo forte forjetas la sovagan beston. Kun bruega sono gi frapas, dekstre de mia cambro, la nerompitan muron, je la alteco de cirkau dudek piedoj de la tero. Jocjo estas aginta kontrau gi same kiel oni agas kontrau la balon kiam oni ludas "Cricket."

Tute svenigita gi tombas sur la teron, blanka objekto, plata, kaj lau la formo de soleo[9].

En la momento dum gi restas kvazau senviva, Vilcjo rapidas gin levigi kaj remetas gin en la sakon, kie, en tre malmulto da sekundoj gi rekomencas la antauan saltadegon.

De-nove la malfermo de la sako; de-nove la antauena saltego; de-nove kaj ankorau de-nove....

Kiam Vilcjo la kvaran fojon malfermas la sakon li subite ekkrias; "Gardu treege, Jocjo, ke vi ne sendas gin tra la fenestroj, car gi mortigos kiun ajn gi tusos."

Tiel forta estas por mi la altireco ke mi tute estas forgesinta la du fenestrojn malfermitajn. Mi rapide kuras al la alia fenestro, car gi estas tre proksima je la muro, kaj mi fermas ne sole la fenestron, mi ankau antaumetis antau gi la lignajn kovrilojn, fortajn kaj, mi kredis, nerompeblajn.

Tion farinte, mi estas fermonta la alian fenestron kiam mi audas ekkriegon de la korto, kaj vidas la beston mem saltantan, au flugantan, en la malfermajon. Du au tri fojojn gi cirkauflugas la tutan cambron. Eble gi min ne vidas; certe gi min ne tusas, sed mi sentas la venton de gia flugo, kaj kuras kiel eble plej rapide al la pordo.

Kiel eble plej rapide; sed la fisbirdo kiu vere flugas, sed flugas per nagiloj, tiel rapide antauen saltis, tien kaj tien ci, ke gia blanka korpo sajnas esti nur strio[10] de lumo.

Mi audas koleran bruon, mi sentas la venton de aero trasirita, kaj la terura fisbesto cirkauflugadas mian kapon, preskau frotante mian vizagon. Mano sur la tenilo de la pordo, mi restas senmove kaj ekpensas. "Estas en la domo virinoj kaj infanoj. Se mi malfermas la pordon, mi permesos al tiu ci terura besto eniri en la domon. Mi ne kuragas tion fari. Pli bone estus ke mi mortus mem, kaj eble la besto ne vundos min. Mi restos en la cambro."

Tial mi foriras de la pordo; kaj, kvazau per gia malbona spirito gi povas legi miajn pensojn, la fisbesto forflugas al la malfermita fenestro, kaj pendigas sin sur la ekstera flanko de la kurtenoj, kiel grandega nokta papilio.

Dume la du viroj kriegadas.

"Forkuru, Sinjoro, se estas eble, sed ne lasu gin eniri en la domon, la plej malgranda piko kauzos la morton. Gardu la ponardegon[11]! Mi kaj Vilcjo supreniros."

Sed timante pri la virinoj kaj infanoj mi ne deziras ke oni malfermu la pordon.

Sur tableto kusas larga, maldika libro, kaj la fisbesto pendas, kiel mi diris, sur la eksterajo de la kurteno. Gi restas tute senmova, eble gi dormas. Mi denove rapidege ekpensas.

"Se mi gin frapos forte kaj subite, kredeble gi forfalos eksteren en la korton. Tiam, antau ol gi povos reveni, mi fermos la fenestron."

Per la du manoj tenante la libron, mi proksimigas la kurtenon. Tiam, per rapidega movo, mi frapas la korpon blankan, kiu, lau mia espero, estas forpelata tra la malfermajo.

Forjetante la libron, mi jetas min sur la malfermitan kadron, kaj komencas fortege gin tiri malsupren. Sed gi estas pezega kaj movigas nur malrapide; antau ol mi povas gin fermi, mi vidas revenante la fisbeston, ne nun saltigantan kiel strio de lumo, sed nerapide kaj kviete per movo kvazau gi nagas en aero. Jam trikvaronoj de la vitro estas pasinta la baron de la pli alta kadro. Nun unu kvarono restas de la malfermajo, kiam, tutproksime de mia vizago, alvenas la blanka solea korpo; gi glitas supren inter la vitro kaj la baro de la pli alta kadro. Mi tiras pli kaj pli forte kaj la kadro pli rapide malsupreniras, sed mi vidas la blankan platan korpon glitantan cirkau la malsupreniranta baro, kaj en tiu sama momento la fenestro fermigas, kaj la terura fisbesto falas sur mian korpon kaj pendigas sin sur la brusto de mia nokta vesto. Mi estas tute enfermita kun la objekto de mia teruro! Senmove gi pendigas sed mi sentas tra la maldensa vesto la palpetajojn kaj mi vidas la minacajn okulojn, rugajn kiel brulantaj karboj. Kiel stono mi staras! Miaj okuloj grandigas; mia sango malfluidigas; mia koro estas tute haltigita; kaj kiel kanteton, mi audas la frazon, denove kaj denove, "La plej malgranda piko kauzas morton." "Vi malfidu la ponardegon." Mi ne kuragas ec spiri. Pezege la blanka korpo premas mian bruston; brulege la okuloj rugaj brulas mian cerbon.

Ekster la pordo mi audas brueton. Jocjo kaj Vilcjo do alvenas!

La besto ankau audas la soneton; en la brulaj okuloj mi vidas brileton de kompreneco kaj kruelegeco. La nagiloj movigas, la vosto levigas. Mi antausentas la pikon de la terura ponardego. Mi ne povas plu suferi; mi ne povas plu atendi; per la du manoj mi subite dissiras la tutan bruston de la vesto, kaj fortege forjetanta gin saltas al la pordo kaj ekkriegante grandegan kriegon de teruro ... mi vekigis.