MORDANTO MORDITA (Originale Verkita).

Tiu ci okazis dum mia lernado ce la universitato.

Bruno estis unu el miaj plej intimaj amikoj kaj ni ofte renkontis nin kun aliaj samideanoj ce la logejo de unu au alia por amika kartoludeto. En tiu ci okazo la renkontejo estis ce Bruno.

Blanko, alia amiko, alvenis kun mi je la dirita horo, sed tie trovigis neniu. "Pendu" ni diris. Ni atendis longan tempon: Bruno ne venis. Ni do ekkolerigis, kaj deziris repagi al Bruno pro tiu ci malplezuro. "Kion ni faros?" "Malsagkaptilon!"[12] "Bonege!"

Ni formovis la tablon en angulon de la cambro. Sur la tablo, per la helpo de kapkuseno[13] el la dormocambro, de kelkaj vestoj, kaj de la lamposfero[14] sur kiu ni figuris malbelegan vizajon, kaj en kiu ni enmetis kandeleton, ni konstruis terurigan kreitajon. Tiam ni atendis.

Baldau ni audis la pasojn de la alproksimiganta Bruno, kaj ni retiris en la dormocambron. La pordo de la cambro malfermigis: Bruno eniris.

Subite terurplena kriego surdigis niajn orelojn. Nia mizera amiko enfalis preskau senmove en sian segegon, nur murmurante—"Mi gin vidis! Mi gin vidis! Mi estas viro mortonta!"

Tiu ci rezultato surprizis nin. Ni neniam deziris kauzi tian malfelicecon.

Kredante ke nia amiko nur ridegis, mi ekkriis "Brandon! Rapide, rapide, alportu la brandon!" Estis senutile. La glaso ekfalinte el la mano de la suferanto, rompigis sur la tapiso. Tre malrapide, el la disigitaj vortoj de la malsanulo, ni eltiris la sciigon ke li kredis vidi la aperajon kiu ciam montras sin al membro de la familio Bruno, antau la subita morto de tiu persono.

Ni penis klarigi la aferon, sed sensukcese.

Mi do eliris por venigi kuraciston.

Logante en la kolego, estis necese ke mi petu permeson de la kolegestro, car vespere je dirita horo la pordego fermigis por ke neniu povu senpermese eliri. La kolegestro, maljuna sinjoro, bonvolega al la junuloj kiuj venis sub lia flego, kvankam gravmaniera kaj solenvizaga, auskultinte mian klarigon, tuj donis al mi la deziratan permeson, samtempe dirante—"Estas granda malfeliceco, granda, grandega! Mi kredas ke mi mem iros por lerni cu mi povos ion fari."

Car la kolegestro tre malofte vizitis la logejon de koleganoj, tiu ci propono estis tiel ne atendita ke mi tute forgesis la kuraciston, kaj sekvis la estron al la logejo de Bruno.

Enirante en la cambron ni trovis Brunon ankorau flegatan de Blanko, sajne neniel plibonigitan. La vizitanto neatendita, klinante sin super la junulo diris amindavoce—"Mia kara Bruno, mi tre bedauras au...."

Kvazau elektrigita, la trompoplena Bruno eksaltis sur siajn piedojn elkriante per la plej sana voco—"Pardonu al mi, Sinjoro, tute senintence mi petolis[15] antau vi."

Unue iom enuata, sed baldau komprenante la sercon, nia bona estro trankvile diris—"H—m! Belega ekzemplo de ‘Mordanto mordita’. Bonan Nokton, Sinjoroj, bonan nokton."

Tiel parolinte li ridetante foriris.

Paul Mathews, Esperantisto 7799.

LEGENDO PRI LA VIRO EN LA LUNO.

Antau multe da jaroj je Dimanco, viro iris en arbaron por kolekti lignon. Li kunigis gin, kaj, portis gin domen. Li renkontis belan viron, dimance vestitan, kiu estis ironta al pregejo. Li haltis, ekparolis al la lignoportanto kaj diris "Cu vi scias ke sur la tero hodiau estas Dimanco, kiam Dio ripozis, kreinte la mondon, ciujn bestojn kaj la homaron? Cu vi ne scias ke estas skribite en la tria komando Sanktigu la Dimancon?"

Sed la viro estis korhardigita kaj respondis "Dimanco tera au Lundo ciela, kion faras tio al mi?" La bela viro, kiu estis Dio mem, respondis "Portu do eterne vian brancaron. Kaj tial ke Dimanco sur la tero sajnas al vi esti senvalora, havu do eternan Lundon en la Luno kaj staru ciam tie kiel timiginta ekzemplo por ciuj kiuj malsanktigas la Dimancon per laboro." De tiu tempo la viro kun la brancaro staras en la Luno, kaj eble starados tie eterne.

Elise Bauer.

PRAKTIKA UZO DE ESPERANTO.

Antau iaj semajnoj aperis artikolo en la Daily Mail kie oni skribis ke Japananoj trovis ke, se ili mangadis nur rizon, gi produktis hidropsion, sed se ili miksis hordeon kun la rizo la malsano ne okazis.

Trovante en la Adresaro la nomon de Japonano, mi tuj skribis al li sciigante lin pri la supre nomita artikolo kaj demandante cu gi estis akurata.

Mi ricevis la sekvantan respondon—"La malsano okaza estas ne la hidropsio sed beriberi au elefantiasio. La rizo sole ne kauzas tion: La malriculoj, la kampanoj, ankau suferas je tiu malsano kvankam ili ne ofte mangas rizon; eble nur unu au du foje dum monato. La rimedo por tiu malsano estas ne ankorau konata, sed la mikso de hordeo kun la rizo estas bona; ankau la aero de la patralando. La homoj kiuj vivas en malaerigata cambro havas ofte tiun malsanon. Unu au du monatoj en la patralando estas suficaj por kuraci gin." (Espo. 7383).

Esperantisto 8105.

Kara Sinjoro, La unua numero de via tre laudinda gazeto ne sole donis al mi grandan plezuron sed ankau portis benon al ciuj de tiu ci loko; car, jus ce la momento de gia alveno, komencis la pluvo de ni longatempe dezirita, kaj kiam mi malfermis la koverton, brilaj fulmoj kune kun la lumo de mia elektra lampo lumigis al giaj bone presitaj pagoj. Certe ciuj Anglaj Esperantistoj dankos vin tre kore por via kuraga kaj sindonema laboro, kaj deziros longan vivon kaj plenan sukceson al la entrepreno. Mi bedauras ke mi mem donis malbonan ekzemplon al miaj pli junaj Esperantuloj, skribante en mia artikoleto "Itala Somero," ke oni kulturas ce ni Kariofilojn.[17] Mi devis esti skribinta diantojn,[18] car la kariofilo,[17] kreskajo de tropikaj landoj, ne povas vegeti tie ci. Kvankam mi estas nemetiista[19] botanikisto, mi ne sciis la sciencan nomon por "cloves," kaj mi ne lernis la Esperantan vorton por "carnation." ...

Jen mia konfeso kaj senkulpigo! Nun mi almenau ellernis tre multe pri la kariofila[17] natur-scienco, uzado, kaj komerco; kaj mi mirigas legante ke Anglujo enportas ciujare ¼ milion funtojn[20] da tiu drogo. Certe ciuj ne estas uzitaj por bongastigi niajn pomtortojn![21]