Mi donos unu ekzemplon de la Amerika servitudo al la servistoj; antaue dirante ke kvankam cio kion mi priskribos estas vera gi tamen ne estas vera por ciuj hoteloj. Mi vizitis hotelojn de multaj klasoj kaj en multaj urboj, kelkajn kune kun la onklino, kelkajn sola. Nature mi plej rimarkis tion kio sajnis al mi stranga.

En kelkaj hoteloj la kelneroj insistas, ke la gasto mendu samtempe cion kion li intencas mangi. Ciujn la mangajojn la kelnero alportas samtempe kaj arangas ilin sur multego de negrandaj pladoj en duonrondo, cirkau la telero de la manganto, kiu sidas kvazau post rampareto de pladetoj, kaj ofte prenas sur sian teleron la plej strangan miksajon.

Mi audis ke Anglo, nesciante la kutimon, mendis ion alian post kelkaj minutoj de mangado. "Tiun ci fojon," diris la kelnero, "car vi estas fremdulo, mi gin alportos al vi, sed atentu vi ke tio ne reokazos."

En kelkaj hoteloj estas la kutimo doni al la kelnero trinkmonon post ciu mango. Se vi forgesas la kutimon vi ne ricevos tre bonan atenton.

Foje mi incitetas la onklinon pri sia uzo de servistoj. Tio okazis en unu el la Sudaj Statoj, kie la kelneroj estas ciuj nigruloj au (kiel ili preferas esti nomataj) sinjoroj koloraj:

Preskau mi povas ankorau nin vidi. Ni sidas ce la tablo atendantaj. Post la onklino staras nigrulo, per du ventumiloj ventumante sin. Post mi alia faras la saman servon. Tria nigrulo estas ricevinta la ordonojn, kaj, car ni iom longe atendas, la onklino sendas kvaran por vidi se eble li estas ekdorminta.

Subite io frapas mian piedon. Mi malsuprenrigardas kaj vidas, cirkauatan de sia grandnombra idaro grandegan ratinon.

La onklino ekkrias kaj tuj dungas kvinan nigrulon por svingegi sian bustukon kaj kriegadi "s-s-s-u!"

Vane oni klarigas ke la ratino estas tute malsovaga; ke oni kutimas gin nutri; ke gi ne ec pensas iun mordeti.

Vane oni svingegas kaj s-s-s-u-as.

Ratino estas ratino; sed ratino kun idarego——

La onklino insistas ke ni sangu la tablon, kaj elektas unu plej eble malproksime de la ratfamilio. Sed apenau ni estas sidinta nin, kiam aperas la skaraboj, ciu el ili grandegulo.

Felice nigruloj havas grandegajn piedojn. La onklino dungas sesan kiu okupas sin per dancado sur la scarabegojn.

Certe tiu estas tute neordinara sperto. La onklino diras ankau ke si nur dungis kvin nigrulojn; ke la sesa ekzistas nur en mia fantazio; sed mi ciam insistas ke si uzis ses. Eble mi enkalkulas la nigrulon kiu ventumis min mem. Sed ni ne diros tion al la onklino.

Amerikoj ofte sidas en la vestibuloj de la hoteloj. Almenau kelkaj el ili macas tabakon kaj ne ciuj uzas kracujojn. Mi ne deziras pritrakti la temon. Mi nur citos la tute netradukeblan avizon kiun mi foje vidis, certe ne en la plej bonaj hoteloj.

"People who expect to rate as gentlemen must not expectorate the floor."

("Tiuj kiuj atendas esti ricevataj kiel sinjoroj, devas ne kraci sur la plankon").

Kredeble multaj ne "expect to rate" kiel sinjoroj.

Kiel ofte mi vidis la glaciigistojn tirantaj per grandegaj preniloj porcion da glacio trans la planko de hotelvestibulo, kaj vidante la malpurajojn kiuj algluis sin al gi, mi——

Sed kredeble oni forhakas tiun eksteran suprajon. Mi preferas pensi ke oni ne ec uzas gin por cirkaupaki la malvarmigujojn.

Pri la malvarmigujoj mi nur diros ke mi tre satas ilin. Tiu kiu neniam dum varmega tago, trinkis glason da lakto, frese eltiritan el la malvarmigujo (refrigerator) ne konas treege bongustan trinkajon. Pri la malvarmigita teo mi ne skribos. Amerikoj gin trinkas; la onklino diras ke la gusto estas agrabla. Sed kredeble oni devas alkutimigi al gi, kaj mi ne faris tion.

Unu afero mi faris. Kiam ajn mi trinkis glaciigitan akvon mi diris al mi la tekston: "Ne tio kio eniras en la homon malpurigas lin."

Strange diri, la Hinoj neniam akceptas domservon, kvankam ili gin akceptas en najbaraj lokoj, ekz. "Singapore" kaj "Penang." Ili estas tre bonaj gardenistoj.

La pluvfalo en iaj lokoj estas grandega, dum la kvinmonata pluvsezono, nome, de Junio gis Oktobro: falas ce havenoj de "Akyab" kaj "Moulmein" mezakvante pli ol ducent coloj: ofte en unu tago falas pli da pluvo ol falas en Anglujo dum tuta jaro! Severaj fulmotondroj enkondukas la pluvsezonon; tamen ofte post kvarono da horo polvo flugas el stratoj sub la ega hejto de la sunradioj. Sekaj riveretkanaloj post mallonge farigas saumaj kaj dangeraj torentoj.

Kiam tiuj torentoj trankviligas, oni povas plezure sin bani inter pentrindaj cirkauajoj.

Safoj ne povas vivadi en Birmanujo: oni alkondukas ilin sur semajnaj vaporsipoj de "Calcutta." Landanoj tre satas fisojn: precipe la malfresajn fiskunmetojn!

Lepruloj estas komunaj: tamen de ili oni ne penas zorgi.

Krom bonaj orangoj, la fruktoj enlandaj la plej satataj estas la "Dorian" (Dujan) kaj la "Mangosteen" (Mangostin): kvankam, ne estas ciu kiu povas toleri la odoron malagrablegan de tiu unue skribita. Oni ankau trovas la "Cachounut" (Kasunukson): servistoj ne volas ilin kuiri apud ies domo, dirantaj ke febro sekvos: estas ja strange, tamen mi gin kredas vera.

La lingvo estas por Europanoj tre malfacila: la pensadmetodoj estantaj tute malsimilaj. La lingvo de la Budista Pastraro estas antikva "Pali," nekomprenebla al la popolo, kaj ne ciam al la pastroj mem! Estas multo da temploj (Pagoda), sur preskau ciu monteto apud urboj kaj vilagoj, kaj kvankam ciu Birmano devas pasi por edukado tra la manoj de Pastroj, tamen oni ne atentas severe la Budistajn religiajn ordonojn. Samtempe, se la Pastraro postulas monon por konstrui novan templon, la sekvantaro tuj gin provizas. Konstrui templon estas tre meritinda afero. Estas religie ordonita ne mortigi ion ajn: tamen, kiel Hinoj, la Budistaj Birmanoj povas esti kruelegaj. Ili ofte farigas tre komplezaj, kaj kontente pagos moneron por liberigi paseron el la manoj de almozulo, malgraue li bone scias ke la pasero estas retenata per snureto, por rekaptigi! Li irigos cevalon gis gi estas mortonta: sed se gi mortus, li dirus, "Tio ne estas mia kulpo."

La tuta lando fumas: la Birmanoj, verdan folion enhavante dolcan miksajon: alilanduloj, tabakon enportitan el Hindujo, kaj loke fabrikitan. Se oni trempas tabakon en lakto de kakao, gorga malsaneco certe sekvas.

Sovagmielo estas kvante trovata en la arbaroj: sed gia cefa celo estas por la enterigo de sanktaj Budistpastroj. La pastraro ciam elektas tre belajn sidojn por konstrui siajn rimarkindajn templojn. La pregejaj orumitaj turoj sajnas mirinde graciaj en la hela sunlumo, kun la verda kreskajaro postflanke, kaj la brila rivero malsupre. Sur giaj pordoj kaj pordegoj oni trovas belegan cisatan lignajon (ciam tektono), por kiun verki la cisisto bezonas mirinde malmulte da iloj. La turpunkto generale enhavas skatolo de multekostaj juveloj, donacitaj de religiuloj Budistaj: kaj supre cion, estas ciam la "Hti," au Rega ombrelo.

Ce la bestaro, estas iaj rimarkindajoj: ekzemple, sakaloj, kiuj estas komune renkontataj en la Bengala provinco, ja en tuta Hindujo, sin trovas ce la nordflanko de ofte seka riveretkanalo apud la urbo, "Akyab," kaj nenie ce la sudflanko. Simile, la antaudiritaj fruktoj, Dujan kaj Mangostin, kreskadas ce la sudflanko de la Riverego, "Salween" apud la urbo de "Moulmein" sed nenie ce la nordflanko.

El multo da serpentoj, la plej dangera estas la venena "Hamadryad" au "Rega Kobro," kiu casas kaj atakas homojn. Grandaj Hirudoj estas tre komunaj en la riveretoj kaj lagetoj. Multe da skolopetoj alvenas ciujare ce la malvarma sezono (Nov. al Marto): oni povas pafi cent birdojn kaj pli en unu tago en la rizkampoj. Oni kredas ke estas bonsance havi en sia domo la "Tuktu," lacerton, makulatan simile al truto: gi mangas insektojn, kaj nokte vokas mistere el plafono, "tuktu, tuktu."

Tiel cie en Hindujo, ciu stacio havas "Gymkhana" Klubo, au kunvenejo por Europaj logantoj, kie sin trovas jurnaloj, biblioteko, kaj ludoj. Malgrau malseka kaj varmega klimato, mi vivadis multe da agrablaj jaroj en Birmanujo.

Oni povas vivadi sane per zorgo pri mangado, trinkado, kaj sunefikoj: tamen, ciam malfacila estas meti maljunajn kapojn sur junaj sultroj.

Unufojon, mi suferis de malaria febro: tamen, vojagante al Islando, apud la Arktika regiono, mi efektive resanigis, kaj poste la febro neniam revenis. Tie ankau oni facile resanigas de pulmaj kaj de reumatismaj malsanoj.

Krom lignosegmueliloj, ekzistas multe da grandaj rizmueliloj ce la havenoj: la rizo sin produktas enlande, kaj estas liverata per boatoj: tiam gi estas selata kaj polurata per masinaro ce mueliloj preta por ekstersendi. Estas multaj specoj da rizo, kiujn lerto povas distingi guste: same, diru ni, kiel pomoj en Europo.

Ce la lasta Birmana militiro, granda peno okazis por la Administracio, por nutri la Hindajn soldatojn, car ili rifuzis mangi la Birmanan rizon: kaj, pro tio, la Administracio devis provizi kun plua elspezo Hindan rizon, kvankam Europoj ne povis distingi ian diferencon.

(Daurigota).

ESPERANTAJ TERMINOJ POR ESPERANTA GRAMATIKO.

Verkita de R. J. Lloyd, D. Lit., M.A., de la Universitato de Londono, kaj Diplomito de la Franca Societo kaj de la Brita Asocio por Esperanto.

La Autoro ciajn rajtojn rizervas.

Skribante serion da artikoletoj pri Esperanta sintakso en la British Esperantist, mi sentis ke multe da la terminoj, kiujn oni ordinare uzas en Esperanta gramatiko, ne estas guste la plej bonaj. La terminoj kiujn oni uzas, estas, preskau ciuj, terminoj devenintaj de la latina gramatiko, kvankam ili estas ankau multe uzataj de la modernaj Europaj lingvoj. Tiel farante, la modernaj gramatikistoj estis tute ne tiel sagaj au originalaj kiel la latinaj gramatikistoj, kiuj kreis tiujn ci terminojn. Sajne imitante ilin, reale ili faris la kontrauon. Car la antikva latina gramatikisto, instruante personojn, kiuj parolis ordinare latine, faris, tre sage, siajn terminojn ciuj latinaj. La rezultato estis ke ciu termino de la latina gramatiko ne nur nomis, sed ankau priskribis, al la latinaj homoj, la terminojn kiujn ili devis uzi. Sed la modernaj gramatikistoj, preskau ciuj, simple kopias la latinajn terminojn, kaj forpelas la sagan latinan metodon, doni patrujajn nomojn al patrujaj aferoj.

Kaj estas ankorau pli malkonvene uzi tiujn ci latinajn terminojn en Esperanto. Car Esperanto ofte donas al tiuj ci samaj terminoj signifon kaj uzadon diversajn de tiuj, kiujn ili posedas en la latina, kaj ankau en la modernaj, lingvoj. D^ro Zamenhof sajnas senti tion en la "Plena Gramatiko" (Krest, p. 254-6); car li faras kaj uzas, en tiuj du pagoj, pli multe da Esperantaj gramatikaj terminoj ol la tuta Esperantistaro estas alie farinta kaj uzinta.

La homoj kiuj bezonas pleje la Esperantan lingvon, estas la klasoj, kiuj ne havas multan tempon por lerni aliajn lingvojn, kaj ne multe da mono por pagi la instruadon. D^ro Zamenhof vidis tion kaj diris gin tute klare. Mi kredas ke la plimulto da la Angla Esperantistaro apartenos ciam al tiuj ci klasoj: kaj ili scias tre malmulton pri iuj gramatikaj terminoj: car la Anglaj popolaj, elementaj lernejoj instruas tre malmulte pri ili. La tempo estas nur sufica por nia terura silabado. Tial la Angla Esperantistaro bezonas sinesplikantajn gramatikajn terminojn, pli ol iu alia nacia Esperantistaro.

Mi volas tial skizi, kaj proponi por diskutado, antau la Bulonja Kongreso, serion de Esperantaj gramatikaj terminoj. Oni povas rigardi la nau cefajn partojn de la parolado, kiel la cefaj instrumentoj de la parolado: kaj kunmetante nomojn por ili, estos tute nature uzi la sufikson "-ilo":—

Sed sub ciu el tiuj ci cefaj vortoj ekzistas aliaj diferencigantaj vortoj, kiuj dividas ciam la klason de vortoj signifitaj de ciu el tiuj ci nau nomoj en pli malgrandajn (au sub-) klasojn. Estas ofte eciloj, kiuj faras tion,—ne nomiloj. Mi prenos la nau serie, kaj penos fari Esperante por ciu la subvortojn, kiujn gi bezonas: kaj mi uzos tie ci ciun novan vorton, post esplikado de gi.

1. Lailo bezonas du gramatikajn ecilojn por signifi (1) sian montran uzadon, kaj (2) sian universaligantan uzadon; ekzemple, en "la homo, kiun vi konas," kaj en "la homaro." Mi proponas "difina la-ilo" por la unua, kaj "universala la-ilo" por la dua.

2. Nomilo bezonas (1) la du ecilojn "propra" kaj "komuna," kaj ankau (2) "reala" kaj "idea" (= konkreta kaj abstrakta). Ciu nomilo estas au propra au komuna, kaj ankau, au reala au idea; sed la propra nomilo estas ankau ciam reala. Estus eble ankau helpo, nomadi la realan nomilon, "realilo," kaj la idean nomilon "ideilo." Ciu ecilo estas ankau au propra au komuna.

Nomilo kaj ecilo posedas "nombron" kaj "kazon"; kaj tiuj ci du simplaj vortoj ne bezonas esti sangataj. Kaj la pure Esperantaj vortoj, "ununombra" kaj "multenombra," ne povas esti plibonigitaj. Sed la kazaj nomoj, "nominativo" kaj "akuzativo," tute ne konvenas al nia kara lingvo. Per formo ili signifas Esperante nenion; kaj ni ofte nomas nomilon "nominativo," kiu estus neniam nominativo en tia frazo en iu alia lingvo. Sed ne estas eble doni, al la unu au al la alia, nomon kiu signifos en Esperanto gian funkcion; car ambau havas tie pli ol unu funkcion. Sajnas tial preferinde doni al ili nomojn lau iliaj formoj. La unu havas "-n" ce la fino: la alia ne havas tion. La Esperanta nomo de la litero "n" estas "no." Mi proponas tial nomi la nominativan kazon la "sen-no-a" kazo, kaj la akuzativan, la "no-a" kazo.

Nomilo ofte prenas ce sia flanko, alian, difinantan, nomilon en la sama kazo, ekzemple, "Vilhelmo la kaizaro renkontis Edwardon ‘la regon.’" Mi nomus tiujn, "difinajn" nomilojn, anstatau ol uzi la ordinaran gramatikan esprimon, "en apozicio."

Aperas ankau ofte nomilo, kiu diras ion pri alia nomilo au pronomo, ekzemple, "Li estas Franco." Oni ordinare nomis gin "predikateca substantivo," sed kial ne "pridira nomilo?"

Estas ofte konvene paroli pri la kontrolo, kiun la formoj de la nomilo ekzercas sur la formoj de la apartenanta ecilo. La nomilaj finoj "-n, -j, -jn" postulas ordinare la samajn finojn en la ecilo. Estus plej simple nomi tiun ci rilaton "samfineco." La ecilo estas "samfina" kun sia nomilo: kaj la rilato estas multe pli "kontrolo" ol "konkordo" au "konsento."

3. Ecilo estas la sola speco de Esperanta vorto, kies formo pendas de iu alia vorto en la frazo: Car participo estas ciam ankau ecilo, kvankam ecilo ne estas ciam participo. Gi havas du cefajn uzadojn, la du samajn uzadojn, kiujn ni nomis, parolante pri la nomilo, (1) la "difina," kaj (2) la "pridira" uzado, ekzemple, "Rega Edwardo," = difina, kaj "Li estas Franca," = pridira. La pridira ecilo havas ciam sennoan kazon, kaj tio estas la sola kauzo de la malofta "malsamfineco" inter nomilo kaj ecilo en Esperanto.

Ni parolas ordinare en Esperanto pri "komparativaj adjektivoj" kaj "superlativaj adjektivoj." Cu ne estus multe pli simple kaj pli instruante, nomi ilin "pli-eciloj" kaj "plej-eciloj?" La nombraj eciloj formas apartan klason. La simpla nombro ne havas ecilan finon: gi ne estas ciam ecilo. Oni povas doni al li la nomon de "simpla," kiam estas necese distingi gin de la "orda," la "ona," la "obla" kaj la "opa" nombro. Estus perdo de tempo doni al tiuj ci nombraj vortoj la longajn teknikajn nomojn de la ordinaraj gramatikoj. Estas ankau klaso de "kiomaj" eciloj, kaj nomiloj, kaj tieliloj, kiuj bezonas apartan nomon, car ili havas apartan gramatikan traktadon, per "da."

4. Tielilo.—La Esperanta tielilo (instrumento de maniero) havas gravajn uzadojn, kiuj tute ne estas adverbaj. Tial estas pli bone havi alian nomon por gi. Mia lasta frazo montras tion klare. Esperante la vorto "bone" estas ofte nomita adverbo; sed gi ne estus en iu alia lingvo adverbo, en tiu ci frazo. Kaj la participaj adverboj ofte estas vere gerundioj. Tial estus plej bone havi alian nomon, ne nur por la tuta parolilo, sed por ciu el giaj specoj. Gi havas tri specojn, (1) la "difina" tielilo, kiu difinas verbon, ecilon au alian tielilo, guste tiel kiel la ordinara adverbo; (2), la "cirkonstanca" tielilo, kiu estas la participa-gerundio; kaj (3) la "pridira" tielilo, kiu "diras" ion "pri" fakto enhavita en najbara suba frazo, ekzemple, pri la fakto "havi alian nomon por gi" en la supera frazo. La lasta formo faras la tielilon de la Esperanta lingvo multe pli analogia al gia nomilo kaj ecilo ol la adverboj de iu alia lingvo. Oni vidos ankorau tiun analogion en la proksima paragrafo, kie tielilo estas ne nur "difina" sed ankau "pridira," tiel kiel eciloj kaj nomiloj.

5. Proiloj.—La antikvaj gramatikistoj ne atentis multe la tri diversajn specojn de anstatauantaj vortoj—vortoj kiuj anstatauas (1) nomilon, (2) ecilon, (3) tielilon. Ili studis cefe la unuan, kaj nomis gin "pronomo": ili konfuzis multe la duan kun la unua: kaj diris preskau nenion pri la tria. Esperanto bezonas pli logikan kaj sisteman nomaron. Akceptante "pronomo" kiel bona nomo por la unua klaso, oni devas fari paralelajn nomojn por la du aliaj. Mi proponas por la dua, "proecilo," kaj por la tria, "protielilo."

Tio estas tute logika, car neniu el tiuj ci gravaj vortoj havas la plej malgrandan signifon per si. "Tio" signifas simple nenio, se oni ne diras au montras samtempe kio estas "tio." Kaj la samo estas vera pri la proecilo "tia," au "tiu," au "ties," au pri la protielilo "kial," au "kiam," au "kie," au "kiel." Ili nur havas signifon pro, kaj per, kaj por, io alia, kaj neniun signifon pro, per au por si mem.

Oni estas nun en la mezo de la tabelo de 45 proiloj, kiujn Doktoro Zamenhof tiel sage kaj lerte arangis; sed mi havas nur spacon por montri, tre mallonge, kiel mi nomus la 9 liniojn kaj 5 kolonojn de tiu fama tabelo. Mi donus al la linioj nomojn prenitajn au faritajn el la nau vortoj de la demanda kolono: "kiaspeca, kiala, kiama, kiea, kiela, kiesa, kioesta, kioma, kiuesta." Kaj mi donus al la kolonaj la nomojn, "(1) nedifina, (2) universala kaj disdona, (3) rilata kaj demanda, (4) nea, (5) montra."

Personaj pronomoj, kun "oni," povas bone gardi sian nomon, kvankam "gi" estas malofte persono: "si" estas ankau "refleksa," kaj "oni" estas "nedifina." La du serioj de posedaj vortoj ("mia, k.t.a."; kaj "ies, k.t.a.") ne estas rajte nomataj posedaj pronomoj, sed "posedaj proeciloj." Estas vere ke la lastaj estas ofte uzataj pronome, sed tio estas nur per komuna kapableco de eciloj.

Paulo. "Li ne estas mia vera bapto-patro, sed cia."

Johanino. "Jen bona motivo! Li dorlotas cin tiel multe kiel min."

Paulo. "Tio ci estas vera. Ni multe amas lin. Se li estus tie ci, ni havus multegon por rakonti al li."

Johanino. "Kaj ni ne trovas ion por skribi!"

Paulo. "Fratineto! Mi havas ideon! Ni faru tiel kiel la Blindulo kaj la Lamulo!"

Johanino. "Kiel!"

Paulo. "Ni helpu unu la alian. Vi estas malpli granda ol mi—tio ci ne estas grava, oni ofte bezonas pli malgrandan ol si."

Johanino. "Cu tio ci trovigas en la Blindulo kaj Lamulo?"

Paulo. "Tie, au aliloke. Diru al mi ciajn ideojn. Mi diros al ci la miajn, kaj ni ambau subskribos."

Johanino. "Jes, frateto mia, tio ci estas bonega. Komencu!"

Paulo. "Ne, ci komencu!" Ili rigardas unu la alian nedecidite, tiam ekridas. "Ni estu seriozaj!"

Johanino, pripensante. "Ni povas skribi: Kara Bapto-patro, ..."

Paulo. "Certe!" Leviginte, kaj alproksimiginte Johaninon, li skribas sur la blankan folion "Kara Bapto-patro ..." "Vi vidas, la ideoj jam venas."

Johanino, penante imagi ion. "Kara Bapto-patro, Estos post morgau via baptofesto."

Paulo. "Li devas scii tion."

Johanino. "Eble li estas forgesinta gin. Pensu, li estas nur fraulo. Li havas nek gefilojn nek genepojn."

Paulo. "Estas felice ke li havas nin!"

Johanino. "Jes, por doni donacojn al iu."

Paulo. "Hm, mi havas ideon!"

Johanino. "Diru gin!"

Paulo. "Oni devus lerte ... mi fidas je ci...."

Johanino. "Flatulo!"

Paulo. "Sciigi al li, ke mi deziras post-mark-albumon."

Johanino. "Kial?"

Paulo. "Por la okazo, ke li deziras donaci ion al ni por sia nomofesto."

Johanino, prenante la plumon kaj skribante sur la saman folion. "Atentu!"

Paulo. "Sed tre delikate. Ci komprenas!"

Johanino. "Ne malkvietigu! Mi skribos tute laute." Si skribas: "Mia frato posedas belan kolektajon da postmarkoj. Se li havus albumon ..."

Paulo. "Rugan! Albumon rugan!"

Johanino, obeeme skribante. "Albumon rugan li estus tre felica. Sed li ne havas sufice da mono por aceti unu."

Paulo. "Jen! Tiele gi estas tre delikate esprimita! Parolu nun iom pri lia sano."

Johanino, skribante. "Ni esperas, ke via sano estas ciam bona."

Paulo. "Ne, ci ja scias ke li plendas sencese!"

Johanino, skribante. "... Ciam bona, tio estas ankau malbona. Antau kelkaj tagoj nia patro diris ke vi similas la fantazian malsanulon. Mi lin demandis kio tio ci estas, kaj li respondis, ke gi estas malsanulo por ridigi. Tio ci plezurigas nin por vi." Interrompante sin. "Nun ni devas paroli pri la vestaro!"

Paulo. "Pri kia vestaro?"

Johanino. "Pri tiu, kiun mi deziras por mia pupo."

Paulo. "Ha, jes! Donu!" li prenas la plumon kaj aldonas al la letero.... "Mia fratino deziras vestaron de pupo. La knabinoj, vi scias, ili revas nur pri pupoj?"

Johanino. "En vestkesto! Skribu."

Paulo, skribante. "Ili revas nur pri pupoj—en vestkesto la vestaro."

Johanino, rigardante la pagon. "Tio ci formigas!"

Paulo. "Stilo de Sinjorino de SevignÉe! Sed si ne havis fraton kiu helpis sin! Nun ni devas diri, ke ni estas bonaj, kaj ke ni lernas diligente."

Johanino. "Tio ci ne estus modesta."

Paulo. "Ja jes, ci laudos min, kaj mi laudos cin!"

Johanino. "Bona ideo!" skribante, "Paulo estas tre diligenta. Li laboras bonege. Li estas tre gentila al mi." Cia vico.

Paulo, skribante siavice. "Kaj mia fratino estas la plej bona el ciuj knabinetoj."

Johanino, kisante lin. "Kiel bone ci diris tion ci!"

Paulo. "Car mi pensas tiel." Kisante sin.

Johanino. "Nia letero estas longa. Rigardu!"

Paulo. "Jes, ni povos nun kisi...."

Johanino. "La leteron."

Paulo. "Ne, la bapto-patron."

Johanino, rapidege skribante. "Ni vin kisas kore, kara bapto-patro," subskribante "Johanino Delormel."

Paulo, subskribante siavice. "Paulo Delormel."

Kun sopiro de gojo, jen! gi estas finita!

Johanino. "Ni devas nur relegi nian evangelion."

Paulo, post minuto da pripenso. "Ho, ci volas diri nian epistolon!"

Johanino. "Jes, nian epistolon. Ni relegu gin!" Kaj ili relegis gin, gis la fino.

Johanino. "Sed, ni forgesis ion."

Paulo. "Kio estas?"

Johanino. "Prezenti niajn bondezirojn je lia nomfesto."

Paulo. "Tio ci estas facile reparebla."

Prenante la plumon, li aldonis post la subskriboj "Johanino Delormel kaj Paulo Delormel kiuj deziras al vi bonan nomofeston."