Sed, rigardante la vizagojn de la preter-pasantoj, Johonano ekvidis, ke tiuj ci estas la vizagoj de homoj interne elturmentataj kaj, de la markoj kiujn ili havis, li sciis ke ili estas demonoj (Mazikenoj).

Li estis profunde terurita, kaj je la torc-lumo li rigardis nun ankau sian akompananton. Ankau li havas la saman markon.

La rabeno timigis multege, li preskau svenis, sed li pensis ke estas pli bone silenti, kaj malgaje li sekvis sian gvidiston, kiu kondukis lin al belega domo en la plej bela kvartalo de la urbo.

"Eniru!" diris la demono al Johonano, "car tiu ci domo estas mia. La sinjorino kaj la infano estas en la supra cambro."

La rabeno supreniris la stuparon, kaj eniris la cambron.

La sinjorino, kies eksterordinara beleco estis vualita de senespera melankolio, kusis en lito, apud si la infano, en ricaj vestajoj, dormetis sur la genuoj de vartistino.

"Rebeka, lumo de miaj okuloj, amatino de mia animo," diris la demono, "mi alkondukis al vi la rabenon Johonanon, la sagulon, kiun vi deziris. Vi permesu ke li tuj komencu sian oficon, car li deziras reforiri rapide."

Dirante tion ci, li ridetis maldolce, kaj rigardis la rabenon. Tiam li eliris el la cambro sekvata de la vartistino.

Kiam Johonano kaj la sinjorino estis solaj, si sin turnis al li, dirante: "Malfeliculo! cu vi scias kien oni vin kondukis?"

"Mi ja scias," li respondis kun profunda gemo, mi scias, ke mi estas "en la urbo de la Mazikenoj."

"Sciu do plue," si diris, kaj la larmoj fluegis el siaj okuloj, pli brilaj ol diamantoj, "sciu do plue, ke neniu estas iam alkondukita tien ci, kiu ne estas pekinta kontrau Dio. Ne estas necese, ke vi sciu mian pekon, kaj mi ne sercas scii vian. Sed ci tie vi restados por ciam, perdita kiel mi estas perdita." Kaj denove si ekploregis.

La rabeno jetis sian turbanon teren, kaj, elsirante siajn harojn, li ekkriis: "Ve al mi! Kiu vi estas, virino, kiu parolas tiamaniere kun mi?"

"Mi estas Hebreino," si diris, "filino de doktoro de legoscienco en la urbo Bagdad kaj alkondukita tien ci, vi ne demandu kiel! Mi edzinigis kun la Princo de la Mazikenoj, la sama kiu sercis vin. La infano, kiun vi vidis, estas mia unue naskito, kaj mi ne povas toleri la ideon, ke la animo de tiu ci senkulpa infano devos perei! Mi tial petegis mian edzon, ke li penu alkonduki tien ci pastron, por ke la lego de Moseo—benata estu lia memoro—estu plenumata. Kaj via famo, kiu etendis sin gis Bagdad kaj ankorau pli malproksime igis min pensi pri vi. Mia edzo, kvankam eminenta inter la Mazikenoj, estas pli justa ol la aliaj demonoj, kaj li amas min, kiun li ruinigis kun amo de malespero. Li do diris, ke la nomo de la saga Johonano estas bone konata al li, kaj ke li scias, ke vi ne povos rifuzi al li. Vi mem devos scii, kion vi estas farinta, por doni al li tian povon super vi."

"Mi juras antau la cielo," diris la rabeno, "ke mi ciam respektegis diligente la legon, kaj vivadis konstante lau la tradicioj de niaj patroj, de la tago de mia naskigo, gis nun. Mi ne faris malbonon al iu ajn, au per vorto au faro, kaj ciutage mi adoras la Sinjoron, plenumante detale ciujn postulitajn ceremoniojn!"

"Ne," diris la sinjorino, "cion tion vi povas esti farinta, kaj pli ankau, sed, malgrau tio ci, la demonoj povas posedi povon super vi. Sed la tempo pasas, mi audas la pasojn de mia edzo sur la stuparo. Ekzistas por vi unu sanco de foriro."

"Kia gi estas? Ho, ciela sinjorino, diru gin al mi!"

"Ne mangu, ne trinku, ne akceptu pagon au donacon dum via estado en tiu ci domo, kaj tiom da tempo, kiom vi tiel agas, la Mazikenoj ne havas povon super vi, viva au senviva. Estu kuraga, kaj persista!"

Kiam si cesis paroli, sia edzo revenis en la cambron, sekvata de la vartistino, kiu portis ciujn necesajojn por la ceremonio.

Kun multepeza koro li faris sian oficon, la vino estis, kiel kutime, cirkau-pasigata, por ke la infano, la patrino kaj la rabeno gustumu gin. Li rifuzis gin, dirante: "Pardonu min, Sinjoro, sed mi faris sanktan promeson fasti hodiau, kaj mi nek mangas nek trinkas."

"Faru lau via sato," diris la demono, "mi ne deziras, ke vi ne plenumu vian promeson!" kaj li ekridegis.

Tiam la malfelica rabeno estis kondukata en cambron, rigardantan sur gardenon, kie li pasigis la ceterajn noktajn horojn kaj la sekvantan tagon, ploregante, kaj pregante la Sinjoron, ke li liberigu lin el la urbo de la demonoj.

Sed kiam la dekdua horo batis kaj la suno estis subirinta, la princo revenis al li kaj diris: "Mangu nun, mi vin petas, car la tago estas pasinta, kaj li metis mangajojn antau li."

"Pardonu de nove vian servanton, mia sinjoro!" respondis Johonano, "car mi faris sanktan promeson ankau por tiu ci tago. Ne kolerigu kontrau via servanto."

"Mi ne koleras," respondis la princo. "Faru lau via placo. Mi respektegas vin promeson." Kaj li ridis pli laute ol la antauan tagon.

La rabeno pasigis duan tagon en sia cambro apud la gardeno ploregante kaj pregante. Sed, kiam la suno estis malleviginta malantau la montetoj, la princo denove staris antau li, kaj diris: "Mangu nun, car vi devas malsati. Via promeso estas multe malgajiganta." Kaj li prezentis al li viandajojn.

Johonano sentis grandan mangbezonon, sed li pregis interne al la sinjoro, kaj la tento malaperis, kaj li respondis: "Pardonu min la trian fojon, sinjoro. Mi refaris mian promeson."

"Gi estu tiel!" diris la alia. "Vi levigu, kaj sekvu min."

La princo prenis torcon, kaj kondukis la rabenon tra granda parto de sia palaco, al pordo de vasta cambro, kiun li malfermis per slosilo prenita el nico en la muro. Enirante la cambron, Johonano ekvidis ke cio, planko, plafono, muroj, ec la sojlo de la pordo estas el argento. La kurioze skulptata plafono, kaj la bordoj de la muroj brilis en la torclumo, kvazau ili estus fantazia frost-disegno. En la cambromezo estis amasoj da argentaj moneroj en grandegaj urnoj el la sama metalo, plenigitaj gis la randoj.

"Vi faris al mi servon," diris la demono. "Vi prenu de tiu ci mono tiom, kiom vi volas, ec cion!"

"Mi ne povas, sinjoro," diris Johonano, "vi petis min veni tie ci pro la nomo de Dio, kaj mi venis pro tiu nomo, kaj ne pro pago au rekompenco."

"Sekvu min," diris la princo, kaj Johonano sekvis lin en alian cambron. Gi estis el oro, kiel la unua estis el argento. Gia ora tegmento estis subtenata de oraj kolonoj starantaj sur ora planko. La trezoroj de la regoj de la tero ne estus povintaj aceti unu el la dudek kvar vazoj da oraj moneroj, kiuj estis metitaj en ses vicoj laulonge la cambro.

Ne estas miro, car ili estis plenigitaj per la sencesaj laboroj de la demonoj de la mino.

La koro de Johonano estis tusita de avareco vidante la oron brili en la flava torc-lumo, kiel la autuna suno. Sed Dio helpis lin kontraubatali.

"Tiuj ci vazoj estas viaj," diris la demono, "unu el ili ja faris vin pli rican ol la plej rica homo, sed mi al vi donas ciujn."

Sed Johonano rifuzis denove. Tiam la princo de la Mazikenoj malfermis la pordon de tria cambro, nomata la diamanta cambrego. Enirinte gin, la rabeno ekkriis laute, kaj metis siajn manojn antau la okulojn, car la brilo de la diamantoj blindigis lin, kvazau li estas rigardanta la mez-tagan sunon. En agataj vazoj estis amasigitaj sennombraj diamantoj; la plej malgrandaj el ili estis pli grandaj ol kolomb-ovo. Sur alabastraj tabloj trovis sin ametistoj, topazoj, rubenoj, beriloj, kaj aliaj multekostaj juveloj, mirinde laboritaj per la manoj de lertaj metiistoj.

La cambro estis lumigitaj de karbunklo, kiu disjetis lumon pli brilan ol la radioj de la suno, sed pli fresiganta ol la brilo gentila de la luno.

Tio estis grava tento por la avara rabeno, sed li estis fortigita de supre, kaj rifuzis denove.

"Mi ekvidas, ke vi konas min, Johonano, filo de Ben-Davido," diris la princo. "Mi estas demono, kaj volis tenti vin por pereigi vin. Sed, tial ke vi rezistis tiel longe, mi ne vin tentos plu. Estas ankorau alia cambro, kiun vi devas vidi."

Kaj Johonano, kiu estis ferminta la okulojn kaj fervore pregis al la Sinjoro batante sian bruston, lin sekvis.

La cambro, kiun la rabeno nun eniris estis tute malsama je la aliaj. Gi estis malvasta kaj malrica, sen mebloj. Sur la malpuraj muroj pendis senorde sennombraj aroj da rustigintaj slosiloj. Inter ili, Johonano ekvidis kun miro la slosilojn de sia propra domo, kiujn li estis kasinta je sia foriro, kaj li fikse rigardadis ilin.

"Kion vi vidas," diris la demono, "ke vi rigardas tiel fikse? Cu li, kiu rifuzas argenton kaj oron, povas esti ekscitata de rustiginta slosilaro?"

"Ili estas miaj," respondis la rabeno, "kaj mi akceptos ilin, se vi prezentas ilin al mi."

"Vi do prenu ilin," diris la demono, metante ilin en lian manon.

"Vi povas foriri. Sed, rabeno, kiam vi estos reveninta en Kajron, malfermu ne nur vian domon, sed ankau vian koron. Tial ke vi ne malfermis gin antaue, mi havis povon super vi. Estas bone, ke vi faris unu bonajon sen pago, car tio savis vin. Vi ne estu pli longe Johonano la Avarulo!"

La rabeno klinigis sin gis la tero, kaj laudis la Sinjoron por sia liberigo.

"Sed kiel mi povas iri returnen? Mi ne scias la vojon."

"Fermu viajn okulojn," ordonis la princo.

Li faris tiel, kaj post momento li audis la vocon de la demon-estro ordonante lin malfermi ilin denove.

Kaj li sin trovis antau sia domo en Kajro, kun la slosiloj en la mano.

Retrovinte sin de sia surprizo, kaj dankinte la Sinjoron, li malfermis sian domon, kaj ankau sian koron.

Li donacis almozojn al la malriculoj, li gojigis la korojn al la vidvinoj, kaj helpis la malfelicajn.

La fremduloj guis lian gastamon kaj lia monujo estis al la servo de ciuj bezonantoj. Lia vivo estis senfina bonfarado, kaj la beno de Dio estis kun li.

La homoj miris kaj diris: "Cu tiu ci viro ne estas nomata rabeno Johonano, la avarulo? Kio kauzas la sangon?"

Kiam la rabeno audis tion, li kunvokis siajn amikojn, kaj konfesis sian antauan amon por la mono, kaj la dangeron al kiu tio kondukis lin.

Li rakontis al ili cion, kion mi jus rakontis al vi.

Kaj saguloj, kiuj estis verkistoj, skribis lian rakonton por la memorigo de la posteuloj, por ke ili profitu je gi.