KIMRA SKIZETO VII.

Malnova Ferakonto. Esperantigita de E. W.

Unu fojon, antau longege, logis en bela trankvila valeto viro nomita Johano, kaj sia edzino Mario. Ili estis nejunaj kaj solaj. Antaue ili havis du infanojn, kvarjaran knabeton kaj dolcan dujaran filineton, sed ili ambau mortis. La gepatroj ofte ploregis ilin, kvankam ili estas bonaj Kristanoj, kaj neniam volis murmuri kontrau Dio.

Ili laboris sencese kaj sage, tiel ke ilia dometo, gardeno kaj kampo estis modeloj da pureco kaj beleco. Iliaj bestoj estis grasaj kaj bonezorgataj.

La geedzoj estis amataj de la najbaroj, por kiuj ili faris cian eblan servon. Sed la edzino malsanigis; si ne volis konfesi sian suferon, car si timis tro malgojigi sian fidelan Johanon.

Li vidis nenion, car si adoris lin tiel, ke siaj vangoj ciam rugigis kaj siaj okuloj briligis kiel helaj steloj, kiam ajn li rigardis sin. Li ja nenion vidis; sed multaj amikoj vidis kaj kore simpatiis kun la kompatindaj geedzoj.

Tiuj ci helpemaj estajoj, la feoj, logas en proksima arbaro, kaj nokte dancadas sur la kampoj. Ili ja meritas la nomon donadatan al sia raso de la Kimraj kamparanoj. Ili vere estas "la bonaj etuloj"; ili amas la diligenton kaj la purecon, kaj ili amegas la honestecon, la veramecon, kaj la bonkorecon.

Ankau ili estas dankemaj; kaj nesciante Johano kaj Mario estis farintaj multajn bonajn servojn je ili.

Tial okazis, ke, unu matenon, kiam Mario, pala kaj laca eliris por melki la bovinojn, si trovis ilin jam mangantajn la fresan furagon.

Enirante en la laktejon, si vidis, ke tuta sia matena laboro estis bone farita. Multaj funtoj da bela flava butero staris sur grandaj pladoj, la buter-lakto estis en barelo, preta por ke Johano donu gin al la porkoj mangaje, la nova lakto jam estis kribrita kaj versita en purajn vazojn; ankau ciuj aliaj ujoj estis brogitaj. Enfine si nenion havis fari, krom hejti la supon kaj panetojn por matenmango. Tial si ripozis sin kaj pensis pri Johano. Si kredis, ke li estis farinta tutan sian laboron. Si guis tiun ci provon de lia konstanta amo kaj lin dankis en sia koro. Sed poste si timis, ke li devis scii sian suferon, kaj si tre malgojis. Tamen, kiam li revenis hejmen, koloro kaj brilo sangis sian vizagon tiel, ke li ne vidis ian signon de malsaneco.

Si deziris danki pro lia helpo, sed si timis paroli, car si estis ankorau tro kortusata, kaj, plorante, si lin cagrenigus. Si faris do siajn hejmajn aferojn kun amplena koro kaj silenta dankemo. Morgaue, denove trovinte sian tutan eksterdoman laboron bonege efektivatan, si ekpetis al Johano ke li ne tiel lacigu sin pro si. Ili ambau miregis, kaj, post longa interparolado pri la afero, ili kredis, ke iliaj nevideblaj bonfaristoj devis esti "la bonaj etuloj." Por samtempe certigi sin kaj montri sian kontentegon, ili metis, apud la stuparo, grandan pecon de la plej bona blanka pano kune kun fresa butero kaj vazo plena da jusmelkita lakto. Morgaue, la regalo ne tie trovigis; la geedzoj do sciis ke la feoj ja servos ilin, tial ili laudis Dion pro tiu ci favoro, kaj ili amis Liajn bonajn Estajetojn.

Vintrigis, Mario pli malsanigis. Sia tuta laboro ciam estis farata de la feoj, kiuj ankau helpis Johanon. Ili ja plezure estus farintaj ciom, kiom li bezonis, sed ili estis sagaj, kaj sciis, ke li pli suferus, neokupate. Ciu nokte, ili guis sian simplan ragalon.

Enfine, la morto disigis, dum kelka tempo, la du amantojn. La tombo de Mario superploradigis de Johano, beletigis de la Gefeoj. Nenie kreskis pli verde la herbo; nenie floris pli brile la floroj, nenia difektiga insekto povis proksimigi al la sankta loko!

La feoj servadis ankau la vidvon, kies domo, gardeno kaj kampoj fierigis la parohanojn. Oni estus kredinta, ke li havis multajn laboristojn, kaj oni enviis lin. Li tamen tre malgojis.

Pli ol unu virino volis konsoli lin, kaj farigi la mastrino de tiel bela bieneto.

La plej ruza el liaj amikinoj lin kaptis, kaj edzigis. Si estis junulino tiel obstina kiel egoista, kiu nek satis liajn virtojn, nek bedauris lian melankolion, sed kiu antauvidis por si vivon facilan kaj gojon, vidviniginte. Sia unu deziro estis amasigi monon. Baldau si komencis malplezure meti la kutiman porcion por la feoj. "Kial ili devos ricevi pli bonan nutrajon ol aliaj farmlaboristoj?" si demandis. "Car ili amegis Marion kaj laboras senpage," respondis Johano; "ankau ili estas la plejmulton donintaj al mi el miaj amikoj."

De tiu ci tago li mem lasis la noktan regaleton. Post kelkaj monatoj, li bezonis forlasi sian hejmon dum tri semajnoj, sed li ne foriris sen peteginte sian edzinon, ke si neniam forgesu siajn helpemajn amiketojn, kiuj certe meritis cian dankesprimon eblan. Si ja promesis ilin memori, sed si ne diris tion, kion si intencis doni al ili.

Tiel okazis ke, unu nokton, kiam la bonaj etuloj estis farintaj la tutan laboron, ili nur trovis pecojn da nigra sima pano kaj kelkajn la malbonodorajn sekigitajn harengojn. Treega estis ilia kolero! Ekkriante, ili kuregis en la cambron de la avarulino, pincis sin de kapo al piedoj gis iliaj viglaj fingretoj estis lacaj kaj si preskau svenis. Pincante, ili sencese kantis versojn:

Tiam, kun grandega peno, ili elpusis sin el sia lito, kaj trenis sin malsupren, gaje ekridante kiam, falante de unu stupo sur alian, sia kapo ricevis baton.

Enfine, ili forlasis sin, duone senvivan, apud la pordo, kaj malaperis. De tiu tempo la malfeliculino devis cion fari kaj ankau toleri la koleron de Johano, de kiu si ne povis kasi la kauzon de la forkuro de liaj multjaraj helpantetoj.

Sia vivo estis sengoja, tamen trankvila, gis Johano mortis. Apenau li enterigis, kiam siaj turmentantoj revenis. Nokte ili melkis la bovinojn kaj forpelis ilin kun la bovojn, bovidojn kaj porkojn sur la kampojn de la najbaroj. Ili stelis ciujn ovojn de kokino, anasino, anserino kaj kolombino. En la dometo povis neniu gui noktan ripozon. Bruoj, batoj, pincoj, neebligis dormon. Nek sciulo nek pastro povis forpeli la ofenditajn kaj malicajn feojn. Pro tio, post mallonga tempo kaj multe da cagrenoj, la vidvino forlasis senespere sian domon kaj belan bieneton, kaj vivis malrica kaj malestimata inter fremduloj.

Kontrau si estis la bonaj etuloj tro kruelaj, sed oni devas memori, ke tiuj ci strangaj estajoj ne estas Kristanoj baptitaj. Kredeble ili neniam estis audintaj la ordonon: "Faru bonon kontrau tiuj, kiuj kontrau vi malbonon faras." Ili nur komprenis la legon: "Kontrau bonuloj bone agu"; kaj mi kredas, ke ili honeste obeis tiun legon.

Certe mi neniam audis nek legis pri feo au feino nedanka!

KRISTNASKA PUDINGO.

Jem Ross Archibald.

[Dum miaj Esperantaj vojagoj, mi kun granda miro eltrovis, ke oni tute nenion konis pri tiuj mirindaj pudingoj kaj kukajoj, kiuj tiel prave fierigas ciujn Britajn korojn. Ec la necesega Buno mankis, kaj mi devis sendi specimenojn al Franca kolego, por ke ili allogu lin viziti, kiel eble plej baldau, tiun ci belan insulon.

Kiam do Legantino afable proponis sendi recepton por la faro de Kristnaskaj Pudingoj, mi kontentege akceptis la bonvenan proponon, sciante ke ne nur la inaj legantoj, sed ke ciuj kontente gustumos, ec nur spirite eble, niajn naciajn mangajojn.—La Redaktoro].

N.B.—1 pajnto = cirkau ½ litro; 1 lb. = 1 funto (½ kilo); 1 oz. = 1 unco (30 gramoj).

Farigu la pudingon kelkajn semajnojn antau Kristnasko.

Prenu grandan poton kun bolanta akvo, ankau du buteritajn pelvojn, du pecetojn da buterita papero, kaj du pecetojn da kalikoto kaj snureto.

Materialo.—

• 1 lb. Riboj (purigu ilin lavante).
• ½ lb. Miksita Kandita selo (Dishaketu).
• 1½ lb. da raspita pano.
• ½ lb. da Faruno (Sekigu kaj kribru gin kun tri teokuleroj da kuirpudro).
• 1 lb. da Bovajsebo dishakita.
• ½ lb. da kribrata sukero.
• ½ lb. da Siropo.
• Ankau teokuleroj da miksitaj spicoj, kiel sekve—
• 4 da pudrita zingibro.
• 1 da pudritaj kariofiloj.
• 1 da raspita muskato.
• Malgranda vinglaso da brando.
• 1 grandega teotaso da lakto.
• Ses ovoj (batu la ovflavojn gis malpezaj, kaj la ovblanko gis iom rigida saumo).

Metodo.—Kunmiksu trae la sekajn materialojn, poste aldonu siropon, brandon, ovojn kaj kelkajn salerojn (laugusto). Agitu rapide per ligna movilo; tiam per kulerego metu la miksajon en la buteritajn pelvojn, kaj atentu, ke ili estu tute plenegaj. Kovru ilin unue per la buteritaj paperoj, kaj pecetoj da kalikoto. Tiam zorge ligu ilin cirkau la supro per snureto.

Tuj kiam la akvo bolas en la grandega poto, subakvigu la pelvojn kaj atentu, ke la akvo efektive boladu ses horojn en la unua tago. (La poto devas ciam esti akvoplena). Tiam ellevigu la pelvojn el la akvo. Kiam la pudingo estas mangota, resubakvigu gin (kompreneble ankorau en la pelvo!) en bolantan akvon kaj reboligu gin du horojn (J. R. A.).

[Mi nun aldonos kelkajn sciigojn pri la fabloscienco pri tiu ci glora pudingo.

(i.). Neniam mangu la novefaritan pudingon antau Kristnasko. Alie estos certe la morto okazos en la familio. Ne estas necese, ke tiu, kiu mangis mortu, sed eble estu nur parenco, kiu anigos de la Plimulto. Sed cu ciu homo ne estas cies parenco?

(ii.). Kiu trovos grajnon inter la miksajo ne devas sciigi la trovon, alie la pudingfarinto estos tre malkontenta.

(iii.). Bona pudingo estas simila al bona vino; monato post monato gi plibonigos. Sed oni devas atenti, ke la musoj ne konstruu en gi siajn nestojn. Ili ja satas tian oportunan kusejon!

(iv.). Tiu, kies stomako ne estas sufice forta, eble malsatos la kanditan selon. Sed aliaj tre guas la interesegajn songojn, kiuj ofte postvenas tro da tiu ci mangajo. Sed oni povos prave demandi: "Cu estas eble havi tro da tia pudingo!"

(v.). Tiuj, kiuj pliamas vidon ol bonguston, flamigas la pudingon kiam gi estas enportota en la mangocambron. La lumoj estas estingataj, oni surversas gin iom da brando, kaj ekbruligas gin per alumeto. Post tiu ci ago, la gusto estas precipe malbona se, kiel ofte okazas, multaj migdaloj estas sovitaj en la pudingan hauton.

(vi.). Je specialaj festoj, precipe kiam multaj junuloj ceestas, estas kutime enmeti en la pudingon diversajn argentajojn. Ekzemple, tiu kiu trovas monereton estos bonsanca dum la venonta jaro. Sed se la trovinto malfelice disrompis al si denton ce gia trovo, oni supozas, ke la bonsanco duobligos. Tiu kiu trovas fingringon au butonon edzigos neniam, sed, kontraue, la trovanto de fingroringo edzigos pli frue ol la aliaj.

(vii.). Ciuj Bonaj Britoj metas sur la mangotan pudingon belan beroplenan etan branceton de ilekso. Ankau la nacia standardo estas ofte tie fiksata. Estas ja nacia pudingo!

(viii.). Se membro el la familio okaze forestas alilande, estas la kutimo sendi al li unu el la familiaj pudingoj. Tiu ci kutimo kredeble tre placas Lian Moston la Postestron, car la deviga postpago estas sufice granda.

(ix.). Mi finas tiujn ci sensensajojn per saga konsilo:—

Mangu Kristnaskan Pudingon ciam kaj cie. Kaj, kiam vi havos la okazon, sekvu la ekzemplon de la fama Dickens’ a knabo "Oliver Twist," kaj "petu pli" da gi!

Mi ja scias, ke tiu ci pudinga temo estas multe pli riska ol diversaj Religiaj au Politikaj aferoj. Ciuj dommastrinoj estas tre fieraj pli siaj propraj puding-receptoj, kaj, kompreneble, placus al multaj Legantinoj kontraubatali la nomitajn proporciojn, se nur ili povus tion fari, sen malkasi siajn "specialajn sekretojn."—La Redaktoro.].

LETERO EL GENEVO.

Edouard Bernard.

Antau kelkaj tagoj okazis en nia urbo la Internacia Filozofia Kongreso. Gi dauris kvin tagojn kaj ricevis grandan sukceson cu pro la nombro de la partoprenantoj (cirkau 300) cu pro la laboroj, kiuj estas prezentitaj. Mia intenco ne estas priskribi detale ciujn kunsidojn de la kongreso. Mi volas nur doni al la legantoj de The Esperantist kelkajn sciigojn pri la punktoj, kiuj povas ilin interesi.

La problemo de la lingvo internacia okupis la lokon, kiun gi meritis. En sia parolado ce la komenco de la kongreso S^o. J. J. Gourd, efektiva prezidanto, aludis al tiu ci grava demando. Li memorigis, ke gi jam okupis la atenton de la filozofoj ce la unua filozofia kongreso en Parizo dum la universala Ekspozicio de 1900. Tiu unua kongreso estis elektinta S^on. Couturat kiel delegito por ekzameni la demandon kaj raporti al la sekvanta kongreso. S^o. Couturat prezentis sian raporton kaj konkludis la aligon de la kongreso al la Delegacio por la elekto de lingvo internacia. Mi plezurege ceestis ce la disputado pri la raporto de S^o. Couturat. Tiu disputado okazis antau multnombra publiko en la granda cambrego de la Universitato, kiun ni nomas tie ci "Aula."

Mi volas nur diri kelkajn vortojn pri la carma paroladeto elparolita de S^o. Ernest Naville, honora prezidanto de la kongreso, unu el niaj plej rimarkindaj gloruloj. Neniu Esperantisto nescias ke S^o. Ernest Naville prezentis Esperanton antau kvar jaroj ce la Franca Instituto. Tiu respektinda filozofo, kiu havas okdek-ok jarojn, estas fervora partiano de nia kara lingvo. Pro sia granda ago li ne povis eklerni Esperanton, sed li komprenas sufice gian esencon por esti fervora aprobanto. La granda autoritato, kiun guadas S^o. Naville, estas tre grava kaj tre precioza helpo por nia afero. Mi aldonas ke li estas honora prezidanto de la Svisa Esperanta Societo, kaj ke propaganda brosuro jus estis eldonata sub liaj auspicioj.

Mi diris do, ke S^o. Naville faris carman paroladeton ce la filozofia kongreso. Li montris la gravecon de la demando de lingvo internacia kiu ciutage pligrandigas. Post ke li estis parolinta je la historia vidpunkto, S^o. E. Naville esprimis sian admiron por la mirinda verko de nia Majstro D^ro. Zamenhof. Cio ci estis parolata kun la plej granda konvinko kaj ankau tre sprite.

"Kiam, diris S^o. Naville, oni parolis al mi la unuan fojon pri Esperanto kaj giaj mirindaj ecoj, mi restis iom skeptika, malfidanta pri la entuziasmo de miaj kunparolantoj; car tiuj lastaj al mi diris, ke la fama filologiisto Max MÜller estis skribinta, ke Esperanto estas la plej rimarkinda el ciuj artaj lingvoj, mi volis certigi pri tio, kaj mi turnis min rekte al Max MÜller. Max MÜller al mi respondis: ‘Jes, mi skribis tion.’ Kaj S^o. Naville aldonis, ke kiam filologiisto kiel Max MÜller estis doninta sian aprobon al Esperanto, neniu havis de nun la rajton ridi." "Jam," diris ankorau S^o. Naville, "junuloj venis peti min, por ke mi akceptu la econ de honora prezidanto de la Svisa Esperanta Societo; mi respondis al ili, ke mi ne povas akcepti tiun titolon, tial, ke mi ne povas labori lau aktiva maniero por la disvastigado por Esperanto ... sed ili insistis; mi tiam sercis en la Akademia vortaro kia estas la signifo de la vorto ‘honora’ kaj mi trovis: ‘honora’—tiu vorto servas por nomi la personojn kiuj portas honorantan titolon ne plenumante oficojn. Tio estis mia situacio kaj mi akceptis...."

Estas neutile diri al vi ke la audantaro tre interesigis je la parolado de nia respekta honora prezidanto, kiu estis ekstreme aplaudata.

Mi ne devas forgesi malgrandan detalon. Antau ol paroli S^o. Ernest Naville disdonis, li mem, al ciuj ceestantaj filozofoj propagandajn brosurojn nove publikigitajn, kies la autoro estas S^o. Privat, la juna redaktoro de la Juna Esperantisto. Oni ne povis vidi, ne estante tusata, tiun eminentan maljunulon eltirantan el sia poso brosuron por gin doni al ciuj, kiuj alproksimigis al li.

Post la disputado pri la lingvo internacia, al kiu S^o. Stein, profesoro ce la Berna Universitato, favore partoprenis, S^o. Couturat petis la aligon de la Kongreso al la "Delegacio." Tiu aligo farigis unuvoce.

Ni, Genevanoj, ni povas goji, ke la kongreso okazis en nia urbo, car gi altiris la atenton de la publiko pri la lingvo internacia kaj aparte pri Esperanto. Tiel espereble nia propagando estos faciligata.

THE PROGRESS OF ESPERANTO IN GREAT BRITAIN AND ABROAD.

The contents of this section are supplied by the Hon. Sec. of the London Esperanto Club, who invites all Esperantists to send monthly reports of the spread of the International Language in their districts. Communications must reach 14, Norfolk Street, London, W. C., before the 8th of each month.

The British Esperanto Association.

The first Council of the Association took place on Monday, October 24th. The President, Colonel Pollen, C.I.E., took the chair. Twelve of the Council were present, besides the executive officers. It was decided that the Council should use the power given them of appointing Sub-Committees for various purposes, and to co-opt as Councillors several people whose aid would be of value on such Sub-Committees. Messrs. Cowper, Millidge, Motteau, and Rolston, and Miss Schafer were then elected. It was decided to establish The British Esperanto Association in offices at 14, Norfolk Street, Strand, and appoint an Assistant Secretary at the rate of £26 per annum. A Sub-Committee, viz., Mr. Cowper (of Deal), Mr. Maitland, and Mr. Millidge, was appointed to draw up the Rules of Association, and the Rules, when drafted, were to be submitted to the Council for approval.

It was also resolved that Dr. Lloyd, Mr. Rhodes, and Mr. Bullen should be asked to collaborate in formulating, for submission to the Council, a Scheme and Rules for Examinations as to proficiency in Esperanto.

A Publication Sub-Committee was also arranged.

A meeting of the Executive Committee took place on November 7th, when Miss Lawrence, the representative of the London Club, formally handed over its store of books, and goodwill, and its affiliation fees, announcing that this abdication of its prestige was made without asking for any quid pro quo, and simply as an act of loyalty to the central body. Miss Lawrence begged that the fact might be entered on the minutes that the London Club had done this; and that it had borne the heavy cost of preparing for the foundation of The British Esperanto Association. This was considered a reasonable request, but it was pointed out that no country Councillor was present to second the motion proposed by Mr. Maitland, of the West London Group. It was therefore seconded by Mr. Gill, of the Acton Group.

The Committee also decided that the election of Fellows of the Association must be left to the consideration of the full Council, and that no immediate action could be taken in the several cases where applicants had forwarded subscriptions accompanied by requests that the senders might be elected Fellows of the B.E.A. It might be pointed out here that, according to the draft Rules, "The Council are empowered to elect from the Members a limited number of Fellows, who have proved themselves to be expert Esperantists, and who are willing to pay 5s."

It was announced with regret that W. Whitebrook, Esq., would be unable, owing to the numerous professional calls on his time, to accept the Hon. Treasurership. The Committee expressed their heartfelt sense of the loss this meant to the Association, and elected Harald Clegg, Esq. (the Hon. Secretary), to fill the position of Hon. Treasurer also. All subscriptions and donations should, therefore, be addressed to Mr. Clegg, at the offices of the Association:—14, Norfolk Street, Strand, London, W.C.

Group News.

The Acton Group reports a very successful meeting recently, at which the veteran Esperantist, Miss Warlow, was unanimously elected President. Miss Warlow is the first lady President of any British Group. Those who know her are delighted at this fitting choice. The Hon. Secretary, Mr. E. J. Gant, Ivy Dene, Cumberland Road, Hanwell, will gladly supply information, and intending Members will be heartily welcomed. The classes are held in the South Acton Schoolrooms.

From Aberdeen comes the news that the Committee of the Chamber of Commerce have unanimously agreed that if Mr. Christen desires to give another lecture on the subject of Esperanto, the Chamber’s support will be given to the meeting. The Committee were glad to know that Mr. Christen "was advocating the popular study of this new commercial language, which had been taken up in many parts of England and Scotland, and was so well known on the Continent." The Group meetings are held in the studio of Mr. Hector, and the Hon. Secretary is Mr. Donaldson S. Rose, M.A., 259, Union Street.

The Brixton Club is ever energetic. It is forming a circulating library, and subscribes to five magazines. It holds its meetings on Tuesdays, at 8 p.m. Members are invited to bring friends, and Mr. Eagle, 21, Kellett Road, will be pleased to give information.

Canon Lonsdale has consented to become President of the Corbridge Group. The Membership is large for the size of the village, and this is surely owing to the energetic past and present Secretaries, Miss Bauer and Miss Bickell.

At Battersea, Mr. A. Lee, 2, Cupar Road, has organised a regular campaign. The meetings are at the Latchmere Baths on Tuesday, at 7.30.

The Ilford Group meets at the house of Mr. Jeffrey, 42, Park Road. One of the Members of this Group learnt Esperanto so quickly that after 14 days he was able to write a clever historical description of an old town.

The classes at Liverpool University are held on Wednesday, at 7.30, by Dr. Lloyd, who is preparing the Rules for Examinations.

In Leeds the classes are held at the Northern Institute on Saturday evenings, at 8.30 p.m. The visit of Mr. Rhodes in October was much appreciated. Between 70 and 80 people attended the lecture, many afterwards joining the Club. To arrange for such lectures will be in the future one of the important duties of The British Esperanto Association.

The Rev. E. Atkins has placed a room in the Working Men’s College at the disposal of the Leicester Group. Mr. F. Mugglestone, 61, Bonsall Street, who is the Hon. Secretary, will gladly give information.

Newcastle does not mean to be content with one gathering. The classes at 29, Grainger Street, are held on Wednesdays, at 7.30, and a special elementary class for ladies at 10, Mosley Street, on Wednesday evenings, from 7 until 9 o’clock.

Mr. Korth, of Swansea, reports a rather amusing objection to the use of the Free Library for an Esperanto class. A Committee Member objected because "Esperanto is so awfully difficult." What kind of study is favoured in Swansea if the height of difficulty is measured by Esperanto? Inquirers will be gladly answered by Mr. Oswald Korth, 1, Kensington Terrace, Swansea.

Mr. S. E. Hunt, Selsley Road, Woodchester (Glos.), would like to hear from anyone in his neighbourhood interested in Esperanto.

London Classes.

Monday.—Club CafÉ, 5, Bishopsgate Street Within. Tea at 6 o’clock; at 7 the party adjourns to 100, Gracechurch Street, to rooms kindly placed at their disposal by the Remington Typewriter Company.

Monday.—Students’ class at 7.30. Conducted by Mr. Motteau, at the rooms of the Ethical Society, 19, Buckingham Street, Strand.

Tuesday, 6 to 8.—71, High Holborn. Room kindly lent by Messrs. Hatchard and Castarede. Those desiring to join should write to the Hon. Secretary, Mr. C. F. Hayes, 48, Swanage Road, Wandsworth.

Tuesday, 8.30.—The Co-operative Brotherhood Trust have a meeting of "Clarionites." Hon. Secretary, Mr. Goode, 37, Newington Green Road.

Wednesday.—German Club, Charlotte Street, Fitzroy Square. For particulars send stamped envelope to Miss A. Schafer, 8, Gloucester Crescent, Regent’s Park.

Thursday.—Cusack’s Institute, White Street, near Moorgate Street Station. Room kindly lent by the Principals. Beginners, 6.15. Advanced, 7.15.

Friday, 6.30.—Enterprise Club, Petersburgh House, Leadenhall Street. For lady clerks and secretaries. This class is the result of a lecture given to Members of the Club by Miss Schafer. The audience was much interested in the discussion as to the utility and facility of Esperanto. Much amusement was caused when the speaker recited a few sentences in Esperanto, the meanings of which were easily guessed by the ladies present.

The veteran artist, Felix Moscheles, desiring to practise speaking, would like to talk with a few Esperantists in his own beautiful home, 80, Elm Park Road, Chelsea. About twilight would be a good time.

The above classes are free, but, as mentioned last month, a series of lessons by a skilled Esperantist can be arranged for by applying to the Secretary of the School of Esperanto, 93, Chancery Lane, W.C.

Newspapers.

The articles and letters commenced the 27th August in La Chronique (29, Bessborough Street, London) have continued every week since. The arguments of M. Hamonet, our keen antagonist, may be summed up in the formula we know so well: "An artificial language is so unnatural"; and, "Esperanto, if it should be successful, will displace all the national tongues, and Shakespeare, Goethe, Victor Hugo, Tolstoy, become just ‘memories’; for boys (and men) are prone to idleness, and Esperanto is so easy that of course they will prefer it to their own tongue." Is this "approval" in disguise? The splendid articles in our favour by MM. Michaux, Bastien, CapÉ, LefÈvre, and a member of the French Academy seem waste of energy after the account of his previsions given by our adversary, M. Hamonet; for in their wildest dreams these gentlemen never supposed that an Englishman would prefer Esperanto to English.

The School World has at last spoken, and to some purpose. In the November number Mr. Mathews, of Rochester, after an exposition of the structure and uses of Esperanto, and a comparison with Volapuk, argues that for a large number of pupils in our schools the study of Latin, French, and German has little practical value. He would substitute Esperanto for the lower forms, because (1st) more time will be set free for other subjects; (2nd) the pupils will get a good training in the correct meaning of words, and will have such a copious stock of roots that they will be able to overtake students in other modern languages who have not had their advantages. He considers Esperanto more valuable than Latin as a means of training. An interesting article from the pen of Dr. Martyn Westcott, in the November number of Womanhood (5, Agar Street, Strand), is the first of a series which the Editress, Mrs. Ada Ballin, intends to carry on in future numbers. There will be a monthly lesson; also short story competitions, prizes, etc., etc.; and it is hoped that a Womanhood Club will be formed. I trust Mrs. Ballin will have great success, for, oddly enough, the majority of Esperantists are men; when once their wives, sisters, and daughters take up the matter, "We shall see what we shall see."

Foreign News.

First in importance are the preparations for the Congress in Boulogne next year. Dr. Zamenhof, having consented to preside, has also intimated his wish that this should be a Congress in which every Group in the world should be represented, but the Boulogne Group, unaided, could not organise so stupendous an affair; even the comparatively small gathering at Dover last summer cost more than that Group could rightly afford; M. Michaux therefore calls for aid from all quarters. The SociÉtÉ FranÇaise p.p. Esperanto has, as usual, been the first to answer. It announces a contribution of 200 francs, and more, if possible. What will Great Britain do? Many have suggested that Dr. Zamenhof should "come out of his shell." Now he means, if possible, to do so. We must see that he has a good welcome. Will Esperantists send suggestions to the Hon. Secretary of The British Esperanto Association as to how much we should contribute?

There is to be a great Esperanto Exhibition in Algiers in March, and Captain CapÉ, 17, Boulevard, Gambetta, earnestly hopes that literature of all kinds may be lent him. Circulars in Esperanto, articles of commerce with Esperanto labels, books, journals, post cards, propaganda leaflets, etc., etc.

At the Grenoble Congress M. Bolack occupied some hours in describing the invention, the Langue Bleue, to which he has devoted so much time and money, but he at length confessed that he could not hold a conversation in it for even five consecutive minutes.

It is stated in this month’s Esperantiste that, owing to a fire in his house, Mr. Geoghegan, the first English Esperantist (it is supposed), has lost the whole of his valuable collection of letters, post cards, and books; this means that he has lost the addresses of all his correspondents as well. Any such who read these lines are asked to send him their news to East Sound, Washington County, U.S.A. Truly every Esperantist will condole with him upon this loss.

On the 19th October an amusing critique appeared in the Glasgow Evening Times. Under the heading of "Shreds and Patches" its editor attacked Esperanto in diatribe against Mr. W. T. Stead. This naturally provoked the retort on the 20th that Esperanto was not a new untried experiment which Mr. Stead was trying to boom, and that there was no earthly reason for connecting the man and the language, except that Mr. Stead is enthusiastic and open-minded, and Esperanto as a language is approved of by such. Mr. Wallace, Mr. Buchanan, Mr. Rhodes and others joined in the fray, and on November 2nd an amusing skit headed "Shredoji kaj Patchegaj" appeared, in which the writer started by saying "Mi esperas ke Mi povos uzi la Internacia Lingo Esperanto por tui artikolon," but he found it better to stick to English. Of the propriety of this there could be no question, seeing the writer knew only twelve words of Esperanto. He then goes on to classify the thirty-seven letters he had received, announcing that, evidently, "any craft that appears within extreme range of Esperanto must be a hostile torpedo boat." The correspondence apparently dwindled after this date; but one singular fact with regard to it appears to be that Glasgow people themselves were not sufficiently interested to enlarge the Glasgow group to any conceivable extent, the exact opposite to Aberdeen, Bedford, etc.

The November number of the Note-Book (every issue gives Esperanto matter) contains a very interesting report of the General Meeting of the British Esperanto Association, together with the usual interesting lesson, and an account of an amusing game by Mr. Hugon.

The foreign Esperanto journals have been especially interesting of late. Many of them have contained articles on "Holidays in Esperantoland." Most of the gazettes are also improving in appearance, which must also be taken as a good sign of progress and increasing circulation.

Several New Zealand papers have been discussing Esperanto of late. The Voice, a widely-read and attractive monthly, led the way, and Otago and Southland papers have followed on, thanks to the energy of Mr. Field.