DIVERSAJ AVIZOJ.

La Redaktoro multe bedauras, ke tiom da abonintoj plendis pri la prokrasto de la sendo de siaj Gazetoj. Se oni sendis la abonpagon rekte al li, The Esperantist ciam estas sendita per revenanta posto. Sed, se la abonpago estas sendita al alilanda ricevanto, la sendo ne povas esti tiel rapida. Kaj la Redaktoro ne povas garantii tujan sendon de alilandaj Gazetoj, menditaj per li. Li nur scias, ke la nomoj de la abonintoj ciam estas tuj senditaj al la Redaktoro de la mendita Gazeto, kaj ne plu estas lia afero.

Cunctari funestissimum sajne ne estas alilanda Esperanta proverbo. Gi estu la Angla devizo!

Ciuj Esperantistoj multe gojos lerni ke Sro. de MÉnil finigis sian grandan laboron, kaj ke la Tutmonda Jarlibro eldonigis. La unua parto estas la nova Adresaro, kaj poste trovigas milojn da adresoj el ciuj landoj. Ja utilega verko, pri kiu la sindonema aranginto devis esti multe zorginta. Ciuj Esperantistoj devas havi tiun ci libron, kiu enhavas multe da interesaj avizoj, krom la granda nomaro. (Price 2s., post free, from the Librarian).

Ni ankau ricevis Esperanto in dieci Lezioni, Itala traduko de Esperanto en dix LeÇons (kosto 8d., verkita de Conte Albert Gallois, en Riolunato). Gi helpu la Italan movadon.

Ankorau alia lernolibro por niaj Francaj amikoj! Tiun ci fojon, estas: Cours Commercial d’Esperanto (1s. 6d. post free) verkita de LÉon Marissaux, 139 pagoj; estas nur unu vorto por priskribi tiun ci verkon: Bonega. Tie oni, de la komenco gis la fino, nur legas frazojn utilaj por ciutaga vivado, kaj ne la fantaziajn frazojn, kiuj kutime trovigas en ciaj lernolibroj. Kaj la pecetoj por traduki estas mallongaj kaj utilaj skizoj pri generalaj aferoj, tiel kiel Bicikletoj, Logejoj, Leteroj, k.t.p. Ni esperu ke ni Angloj baldau posedos tian utilan komercan lernolibron.

"La fundo de l’Mizero," tradukajo de Pola rakonto farita de la bonekonata Esperantisto "Kabe." Kosto 8d., 91 pagoj. Nia Pola Samideano donis al ni tre lertan tradukon, sed ni korege konsilas almenau niajn legantinojn, ke ili ne legu tiun ci verkon. Priskribo pri la vivado de lepruloj, rakontita en maniero kiel eble plej terura, ne tute estas legindajo por ili, kaj, ni estas preskau certaj ke, se iaj el niaj legantoj komencos la tralegon de tiu ci verko, ili senhalte legados gis la fino, kaj pensos kune kun ni, ke estus estinta pli bone, se la unua pago estis estinta la lasta, kaj ke la restajo skribigis neniam. Ne gin legu, do, car gi alportos nenian bonon.

"Por niaj filoj kiam ili estos dek-ok jaraj" de Dro. Paul Rodet enhavas 32 pagojn, kaj traktas tre lerte pri malfacila kaj delikata temo. Ni konsilas ke la junuloj, por kiuj la libro estis skribita, gin legu.

Eble, kiam oni vidos tiujn ci vortojn, oni jam estos vidinta sur ciuj Anglaj stacidomaj librejoj malgrandan rugan Esperantan lernolibreton, kies kosto estas unu penco. La unua eldono estas cent mil ekzempleroj, kaj espereble multe helpos je la rapida disvastigo de la lingvo inter ciuj Anglaj-parolantaj popoloj.

Ni deziras danki la multe da amikoj kiuj sendis prestrancajojn. Tiuj ci ciam plioftigas, kaj nepre pruvas la progreson de nia kara afero.

Sukcesa parolado estis farita en la Urbestrejo de Dovero, kaj nova sed forta grupo tie fondigis, dank’ al la klopodoj de kelkaj fervoraj tieaj kunbatalantoj. La Hon. Sek. de la Grupo estas Sro. H. R. Geddes, Northumberland House, Dover, kaj ni esperas, ke tiuj legantoj, kiuj vizitos Doveron dum la somero, povos helpi lian propagandon. La nova Grupo eldonas belajn postkartojn, ilustrantaj la uzo de la Esperantaj participoj per la verbo Trinki! Kosto 8 pencoj la dekduo, 4s. la cento, de 41, Outer Temple, W.C.

Nova Grupo ankau fondigis en Brightono, lau la anonco en No. 8. Fraulino C. Oxenford, 16, Upper Westbourne Villas, Hove, Sussex, estas la tiea Hon. Sek., kaj tre plezure ricevos la nomojn de novaj Membroj, kaj proponoj pri la Grupaj aferoj.

Amikoj en Ilfordo, Essex, ankau sukcesis krei novan grupon apud Londono. La Hon. Sek. estas Sro. W. A. Jeffery, 42, Park Road, Ilford, E.

La Unua Akto de La Ventego finigas en tiu ci numero. Lau la anonco en No. 8, la tuta Dramo eldonigos en aparta libro (kosto 1 fr. 50) tuj kiam sufice da mendoj estos ricevitaj. Anstatau la Ventega pago, estontaj numeroj enhavos pagon en la Angla lingvo titolata "Our Progress" kiu enhavos avizojn pri la novaj pruvoj de nia progreso.

La Maltaj Esperantistoj enkondukis tre sukcesan novajon. Anstatau ol kunveni en cambro, ili fotografiigis, faris tre plezuran ekskursion en la kamparon, kaj auskultis Esperantan rakonton, kaj priparolis Esperante tre plezure. Certe, dum la varma vetero, tiu ci plano estas kiel eble plej multe sekvinda.

Kara Sinjoro Redaktoro, Doni Esperantajn nomojn al Esperantaj aferoj estas sendube tre bona regulo. Sed oni ne havas ian rajton sangi la titolon de la plej granda verko de la granda Doktoro. Krestomatio estas ordinara vorto en la Franca kaj Greka lingvoj por Ekzemplero klasika de la literaturo de ia lingvo. Estus tute facile aldoni al via anonco de tiu ci fama libro kelkajn priskribantajn vortojn, sed la titolo devas resti, car gi estas nun parto de la historio de la lingvo. Via fidele, R. J. Lloyd (D. Litt., M.A.).

(N.B.—Pravege! sed ne estas dubo ia, ke la titolo de la verko multe malhelpas je gia disvastigo tie ci.—Red.).

Ordinara timo estis komforta sento nekomparinda kun tia, kian li nun posedis. La unuaj pasoj, kiujn li alprenis por sinkonservo estis la efektoj de nura instinkto, dum lia kapablecoj estingigis au subpremigis de malespero. Sed, nunatempe, kun la reveno de pripensado, plej teruraj antausentoj lin atakis. Ciu brueto de la vento tra la arbaretoj sveladis gis la raukaj minacoj de mortigo! La skuado de la brancoj prezentadis al li la vibradon de ponardoj, kaj ciu ombro de arbo farigis la apero de sangema fripono!

Mallonge, en tiuj ci okazoj li elsentis tion, kio lin turmentis milfoje pli ol la piko de vera rapiro, kaj kun ciu nova spasmo de timego, li rememorigis al sia kondukantino per ankaua torento de jurajoj, sin avertante, ke sia vivo neeviteble dependis de lia opinio pri lia propra konservo. La homa naturo ne povis longe ekzisti meze de tiel komplektitaj timoj. Fine li sin trovis for de la arbaro kaj benita de malproksima vidago de logejo. Li tiam ekturnis siajn pensojn je nova afero. Li pripensadis cu li paradus sian brevegecon kaj sindonemecon, konfesante sian ruzon, kaj transdonus sian gvidantinon al la legpuno, au cu ne estus pli sage, ke li forlasus la maljunan Hekaton kaj siajn kunsciantojn al konsciencaj pikoj, kaj ke li kviete daurus sian vojagon Parizon, je sendisputata posedo de la kaptajo, kiun li jam akiris. Tiun ci pason li do decidis fari, rememorigante, ke per siaj sciigoj la rakonto de la mortigito nepre elvokus la atenton de la justeco, en kiu okazo la havo kiun li prunteprenis de la mortinto devus esti redonata en favoro de liaj heredantoj. Jen argumento, kiun nia aventuranto ne povis kontraustari. Li antauvidis la versajnecon, ke oni de li malproprigus lian akiron—kiun li rigardis kiel premio de la kurago kaj sageco—kaj lin detenus kiel atestanto je la rabistoj, kun evidenta domago al liaj propraj aferoj. Eble li ankau elsentis konsciencajn kauzojn, kiuj lin malkonsilis atesti kontrau kanajlaro, kies emoj preskau ne povus diferencigi de la siaj!

Tiel pripensinte, li cedis al la unua petegado de la maljunulino, kiun li eksigis ce loko apud la vilago, elpetinte, ke si forlasu vivadon tiel malhonestan kaj siajn krimegojn, transdonante siajn kunkulpulojn en la manojn de la justeco.

Si ne mankis promesi tutan reformigon kaj, dejetinte sin antau li pro lia bonegeco, si foriris al sia dometo, forte decidinte konsili siajn kunmortigantojn, ke ili rapidege rajdu al la vilago por kulpigi nian heroon.

Sed tiu ci, sagege, nekonfidante je siaj protestoj, nur haltis por lui kondukanton gis la proksima haltejo, kiam li sin trovis en la urbo Chalons sur Marne.

BULONJO.

H. Bolingbroke Mudie.

La longe atenditaj Pentekostaj tagoj fine estas alvenintaj. Sed kia vetero! Cie trovigas nigraj nuboj kaj pluveregoj, kaj la suno tute forgesis nin. Kurage!

Ni baldau trovis, ke ni eniris Esperantujon, car, dank’ al la sencesaj klopodoj de nia Libertempa-Kapitano Sro. Reeve, kaj al la afableco de la fervoja kompanio S.E. & C.R. ni trovis por ni apartigitan vagonon. Tie ni enslosigis, por senhalte paroladi Esperante kaj esperante, car ni ja esperis, ke la vetero baldau plibonigus.

Lau la anonceto en The Esperantist, No. 7, areto da Anglaj Esperantistoj estis forironta Bulonjon. Ni estis tiu areto, kies partoprenantoj nombris dek-du.

Gustatempe la tre, tre longa turist-plenigita vagonaro forveturis, kaj alvenis Folkestonen, kie la maro estis sufice trankvila kaj ni sensancele eniris la vaporsipon.

Unu el la areto havis apartan kajuton tie, kaj ni Esperantistoj multe satis la privilegion gin uzi. Vere, ciam kaj cie Esperantistoj guas specialajn privilegiojn.

Ni supozis, ke ni movadis sur la maro, sed, pro la nebulo, la cirkauajoj estis preskau nevideblaj. Fine la kruta Franca marbordo aperis tra la griza nebulo, kaj ni rapide kolektigis pakajojn, k.t.p., por ke ni povu tuj konatigi kune kun niaj jam konataj sed neniam viditaj samideanoj. Sed ni eraris pri tio. Ne estis necese atendi gis kiam la sipo cesus sian movadon car, alproksimiginte, ni goje rimarkis ke la elsipejo estis de granda verda steletaro okupata. Kaj niaj kunbatalantoj rimarkas samon ce ni, kaj tuj elkriegas per fortaj vocoj tre korajn eldirojn. La steletoj intersalutas. "Vivu Esperanto! Kiel vi sanas? Cu la maro estis trankvila?" Tiuj kaj similaj demandoj goje flugis de la tero en la sipon, el Francujo en Anglujon.

Kompreneble la cirkaustarantoj multe miris pri tio. Kaj kia lingvo! Mi ja konas gin sen ellernado, unu el ili rimarkis al mi. Sed Esperanto havis bonajn reklamojn dum la tuta tago tie. Baldau alvenis la tempo kiam ni povis premi la manojn de niaj kunstudentoj, kaj kune eniri por submetigi sub la linkaj okuloj de la limdepagistoj.

Ni vidis malfeliculojn, kies cigarojn oni forprenis, sed ni estis feliculoj, ni estis Esperantistoj, kaj tiaj neniam pekas.

La Brita Konsulo aldonis sian bonvenon al tiu de niaj Francaj amikoj, kaj nia akcepto vere estis korega. Sur la muroj de la limdepagejo trovigas prezaro Esperanta. Tio ci certe estas bona reklamo por la lingvo. Ni do tuj sentis, ke ni ne estis venintaj en alian landon, sed ke la verda Esperanta standardo ankorau cie regnis.

Baldau ni, granda procesio, marsis sur la stratoj de la plej grava centro de la Franca fiskaptado. La maro ciam trovigas je unu flanko ci tie, sed vere, kiam ni alvenis, maroj cie vidigis, pro la pluvego, kiu cion sangigas.

Post tre mallonga promeno, ni alvenis al la hotelo Castiglione, kies estro estas Esperantisto, kaj tie ni oficiale prezentigis al niaj novaj, pro ni malsekigitaj, amikoj.

Dum tiu ci ceremonio, unu el ni serioze diris: "Mi estas la subestro de la vetero. Mi arangis la pluvon, por ke la vagonaro ne estu tro varma kaj homplena. Nun mi arangos bonan veteron, por ke ni, kaj ciuj aliaj kuraguloj, guu felican libertempon." Kompreneble ciuj multe ridis, je tiu ci eldiro, kaj iu rimarkis, ke eble li nur estis tre suba estro. Tamen, de tiu momento, la pluvo cesis, la stratoj sekigis, kaj fine la suno ekbrilis por aplaudi tiun ci memorindan internacian kunvenon.

Post tagmango, ni faris promenadojn en la urbo, vizitis la fisvendejon, la sipejon, la antikvajn urbmurojn kaj la katedron. Tiam, reveninte hotelen, ni pretigis nin por vespermango.

Al tiu momento, Sro. Michaux, la tre sindonema Prezidanto de la Grupo, sendigis al mi la plej bonan urbfotografaron iam vidita, kaj, cagrenege mi gin konfesas, mi forgesis danki lin pri tio. Eble, je tiu ci okazo, li afable forgesos la proverbon ke malfrua danko estas pli malbona ol danko ia, kaj akceptos miajn nunajn dankojn. Kaj, se iatempe kiam la Grupanoj rekunvenigis, ili bonvolos skribi por mi siajn subskribajojn sur papereron, mi havos grandan plezuron enmeti gin en la albumon, kiun mi ciam konservos inter mia ciam pligrandiganta propagandilaro.

Dum la vespermango ni nature priparolis la venontan kunvenon, kies programon ni jam vidis sur la pagoj de la "Cicerone" (Semajna Bulonja organo, ciam enhavanta Esperantan pagon).

Sed, kvankam ni multe antauguis la proponajojn, la kunveno mem donis al ni nepripenseblan plezuron. Oni komencis iom post la naua horo, kiam ni eniris belan cambregon, mirinde ornamigita de Francaj kaj Anglaj flagoj, kaj ankau de ciam verdaj arbetajoj kaj palmoj. Vere sajnis, ke ni estis enirintaj en Kristnaskan festejon.

Sed la okuloj ne estis la solaj membroj, kiuj guis tiun akcepton. Ankau la oreloj multege satis la koran horon: "Dio savu la Regon" ("The Esperantist," No. 1) kiu donis komencon al la bonega programo.

Estas tute neeble priskribi tiun ci kunvenon detale, sed eble la programo estos interesa por legantoj. Jen estas:

Vere, tre memorinda programo. Kaj, se oni demandus kian eron mi pleje satis, mi estas certa ke la plenkreskuloj min pardonos, kiam mi konfesas ke mi pleje satis la kvar recitadojn de Fraulinetoj Bergier kaj Lephay. Kiam oni audas nian karan Esperanton el la lipoj de kvin, sep kaj dekjaraj infanoj, gi havas ankorau pli belan sonon ol kutime. Kaj oni devas ankau gratuli—ciujn! Cio estis bona, ec bonega. Tamen estis unu afero kiu ne tute placis al mi.

Eble gi estas nur bagatelo, sed mi ja opinias, ke gi meritas gravan atenton. En almenau unu el la belaj kantoj, mi rimarkis, ke la tradukinto ne konservis la Esperantan akcenton.

Lau mia opinio, bona Esperanta kanto devas konservi tion ci, kaj oni ne devas meti la akcenton sur silabo alia ol la antaulasta. Se oni atente tralegos la tradukojn de Tom Bolin’ (No. 5) Vivo de Maristo (No. 1) kaj aliaj tradukoj de bone konataj poemoj en The Esperantist oni konstatos ke, ec por la kutimita melodio, kiun oni verkis por tiuj ci poemoj, la Esperantaj vortoj taugas. Mi do esperas ke, kiel eble plej multe, niaj muzikaj verkistoj provos konservi la uniforman Esperantan akcenton, sen kio nia lingvo perdus tiom da utileco kaj belsoneco.

Post la finigo de la unua parto, du infaninetoj prezentis belegajn floramasojn al la du Anglinoj, kiuj estis inter la vizitanta areto: belaj Esperantaj floramasoj. Mi intence diris Esperantaj, car ambau el ili konsistis el floroj rugaj, blankaj kaj bluaj; Anglujo kaj Francujo; kaj interplektita estis la bela Verdo de la Espero, la emblemo de Internacieco.

Sed jam tro longa estas tiu ci priskribo. Por gin finigi, mi rimarku pri la bonegeco de la paroladoj faritaj de Sroj. Michaux kaj Reeve.—Sed ne! Ekzistas ankorau alia afero, kiu eble havos apartan intereson por Vi, karaj Legantoj. Oni cie rimarkis, ke la Verd-kovrilajeto estis tre leginda. Dankojn, Bulonjaj Legantoj! Ju pli granda la laboro, des pli granda la plezuro kiam oni lernas, ke la rezultatoj estas satataj. Se nur la tuta legantaro kunpensus!

Tre, tre laca, ni fine realvenis en nian komfortan hotelon, por silente pripensi la mirindan tagon, matene en nigreta, malseka Londono, posttagmeze en nuba, malseketa Bulonjo, kaj vespere en belega, varma Esperantujo, inter la floroj, kantoj kaj salutoj de karaj internaciaj amikoj.

Morgau matene, post nau-tridek, niaj amikoj nin sercis, kaj kondukis en la gardenojn de Sro. Duhamel, la Esperantista floristo Bulonja, kaj tie ni fotografiigis antau bela floraro. La rezultato estas bona, kaj ciam servos kiel fidela memorajo de plezura mateno.

Posttagmeze ni eniris en tramon (niaj dek du anoj kaj la Francaj amikoj plenigis la veturilon) kaj komencis gajan veturon gis Wimereux. La antauan nokton mi estis rimarkinta verdan rubandon sur la fortepiano, kiu portis oreskribitan Esperanto. Tiun ci rubandon oni nun fiksis ce la vitro de la tramo, kaj ciuj preterirantoj bone rimarkis, ke gi estis Esperantista tramo. Tiamaniere la Afero gajnis bonan reklamon.

Mi jam ekpensis, ke oni min trompis sed tiam, kiam unu post la alia, mi rimarkis novajn vidindajojn mi certigis, ke estis ja fakto. Bulonjo ne estas malbela urbo, kaj la kamparo ankau estas sufice bela. Ne sanceligu, do, Anglaj adeptoj, sed tuj vizitu la belan hejmon de tiom da fervoraj Esperantistoj.

Sur la beleta marbordo Wimereuxa ni guis tre felican posttagmezon. La suno jetis sur nin ne tro varmajn radiojn, kaj la plimulto da la kunvenintoj sidigis sub la ombro de la verda rubando por kunkanti kaj sercadi. Sed mi ne estis tiel mallaborema, kaj guis tre plezuran ludadon kun la carmaj infanoj, kiuj venis kune kun ni. Kaj, Legantoj, estas terura sed vera fakto, ke, en Francujo, ec la infanoj parolas France! Tamen ludoj kaj Esperanto ciam estas internaciaj, kaj ni estis tre felicaj, kaj multe bedauris kiam vesperigis, kaj ni devis returnen trami. Post vespermango, ni denove kunvenis, kune kun niaj gastamaj amikoj en la cefloko de ciuj Francaj urboj, la Casino. Tie, sidante en la belaj gardenoj apud la lumigita estuario, sub la hela lunlumo, Sro. Boulet (kiu venis el Roueno) afable promesis farigi nova kunverkanto, kaj ni hodiau povas legi lian lertan Calabre tradukon.

Jen alia gajno por Mondvaganta Redaktoro! Li ricevas artikolojn de tiuj, kiuj li havas la plezuron renkonti. Kaj, gis nun, mi kredas, mi estas la sola mondvaganta Esperanta Redaktoro. Tial Vi estas povintaj legi multe da interesaj rakontoj, kiuj multe helpis je la sukceso de tiu ci Gazeto.

La proksiman tagon, post matenmango, ni hore estis kantantaj Funiculi Funicula kiam niaj nelacigeblaj samideanoj venis por konduki nin en Le Portel.

Kia belega sablaro tie trovigas. Ebena kaj malmola kiel asfalto. Bonega loko por la krevetkaptado, sed, sajne, Esperantistoj en Bulonjo neniam havos tempon por tiu ci agrabla amuzado. La tieaj amikoj ciam sukcesos trovi ian novan kaj interesan vidindajon.

Sur tiu ci sablaro ni denove faris ludojn kaj kursojn, kaj, fine alvenis al la interesa vilago. Le Portel estas enlogata de fisistoj, sed Wimereux, je la alia flanko de la estuario estas rapide pligrandiganta cirkauurbo de Bulonjo.

En Le Portel ni vidis interesan sed funebran procesion: la enterigiron de fisisto.

Sro. Michaux diris al mi, ke multe da la tieaj logantoj ankorau posedas la trajtojn Hispanrasajn, car siaj praavoj venis el tiu suda lando.

Sed mi jam trolongigis tiun raporton! La tramo rekondukis nin en Bulonjon, kaj oni arangis finan posttagmezan promenadon gis la rimarkinda monumento de la Grande ArmÉe Napoleona. Tiu ci estis tiel satinda, kiel la aliaj, kaj la vetero ciam estis bela. Tamen oni diris, ke en la apudaj vilagetoj estis iom pluvdona. Ni estis feliculoj havi kune kun ni la veter-subestron!

Dum la promeno ni priparolis la proponitan kunvenon Esperantistan, pri kio mi esperas skribi ion poste. Tiaj kunvenoj estas la plej bonaj aferoj por vekigi kaj revekigi intereson pri nia afero.

Post tre felica haltado en arba valeto, kie ni denove fotografiigis, kaj ludis kun la infanoj, ni kune revenis por fari la pakajojn por la baldaue foriranta vaporsipo. Tion farinte kaj vespermanginte, niaj fervoraj amikoj akompaniis nin gis la ensipejo por doni al ni lastan Gis la Revido....

Dankojn, dankojn, novaj sed tamen tre malnovaj amikoj. Dank’ al vi, ni guis mirindan viziton; dank’ al vi, ni nun havas ec pli varman estimon de nia kara lingvo, kaj giaj afablegaj Francaj adeptoj. Unu el nia aro estis Franca Anglano, kaj li miregis pri la tutkoreco de nia akcepto ce siaj samnacianoj. Vere ni sajnis esti "centjaraj amikoj!"

Kaj cu mi ciam facile komprenis la alilandulojn? Ne estas dubeble, kaj ne estas dubinde!

Tamen unu malfacileco ciam trovigis, pri tio ni devis esti singardemaj. Jen. Ciam, kiam oni arangis estontan renkonton, oni devis precipe zorgi pri la maniero por esprimi la horon. Ciam Sro. Michaux diris ambau, ekzemple, je la nau kaj duono kaj je la duono de la deka. Sed mi, kaj miaj Francaj amikoj kunsentas, neniam plu diros au unu au la alian. Ni diros je nau-tridek. Tiamaniere ne estos eble, ke ni manku niajn renkontojn pro eraro kauzata de tiu malfacileco.

Al la dirita horo, ciam aldonu la minutojn, kaj jen sistemo jam internacia por diri la horon. Lau la antaua anonco en The Esperantist, tiu ci sistemo estas la fervoja (kaj sekve la praktika) uzo.

Kaj Vi, karaj Legantoj, kiu legis tiujn ci liniojn, kion vi pensas? Cu vi ne multe bedauras, ke vi ne kuragis partopreni je tiu ci unua oficiala grupkunvenejo? Mi gin esperas. Tamen, ne estas necese, ke vi longatempe plendu pri tio. Nia Libertempo-Kapitano, Sro. Reeve nun klopodas pri nova vizito al la Grupo en Havro. Mi jam konas tiujn ci fervorajn amikojn de nia afero, kaj mi esperas ke, je la 30a & 31a Julio kaj la Augusto, ili ricevos viziton de granda aro da alilandaj Esperantistoj, ne el Anglujo nur, sed el ciuj proksimaj au malproksimaj landoj. La elspezo ne estos granda, kaj se tiuj, kiuj povos tien iri, tuj skribos al Sro. Reeve (63, Effingham Road, Lee, Kent) li povos arangi specialajn kondicojn kun la fervoja kompanio L. & S.W.R. kaj neniu povos plendi pri la rezultato.

"Vivu Esperanto, kaj Vivu la Esperantistoj!"