VIVIENO.

Duparta Ferakonto de E. W.

[Parto I.].—Meze de longa, larga vilago staris dometo iom pli granda kaj, se tio estus ebla, pli pura ol la aliaj. Gi sajnis tiel hela, tiel blanka, kiel la nego, kaj la lunradioj ripozis sur gi tiel kviete kiel la pala feliculino en gi ripozis sin sur la mola lito inter la puraj blankaj bonodoraj drapoj. La virino estis tre, tre felica.

Apud si kusis mola, varma fasketo; sia novenaskita trezoro, la infaneto kiu devas anstataui karan sesjaran knabeton kiun, antau ok jaroj, elmangis la lupoj.

La kompatindaj gepatroj nun konsoligis. La patrino dankeme pensis, ke sia edzo havos filon, kunlaboranton, kaj komforton, en sia ago kiam si estos enterigita.

Poste envenis la patro, felica kiel si. La geedzoj kisis kaj benis la infaneton kaj pregis al Dio kun kora, plena kaj trankvila gojego.

Dum la nokto, venteto ekblovis tra la fenestro super la lito sed la gepatroj ne vekigis.

Antau ol tagigis, Davdo eliris, car li devis tre frue konduki siajn bestojn al la pastejo, por ke ili ne tro malsatu, devigataj pasigi la tutan nokton inter la ter-muroj de la vilago, for de la teruraj lupoj.

Ekvekiginte, Marta vidis sian—ne! ne estis sia, tiu ci bela blanka infanetino, jam havanta almenau unu monaton, kiu mirante cirkauen rigardis!

Preskau freneziginta pro sia perdo, la malfelica patrino volis forjeti la fremdulineton, sed la helaj bluaj okuloj sin fiksis tiel konfidemaj sur sia vizago, ke si ne povis puni la senkulpan etulinon.

Dum si kusis, multe plorinte, duonsvena, duondorma, pura lumo ekbrilis en la cambreto kaj voco pli dolca ol homa voco murmuris en sian orelon: "Ni estas ambau mizeregaj, mi pleje, car vi povis plori, mi ne povis, kaj vi rehavos vian knabeton, mi—mi nenion scias! Estu do bona kontrau mia idino, kaj mi estos bona kontrau via ido." La lumo tiam malaperis.

Davdo revenis hejmen kun la anonco, ke la pastro venos morgau por bapti la novenaskitan knabon. Li audis kun mirego kaj teruro la rakonton de sia edzino. Post longa konsiligo, ili decidis nenion diri al la pastro pri cio, kio okazis. Li estis maljunulo, kaj logis tre malproksime, kaj nur vidis la vilaganojn por bapti, edzigi au enterigi. La najbaroj estis amikoj, kaj ne babilus pri alies aferoj, se ne estus necese.

Post multa pripenso la gepatroj elektis el antikva idola kanto la nomon Vivieno, kaj la pastro sen sanceligo gin murmuris, baptante la infaninon.

Tiun nokton Marta songis, ke du belegaj sinjorinoj staris apud la lulilo, unu el ili diris: "Estas bone, se si havus animon senmortan, la bapto estas necesa; sed, se si estus, kiel ni, sen animo, la bapto neniel malutilos." La dua diris: "Mi petas, fratino, benu sin!"

La unua solene resumis: "Jen mia beno, mia baptodonaco: Multaj homoj sin amos, si sopiros pri cies amo kaj, se iafoje si amos, si ne estos reamata." Tiam okazis virina agonia ekkrio, kaj la lumo kaj sono neniigis.

Ofte Marto kredis audi vocojn nehomajn en la nokto. Unufoje si kredis distingi la vortojn: "Se iam si vidos la belecon perfektan, si gin amos kaj eterne estos felica."

Kiam Marto resanigis kaj rekomencis sian ciutagan laboron, neniam si vidis lumon nokte nek audis mirindan vocon. Davdo nenion audis, ec li ne kredis je la songoj de la edzino; tamen li baldau ekamis la blankan, gentilan Vivienon, kaj estis bonega kontrau si. La vivo de la tuta familio estis, dum dekkvar jaroj, trankvila kaj prospera.

Vivieno farigis la angelo de la vilago. Sia beleco carmis ciajn okulojn; sia dolca voco ravis ciajn orelojn; sia kvieta kaj gentila karaktero, sia honesta konduto kaj sia senegala submetigo al la plenkreskuloj kaj, precipe, al la maljunuloj, gajnis je si la aprobon de la saguloj. Sia viveco, granda kurago, sia lerta spirito, sia sercado igis sin la idolo de la junaj. Ciuj amegis sin; si ciujn egale amis, tute kiel si amis bestojn, birdojn florojn, insektojn mem! Si volis ja bonfari al la tuta kreitajo de la bona Dio. Ofte si levis limakon el polva truo kaj alportis gin al la mola herbejo. La brutoj sciis, ke si amis ilin, de malproksime ili rekonis sin. Cevaloj, bovidoj, azenoj kaj hundoj venis por ricevi siajn karesojn, kaj ludis, saltante cirkau si; ofte ec sciuro volonte sin lasis fali el arbo en siaj brakoj, mem la porkoj tre rapide kuris, por ke si gratu iliajn molajn sentemajn orelojn! Jes, Vivieno estis felica knabino! Sed, ho ve! ne ciamaj estas belaj tagoj!

Unu matenon si eliris por viziti malsanan najbarinon, kaj si neniam revenis.

Longe sercadis ciuj, sed vane, kaj malgojo estis en cies koro, pleje ce siaj nutra-gepatroj, kiuj dum multaj tagoj ploradis.

Post unu semajno alvenis ce ili junulo strange vestita sed bela kaj forta. Li cirkauprenis silente Davdon, genufleksis apud la piedoj de Marto kaj kisis siajn manojn. La geedzoj sciis, ke estas ilia longatempe perdita infano, kaj ili laue gojegis. Sed neniam povis ili forgesi la bonan, belan Vivienon.—Finota.

[Author’s Copyright.]

FRAGMENTAJ MEMOROJ.

Originale verkita de Edward Metcalfe, M.A. (Oxon).

Antauparolo.

Kiel en suna kampo infano kolektas florojn, tiel vagante en la kampo de miaj memoroj mi kolektas miajn memorajojn; kunmetante ilin tute senarte, ne arangante ilin lau ia ajn metodo sed ciam prenante tiun kiu min plej altiras ce la momento mem. Se vi, mia legantaro, deziras artefaritan bukedon, vi ne rigardu miajn florojn. Tamen mi prezentas ilin kun tre kora deziro ke ili interesos kaj placos al vi.

Unua Fragmento: la Statoj.

Antau multaj jaroj mi vizitis Unuigitajn Statojn de Ameriko.

Fermante la okulojn mi revidas la vilagon, unu el tiuj fungaj vilagoj kiuj tiel ofte trovigas en la Statoj. De la loko kie nun gi staras, ne estis antau nur unu jaro ec unu domo pli proksima ol dudek mejloj, sed nun (t.e., ce la tempo kiam mi tien alvenas) gi posedas du Bankojn, du legistojn, kuraciston, gazeton kaj du stacidomojn. Proksime de gi ankorau restas negranda arbaro, sed tiel rapide la arboj farigas domoj ke, lau ciu kredindeco, gi post nelonge tute malaperigos.

"Kiom da tempo vi pensas atendi," mi demandas al Amerikano, "de kiam vi unue pripensis konstruigi domon gis kiam vi estas en gi loganta?"

"Nu, fremdulo," li respondis, "se mi atendus du semajnojn mi pensus ke mi tre longe atendis." ...

De tri tagoj la vetero estas varmega. En ombro la termometro montras 104°, 105° kaj hodiau 107° Farenheite (cirkau 42° centegrade).

En cambreto de unu el la lignaj domoj mi kusas, malpezege vestita, sur lito, ventumante min per du grandaj ventumiloj.

Apud la lito trovigas tableto portanta grandan krucon da glacia akvo (t.e., akvo en kiun oni estas metinta glacion) kaj glason. Mi estas soifa kaj mi ofte trinketas.

Tiel malgranda estas la cambreto ke, etendinte la manon, mi facile tusas la muron kies varmega ligno bruldoloras mian hauton.

Tra la fenestro, large malfermita, eniras zumo de "cimoj" ("cimo," kun aldono de priskriba vorto estanta Amerikana por ciu fluga insekto), kaj okaza frapo de iu grandega sed mallerta muso kontrau la metalfadena reto kiu kovras la fenestron ekstere.

Por ne Amerikanaj legantoj mi klarigos la frazon.

Dum somero la insekta vivo estas multega en la Statoj. Oni do strecas sur trabajon metalfadena reton kaj alfiksas la trabajon ekstere de la fenestroj kaj pordoj. Por tiuj ci lastaj alfiksante al la trabajo carnojn oni faras kvazau eksteran pordon, kaj en—au elirante cambron oni ciam zorge fermas la unuan pordon antau ol malfermi la alian.

Kiel necesegaj ili estas du ekzemploj montru:—Mi mem vidis la ambau. (1). Foje en domo, kie la reto estas sirita, tuj kiam oni ekbruligis lampon en unu momento, arego da insektoj dense kovras la suprajon de la tablo, kvankam la dissirajo estis tre malgranda. (2). En farma domo la familianoj lau vico svingis dum la mangoj branceton supre de la tablo, sed malgrau tio la musoj preskau kovris la mangajojn.

En ciuj miaj memoroj pri Ameriko intermiksas la zumegon de insektarego....

Sed nun mi estas trinkinta la tutan enhavon de mia kruco kaj ankorau mi soifas. Antau miaj okuloj alvenas alloga vidajo, tiu, nome, de la sodakvujo ce la drogisto.

Mi vidas meze de la ujo la kranegon por la sodakvo, kaj laulonge la vicon da kranetoj por la diversaj gustoj; mi vidas la homaron kaj la glasaron, kaj mi audas la siblon de la saumanta trinkajo.

En tiu ci vilago [pardonu, ho! Amerikanoj: "urbo"] estas nur unu apoteko, kaj mi ridas memorante la aregon de malkontentigitaj soifuloj kiujn mi vidas foje kiam la sodakvujo rompigis. Sed mi estas mem soifulo, kaj iom mi komprenas la soifegon de drinkulo.

Inter soifo kaj inercia komencas neegala barakto; neegala car la soifo estas ciama kreskanta forto.

Leviginte mi vestas min, kaj, kunprenante sunombreleton, eliras el la domo sur la lignan flankpromenejon.—(Daurigota).

KIAM EKFLORADAS REZEDOJ.

Pentrajeto el Rusa Litvujo.

Originale en Esperanto, verkita de Osip Ivanovic Elleder.

Ciujare kiam la bonodoro de rezedoj dolcigadas aeron en mia gardeno, mi devas pensi pri mia mortinta amiko Leonid Leonidovic.

Li estis iom strangulo, mia kompatinda amiko, sed li estis homo tute bonkora, toleranta kaj indulganta ciujn, faranta al neniu iajn malagrablajojn. Li logis en proksimeco de mia logloko, tiel ke ni tre ofte povis vidi unu la alian. Li staras kvazau antau miaj okuloj; homo en mezaago, inter liaj malblondaj haroj trovigis ec kelkaj argentaj, kvankam li nepre ne estis maljunulo. El lia pala, mallargformita vizago rigardis du mallumaj, senfine malgajaj okuloj. Li vivadis tute sole, multe paroli li ne amis, tial, kvankam ni ofte kunvenadis mi do neniam audis de li ion pli detalan pri lia pasinta vivo.

Li estis en nia provinco nur antau kelkaj jaroj alveninta, sed car li, kiel mi jam diris, al neniu estis farinta malbonajojn, oni kutimigis kun li, ec kun liaj iom strangaj manieroj kaj lasis lin vivi lau lia volo.

Al liaj strangajoj apartenis ankau la kutimo fari ciu vespere vastajn promenadojn, prefere en lokojn izolitajn, kaj se estis cielo klara, sennuba, tiam li revenadis hejmen nur frumatene kiam la nokta firmamento ekpaligis. Tiuj malmultaj homoj, al kiuj sukcesis observi lin dum la suprediritaj promenadoj (sed tio okazis nur tre malofte, car li ciam elektadis lokojn trankvilajn, senhomajn por siaj promenoj), rakontis ke li tiam lautvoce paroladas kun si mem, kvazau havante ian nevideblan akompananton.

Preter mia logloko fluas la rivero Sesupa[2] per multegaj kurbigoj tra la herbejoj kaj kamparoj peniganta atingi la maron.

La bordoj de gi trovigas ofte tre altaj kaj krutaj, kelkaj el tiuj krutajoj estas kovritaj per densaj arbetaroj, kaj en la printempo kaj somero multkolorigitaj per miloj da diversaj kampfloretoj. La unuajn violojn oni trovadas tie, kies floretoj, palbluaj, kiel nia norda cielo, elspiradas kvankam malpli fortan, tamen delikatan bonodoron,[3] kaj kiam la somero kun liaj varmigantaj sunradioj aperas, balancigas tie sur graciaj trunketoj lumbluaj sonoriletoj de grandfloraj kampanuloj kaj heligas sangrugaj lihnisoj, larmoj de Dia patrino, nomas ilin la popolo. Multaj najtingaloj kantadas en densa brancaro siajn dolcajn amkantojn kaj la kvieta murmurado de plaudantaj ondoj harmonie akompanadas ilin. Estas carmegaj tiuj bordoj de Sesupa-rivero en Litvalando!

Alte sur unu de tiuj krutajoj, sur la granda, muskkovrita stono jam de kelkaj jaroj havis sian sidejon freneza knabino el unu de proksimaj kolonioj. La frenezulino estis tute orfiginta, siaj gepatroj estis mortintaj, kaj si vivadis ce sia onklo, malrica posedanto de kelkaj malgrandaj kampetoj. Sed si logadis ce li nur dum la severa vintra sezono: kiam al fino de monato Marto au Aprilo la varmetaj ventoj komencis fluidigi la negamasojn, kiam alte en la aero la unuaj alaudoj estis audataj kaj aperis la sovagaj anseroj, tiam si forlasis malluman cambreton en la dometo de sia onklo kaj—malaperis.

Si vagadis tiam ne timante ankorau ofte tre malvarman veteron—si neniam vestigis varme—tra la herbejoj kaj kampoj sercante florojn. Malfeliculino, si devis longe serci gis si trovis iajn car en mia lando la printempo nur malrapide aperadas. Si tial vagadis longe kaj malproksimen; sed kiam nur ekverdigis la Sesupa-bordoj tiam oni kun plena certeco povis sin trovi sur la suprenomita granda stono.

Tie sidis si plej multe senmove, verdan florkronon sur la kapo, kies densaj, nigraj haroj estis senorde sur la sultroj falantaj. Sia malrica vestajo estis plibeligita per floroj kaj verdaj brancetoj kiuj cie, kie nur eble, estis alfortigintaj. Apud si sur la stonplato kusadis bukedoj de kampfloroj. Si restadis je Sesupa-bordoj tage kaj nokte, nur la plej turmentiganta malsato devigis sin foriri. Tiam si iris au hejmen, au en ian proksiman kolonion[4]; silente alveninte, si timeteme haltis antau la fenestro, au apud la pordo de dometo kaj nenion petante, nenion dirante staris si tie tiel longe: gis iu el la domgelogantoj, kiuj ciuj sin konis, kompate donacis al si iom da mangado. Satiginte kaj, provizite kun peco da pano, sendanke, silente, kiel si alvenis, si ree timeteme kiel arbarabirdeto malaperis.

Nur nokte si farigis pli rimarkebla. Cu luma cu malluma estis la nokto, cu agrabla vetero regadis au cu ventego kriegis kaj pluvego siajn akvojn teren versis, egale, ciatempe oni audadis sian kantadon de la krutajo super la Sesupa-rivero.

Sia kanto en Litva lingvo—si posedis rimarkinde klaran, belan vocon—jen mallaute, apenau audeble, jen lautvoce eksonante, havis tian tireman, melankolian finrimon kiu estas propra al ciuj Litvaj kantoj, ec al kantoj kun goja au petola enhavo.

En noktoj trankvilaj, kiam la luno superargentigis la tutan cirkauajon, kaj sur la rivera suprajo aperadis multaj dancantaj lumetoj: steloj respeguligantaj en saltantaj ondoj, tiam sonis la voco de freneza knabino kiel mistera kanto de akvofeino kiu nokte eliradas por promeni en pala brilo de lumo super la dormantaj, rosofresaj herbejoj.

Se iu malfruiginta fremdulo estis tiam en verda densejo trovinta frenezulinon, kiel si, florornamita, sur la altastono sidis, au se li en malcerta lunlumo estis sur la riverbodo renkontinta sin, glitantan tien mistere, mallaute, kun alte levigintaj manoj—li sendube estus kredinta, ke li vidis au feinon de akvoj au alian noktan fantomon.

La frenezulinon ciuj cirkauuloj konis kaj car sia farado estis tute sendangera kaj neniun malutiliganta, oni lasis sin libere vagadi, florojn desiradi kaj logadi sur la riverbordo. Tiamaniere si vegetadis de neniu maltrankviligita, forlasita de ciuj. Nur unufoje en ciu jaro si furiozigis. Tio estis en komenco de vintro kiam sia onklo sin devis kapti kaj perforte forkonduki de sia amata placeto por ke si ne frostigu. Tiam tiu ci knabino pacema, trankvila, farigis furiozega. Oni devis sin kun snuregoj kunligigi kaj dum du au tri tagoj si devis resti en la domo alligita. Post tiu tempo si ree farigis trankvila, pacema kaj obeema kaj senkontraustare restadis nun hejme. Si ec en tiu sezono farigis pli prudenta kaj helpis je diversaj pli facilaj domlaboroj.—Sed kiam en la naturo nur la unuaj printempaj antausentoj aperis, kaj la alaudoj revenis el sudaj landoj, tiam forlasis si tuj la hejmon kaj vivis ree libere kiel birdo de kampoj sur sia stono; kantante kaj florojn desirante.—Tiam ree, de apenau ekverdigintaj bordoj, en trankvilaj noktoj, post longa interrompo, malproksimen estis audebla sia kantado, kaj la infanaro en la najbaraj kolonioj gojigante elvokadis: "Tau dor grajt atleks garnis ir lakstingala, durnovoce jau gieda!" (Nun jam baldau alflugos cikonioj kaj najtingaloj, la frenezulino jam kantas!).

(Daurigota.)

HO VE! NI VIROJ.

Ho, kompatindaj Esperantistoj! Cu ja povas esti vere ke ni, senkonaj kaj senspertaj viroj, sendis al vi recepton por fari Kristnaskan Pudingon sen la cefa enhavajo—sen la sekvinberoj?! Humilege ni petas vian pardonon. Ni, la Redaktoro kaj la Presistoj, eluzis tutan funton da sekvinberoj, anstatau ol permesi, ke ili estu duonigitaj kaj elgrajnitaj, por ke ili plibonigu la belan pudingon. Kaj, ne kontenta pro tiu ci, ni ankau eluzis duonfunton da riboj.

Ni memoras ke, foje, carma knabino diris al ni ke: "Kiso sen lipharoj estas kiel ovo sen salo!" kaj nun ni lernis ke: "Kristnaska pudingo sen sekvinberoj estas kiel Hamleto sen la Princo de Danujo!"

Kvankam la dua estas eble tiel stranga elpensajo kiel la unua, ni tute konsentas pri gi, sed, pri la liphara-sala afero ni, malfelicaj viroj, ne povas jugi.

Nu do, vi felicaj legantinoj, kiuj ne ankorau faris viajn Pudingojn, memoru ke oni devas enmeti ankau unu funton da sekvinberoj, kaj unu kaj duonon da riboj.

Ni nun havas la plezuron aldoni la recepton, verkita de la sama afabla legantino, S^rino Jem Ross Archibald, por la faro de Novjara Haketajo (Angle, mincmit).

Materialo.—

• 1½ funtoj da Riboj (Lavitaj kaj sekitaj).
• 1 da sekvinberoj (sen la grajnoj).
• ¼ da Miksitaj Kanditaj Seloj (dishaketitaj).
• 1½ da Pomoj (selitaj kaj senkoraj).
• ¾ da Bovajsebo (haketu en pecetojn).
• Triono da raspita muskato.
• ? unco da Cinamono (pudrita).
• ? unco da Zingibro (pudrita).
• ? unco da Ciuj Spicoj (pudrita).
• Duon-teokulero da kariofiloj.
• ¾ funto da Mola sukero.

Metodo.—Haketu cion (oni ne povas haketi tro). Malsekigu per du vinglasoj da brando. Metu la miksajon en botelojn, kovru ilin per papero malsekita en brando. Poste kovru ilin per seka papero kaj ligu per snureto.

Kiamaniere gin uzi.—Kovru kun malpeza pasteco, surmetu iom da la haketajo, malseku la randojn de la telero per lakto, pincu la randojn poste kovru cion per pasteco.

Smiru kun ovblanko kaj metu pudritan sukeron sur la suprajo, traboru en la mezo, por permesi ke la aero trapasu.

Baku en rapida forno dum cirkau dudek minutoj, gis ciuj estos palbrunaj. Metu ilin (varmegaj) sur varmaj teleroj.

ESPERANTO

In the first number of a new volume it may be advisable, for the benefit of those hitherto unacquainted with Esperanto and its ends, to give a brief description of the Second Language for All Nations.

Esperanto in no way aims at displacing any existing national language, but merely seeks to exist side by side with all as a friend in need. The selection of any national language to fulfil this important rÔle would, obviously, be impossible, without bestowing great advantage on the nation whose national tongue was thus selected. Hence the need for some neutral medium, as simple as possible. Yet, in addition to simplicity, the Help-Language must be capable of fulfilling all the requirements of the far-reaching needs of modern life. And it is in this direction that the Esperanto star is especially brilliant, for it has been proved by thousands, all the world over, to be admirably adapted for commercial and friendly correspondence, literary work, poetry, and even for scientific research, as well as being particularly valuable for the spoken social and commercial intercourse of nations. This last peculiarity is, in the main, the result of two simple facts: the language uses but the five main continental vowels, A, E, I, O, U (Pa may we go too), which least lend themselves to confusion, and, secondly, the tonic accent of every word falls on the last syllable but one. As only such sounds have been incorporated as are easily rendered by all prominent nations, the happy result is that, no matter to what nationality your interlocutor may belong, his Esperantic address of welcome will be perfectly intelligible to you, and, indeed, you will have difficulty, as often as not, in detecting any "foreign" accent. These advantages, united with the fact that Esperanto is the national language of none, and that all can therefore use it without fear of making themselves ridiculous, are sufficient to give the Second Language for All Nations a just claim to its somewhat grandiose title. Moreover, the remarkable spirit of freemasonry which at present unites the world’s fellow-students adds such a striking and unique charm to the study of the language, that those who have the public spirit to be in the van of a movement more beneficial to mankind than ninety per cent. of so-called philanthropic concerns, rejoice to find that they have chanced upon the most delightful of pastimes.

The system underlying the structure of Esperanto is so scientifically reduced to a minimum that it were even possible to set it forth within the slender limits of this single page, but we will leave the reader to gain his knowledge direct from the able text-books which already exist in almost every European language, from Finnish to Bulgar.[5]

It is rather our purpose to introduce some inducements to the study of this remarkable language. We say remarkable, because, no matter who the student—be he Russian, be he Spaniard—the language fully satisfies him as to its syntax, vocabulary, and uniformity. This fact alone assures Esperanto of the great future which its present state leads the investigator to expect.

But, to return to our main purpose: "Why should our reader join our ranks?" It were well to first inquire what especial pursuits be his. If a scientist, then he must find his world woefully hemmed in by the almost impassable barriers of Babel. Owing to the fact that, year by year, more and more invaluable works are appearing in, say, the to-us-almost-unlearnable Russian, he may be spending precious years on a theory which has long been exploded in the literature of that vast, but little known, land. Yet, had our friend become an Esperantist, and a subscriber to the invaluable Scienca Revuo, he would have saved his time.

But, should our reader not soar so high as science, let him become a regular correspondent with some charming foreign fellow-student, or let him subscribe to some of the many International Gazettes, and he will find his ideas wonderfully broadened by the more exhaustive view he will be able to form of the world in general. Even such apparent trifles as picture postcards, postage stamps, and the like are vastly instructive, and many a volume of enthralling interest might be written about an Esperantist’s postcard album.

But it is to the pocket, alas! that all things must appeal before they can truly achieve success. Let our business man of the Twentieth Century but realise that an international language brings an international market, and he will at once become an Esperantist, and reap the benefit. There is no particle of doubt that a commercial traveller knowing Esperanto possesses many advantages over his competitors.

The writer hopes that these few remarks may serve as an introduction to Esperanto for many future fellow-students. In conclusion, he must candidly confess that, during the two years he has interested himself (somewhat excessively it may be) in the matter, he has had the pleasure of corresponding with thousands of persons, from China to Peru, and of visiting hundreds abroad. He has derived an almost incredible amount of pleasure and information from the one fact that he is, what all should soon be, an Esperantist.