  The Esperanto Gazette for the spread of the International Language. No. 1. Subscription, 3s. Per Annum. NOVEMBRO, 1903. ESPERANTO.Unua vorto en unua artikolo de la unua ekzemplero de tiu ci Gazeto estas signifa. "Esperanto!" Espero estas la slosilo de la tuta movado. Ni do esperas ke ni movadas. Car ni esperas, ni eldonas tiun ci Gazeton, ni fondas Esperantistajn grupojn kaj ni faradas cion, kion ni povas, por disvastigi Esperanton en la mondo. Esperantistoj ne utiligas maloptimistojn. Al "Giganto Malespero" Esperanto estas sigelata libro. Kaj Espero, kiel sia fratinvirto Fido, antauvidas je la estonteco, ridas je nepoveblecoj kaj diras "Gi devas fari." Kvankam Esperanto estas enradikata en kristanaj virtoj kaj lia idealo estas atingebla nur en malproksima estonteco, gi tamen estas unu el la plej simplaj kaj klare necesaj aferoj en la mondo. Gi estas tiel simpla kaj necesa ke ni miregas ke homaro nur nun elpensis gin. Nun estas neeble prokrastadi gian enkondukon, kiel necesega ilo por internaciaj interrilatoj. La deknaua centjaro, pli faciliginte vojagojn, necesigis elpenson de internacia lingvo. La dudeka centjaro devas universaligi gian alprenon. Gis tiam kiam lingua franca au universale akceptita helpanto lingvo estas alprenata de ciuj nacioj, la pliigo de internaciaj rilatoj estas ankau pliiga laboro, ekkoleremeco kaj malkomprenecoj. Diversaj provoj estas jam faritaj por doni similan ilon. Unu post la alia, ili malgrandigadis gis la nuna tempo, kiam Esperanto venkis. Estas kredeble ke, je kuro de agoj, homara sageco povus elpensi lingvon pli idealan ol Esperanto, sed ni ne povas atendi. Ni bezonas helpantan lingvon, kaj ni tuj bezonas gin. Kaj, car per unanima konsento de ciuj el la plej kompetentaj autoritatuloj, Esperanto estas la plej bona slosillingvo gis nun elpensita; car oni ne povas dubi ke gi estas multe la plej disvastigata kaj komprenata; ni invitas ciujn Geanglojn ellerni Esperanton. Speciale ni skribis "slosillingvon" car estas necese je la komenco akcentegi la fakton ke nenia Esperantisto esperas au deziras anstataui alian lingvon per la enkonduko de Esperanto. Neniu songas devigi ciujn mondlogantojn forlasi uzadon Tio kion ni esperas estas fari homaron dulingva. En tiu ci Gazeto, fondita je Espero kaj Konfido ke la estonteco pravigos nian kredon, ni kuragigas antaumeti koregan peton ke nia legantaro etendos al ni la Bonfaradon kiun ni bezonos por senkulpigi la neeviteblajn erarojn de novicoj. La kredo je redaktora cioscio estas generale absurda, kaj estus tro memfida kaj ridinda en simila eldono je tiu ci, kie Redaktoro kaj Kunlaborantoj estas ciuj eklernantoj. Ciuj proponoj kaj kritikoj estos plezure kaj per dankesprimoj ricevataj. "Neniu el ni estas senerara, ec la plej juna" estas saga proverbo, precipe inda je akcepto de tiuj en entrepreno simila je tiu ci, kie ni ciuj estas pli au malpli novicoj, uzante lingvon kiu ankorau estas en sia infaneco. Jen estas resumo de la kauzoj kiuj fondigis tiun ci organon de la Esperanta movado en Britujo. Ni estas Esperantistoj car ni havas esperon kaj konfidon je la progreso de homaro. Ni estas Esperantistoj car ni kredas ke, pro la sencese kreskantaj facilecoj por internacia komunikado, la alpreno de helpanta lingvo estas neevitebla kaj absolute necesa. Ni estas Esperantistoj car la alpreno de Esperanto ebligos al ciajnaciaj homoj partopreni la plej bonajn aldonojn kiujn ciu povis aldoni al la pensoj kaj sciigoj de la mondo. Ni estas Esperantistoj car jen estas bonaj komercaj profitoj per la alpreno de simila ilo per kiu komercistoj povos priskribi, anonci kaj vendi siajn produktojn en cia lando sen la deviga helpo de tradukistoj; kaj fine— Ni estas Esperantistoj car, sen simila slosillingvo, ni neniam povos praktike efektivigi la altegan veron pri la universala frateco de ciuj nacianoj. Tial ni eldonas tiun ci malgrandan organon kaj korege invitas ciujn, kiuj partoprenas tiujn ci fidojn kaj idealojn, informigi pri tiu ci Esperantista movado kaj vidi por si cu ne estus bone ke ankau ili aligus al Esperantistaro. Lauvorte tradukita de la Redaktoro. ESPERANTO.The first word in the first article of the first number of this Periodical is suggestive. Esperanto! Hope is the Keynote of the whole movement. We hope, therefore we are moving. It is because we hope we publish this paper, we form Esperantist circles and we do all that we can to push a knowledge of Esperanto throughout the world. Esperantists have no use for pessimists. To Giant Despair Esperanto is a sealed book. And Hope, like its sister grace Faith, looks to the future, laughs at impossibilities and says "It shall be done." Yet, although Esperanto has its roots in the Christian Graces and its ideal can only be attained in the far future, it is one of the simplest and most obviously necessary things in the world. So simple is it and so necessary that we marvel that mankind should have but now discovered it. It is however impossible any longer to delay its introduction as an indispensable instrument of human intercourse. The nineteenth century, by facilitating travel, made the invention of a key language a necessity. The twentieth century must make its adoption Universal. Until a lingua franca or universally accepted key language has been adopted by all nations, the increase of international intercourse is an increase of trouble, of irritation and misunderstanding. Various attempts have been made to supply such a medium. One by one they have dwindled away until now Esperanto holds the field! It is conceivable that, in the course of the ages, the wisdom of mankind might invent some language more ideally perfect than Esperanto, but we cannot afford to wait. We want a key language and we want it now. And as by general agreement of all the most competent authorities, Esperanto is the best key language yet invented, as there is no question that it is by far the most widely spread and generally understood, we invite all English-speaking men and women to master Esperanto. We say "Key language" purposely, because it is necessary at the outset to emphasize the fact that no Esperantist hopes or desires to supersede any other language by the introduction of Esperanto. No one dreams of inducing all peoples that on earth do dwell to abandon the use of their own languages, in their intercourse with men of the same tongue within the limits of their national and domestic relations. Esperanto is only put forward as a second language which if universally adopted would enable the natives of every land to communicate easily with any foreigner, no matter what might be his mother tongue. What we hope is to make the human race bi-lingual. In this journal, founded as it is in Hope and in good confidence that the Future will justify our faith, we venture to put forward an earnest plea that our readers will extend to us the Charity which will be sorely needed to excuse the inevitable blunders of beginners. The assumption of Editorial omniscience is usually absurd, but it would be both preposterous and ridiculous in such a periodical as this, in which Editor and staff alike are but beginners. All suggestions and criticisms will be gladly received and cordially acknowledged. "We are none of us infallible, not even the youngest," is a wise saying, especially worthy of acceptation by those on a venture like this, where all are more or less novices, using a language that is still in its infancy. Here is a recapitulation of the reasons which have led to the founding of this organ of the Esperantist movement in Britain. We are Esperantists because we have hope and good confidence in the progress of the human race. We are Esperantists because we believe that, in the constantly increasing facility of international communication, the adoption of a key language is inevitable and absolutely necessary. We are Esperantists because the adoption of Esperanto will enable men and women of every nation to share with all others the best contributions which each has been able to make to the thoughts and knowledge of the world. We are Esperantists because there are solid business advantages in the adoption of a medium which will enable business men to describe, to push, and to sell their goods in every land, without having to rely upon the services of translators; and finally— We are Esperantists because without some such key language we never can give practical expression, or attain to a full realization of the sublime truth of the Universal brotherhood of all the nations that dwell upon the earth. Therefore we publish this little organ, and cordially invite all those who share these faiths and these ideals to inquire into this Esperantist movement and see for themselves whether it would not be well for them also to join the army of Esperantists. W. T. Stead. REDAKTORA PAGO.Eldonante novan organon estas kutime ke la Redaktoro skribu malmultajn vortojn pri gia celo. Sed, car Sinjoro Stead tiel kapable faris tiunci en la unua artikolo, mi nur deziras rediri ke—
Ni korege fidas ke nia legantaro trafigos nin. Jen estas tri gravaj metodoj por varbi novajn rekrutojn.
Ciuj povas utiligi la unuan el tiuj ci propagandiloj. La libroj-disdono estas por riculoj, kaj ni esperas ke ili disdonos niajn unufoliegojn kiuj estas aceteblaj je la stacidomaj librejoj de Sroj. W. H. Smith & Sons. La verketo No. 52 ankau estas tauga lernlibreto por eklernantoj. Multaj amikoj jam skribis utilegajn artikolojn pri, per, pro, por Esperanto, kaj tial varbis multajn aligantojn. Korege ni deziras danki ilin, kaj ni esperegas ke ili uzados tiun ci bonegan metodon por disvastigi Esperanton. Ni ciam provos daurigi la korespondadon kaj per dankesprimo akceptos prestrancajojn, kiam ajn oni sendos ilin al ni. Skeptikuloj ofte diras "Cu mi gajnus se mi eklernus Esperanton?" La vera respondo certe estas "Jes"; sed ni devas aldoni ke oni povos perdi monon per Esperanto. Ni jus ricevis Esperante-presitan sciigon pri fremda loterio. La papero estas tre bona ekzerco por lernanto; sed ni ne fidas je loterioj, kaj ni esperas ke nia legantaro atendos gis kiam oni sendos ci tie anoncojn pri pli bonaj komercaj aferoj ol loterioj antau komencante rilatojn kun fremduloj. Kiam tiu ci tempo venis, ec skeptikuloj silentigos. Por fini, mi deziras aldoni koregan dankesprimon al ciuj Gesinjoroj kiuj helpis min en mia malfacila verko, kaj kiuj, mi korfidas, daurigos siajn helpojn en la estonteco. La Redaktoro. EDITOR’S PAGE.In issuing a new organ it is customary for the Editor to write a few words concerning its purpose. But as Mr. Stead has so ably done this in the first article, I merely wish to repeat that—
We most heartily trust that our readers will enable us to succeed in this purpose. There are three important means of enlisting new recruits.
All can make use of the first of these means of propaganda. The giving away of books is for the well-to-do. We hope that they will distribute our Broadsheets, which are obtainable at the station book-stalls of Messrs. W. H. Smith & Sons. The little work No. 52 is also a suitable text-booklet for beginners. Many friends have already written most useful articles about, in, in favour of, for, Esperanto, and have thus gained many adherents. Most heartily do we desire to thank them, and we hope that they will continue to make use of this excellent means of spreading Esperanto. We shall always try to prolong the correspondence and will thankfully accept press-cuttings whenever they are sent to us. Sceptics often say "Shall I gain if I begin to learn Esperanto?" The true answer certainly is "Yes"; but we must add that one can also lose money through Esperanto. We have just received a notice—printed in Esperanto—of a foreign lottery. The paper is an excellent exercise for a pupil; but we do not trust in lotteries, and hope that our readers will wait till people send notices here of better commercial undertakings than lotteries, before entering into relations with foreigners. When this time has come, even sceptics will become silent. In conclusion, I desire to add a most hearty expression of thanks to all those who have aided me in my difficult work, and who, I heartily trust, will continue their assistance in the future. Literally Translated by The Editor. ITALA SOMERO.Malmulte da fremduloj konas la Liguran marbordon[1] dum la somera sezono, inter la komenco de Junio kaj la finigo de Septembro. Ili alvenas tien ci nur por eviti la malvarman nordan vintron, kaj, post Pasko, ekforiradas. Ili nature volas reiri siajn hejmojn kaj proprajojn sed plimultaj, precipe personoj sen devoj kaj sen ia okupado, veraj mondvagantoj, sekvis ilin, car "La sezono estas finigita"! Tiuj ci sopiras je aliaj lokoj, kie ili povos rekomenci senfinajn vizitojn kaj ricevi ciutagajn invitojn al kunvenoj au aliaj amuzajoj. Ankau multaj erare kredas ke la somera varmo estas netolerebla. Sed iuj ne havante alian hejmon, au aferistoj, restas, tre kontentaj pro la trankvileco. Ili pace laboras au verkas, kaj gojas la sensangeman belan veteron de la suda somero, ne timante iom pli malbona ol tertrema skueto[2]. El ciuj monatoj, Junio estas la plej bela; la gardenoj kaj la kamparoj estas florplenaj; la olivujoj, ordinare tiel grizkoloraj, estas preskau verdaj: la rozoj kaj la kariofiloj[3], sufice multekostaj dum la vintro, ne havas plu valoron; oni povas havi plenbrakon de ili per danko. Julio estas ankau belega. La urbanoj komencas marbanojn, car antau la festo de Johano Baptisto, la maro ne estas tre saniga.[*] Ciutage oni vidas laulonge la marbordo junularon brunigitan de la suno, kaj kusitan sur la stonoj kvazau krokodiloj. Antau la sunkusigo familioj malsupreniras al la maro, levas diverskolorajn tendetojn[4] en kiuj ili sin senvestigos, kaj, post la bano, kunvespermangas. Kelkafoje sed malofte, sarko proksimigas al la tero, sed kvankam tiuj ci malagrablaj vizitantoj plioftigas, gis nun oni povas bani sendangere. Oni diras ke la fisoj elvenis el la Ruga Maro tra la Sueza Kanalo. Antau ne longe unu el miaj Italaj amikoj estis fiskaptanta vespere kaj malsupre, knabo nagis. Subite la knabo ekkriis "Ho, kia bela hundego." Mia amiko rigardis kaj ekvidis proksime grandan fokon, cirkau tri jardoj da longeco kiu lin rigardis per siaj brilantaj kaj inteligentaj okuloj. La besto diris "Papa" kaj "Mama" kaj tuj malaperis. Estis unu el la du specoj de fokoj kiuj logas en la varmaj maroj. La Angla nomo estas Monaha Foko (Monk Seal) oni edukas ilin sen malfacileco, kaj kelkafoje oni vidas ilin en Europaj urboj je la nomo "La Parolanta Fiso." La fisistoj tie ci certigas min ke tiuj ci fokoj alvenos teren, surrampos sur la sablon gis la proksimaj vinberejoj kaj ekmangos la vinberojn. Mi mem dubas pri la vereco de la rakonto, sed eble iu el miaj legantoj diros cu la fokoj estas iam herbmangantoj. Nun, kiam ajn mi renkontas mian amikon, mi diras al li ke mi jus vidis fokon sur la pinto de olivujo, sercantan oleon por sia salato. Li mokas kaj diras ke almenau preter la vinberoj, la fokoj mangas figojn! La monato Augusto estas iom tro varma, car la suno brulegas la tutan tagon; la noktoj estas mallongaj kaj venas preskau neniam ec pluvero. Do kiu povas, forflugas al la najbaraj maralpoj. Sed je la komenco de Septembro la vetero estas de nove tre agrabla. La suficegaj fruktoj, persikoj, figoj kaj akvomelonoj anstatauis la florojn; kaj oni forgesas la sekigitajn gardenojn kaj la profundan pulvon sur la stratoj. Tiam, tro tro frue, Septembro finigas. La pluvoj autunaj komencas: la fremduloj ekrevenas, kaj la dolca paco kaj kvieteco de la someraj monatoj estas foriritaj, kiel, LA LASTA ROZO DE SOMERO.—(Moore).Nun floras de l’somero La sola lasta rozo. La kunvivantoj giaj Velkis en mortripozo: Ne estas flor’ parenca, Au rozburgono ia, Por gemojn kaj rugigojn Redoni al alia. Mi ne vin lasos sole, Sur la tronket’ plendeti Car la beluloj dormas, Vi devas kundormeti. En morto, sen parfumo, L’amikoj jam dormetas: Do floron vian teren Gentile mi disjetas. Mi tiel volus sekvi Se l’amikec’ finigus Au la juveloj brilaj De l’amular’ forigus: Car se la koroj veraj Kaj dolcaj ne plu estus, En la dezerta mondo Volonte kiu restus? Clarence Bicknell. FOOTNOTES:[*] A popular tradition. [1] Sea-shore. [2] A slight earthquake. [3] Cloves. [4] Tents. [Copyright reserved.] LA VENTEGO.Dramo de SHAKESPEARE: tradukis A. MOTTEAU. La plej malnova presita ekzemplero de "la Ventego" trovigas en la foliega volumo, kiun la aktoroj Heminge kaj Condell—ambau kolegoj de Shakespeare—preparis en la jaro 1623a, kaj gia unua prezentigo okazis la 1-an de Novembro 1611a, lau samtempaj raportoj. Tiuj faktoj klarigas la maturan belecon, la ricege imagitan fantazion de tiu nobla dramo, videble verkita dum la maturago de gia kreinto—unu el liaj lastaj cefverkoj—eble la lasta. AL LA MAJSTRO, LA ELPENSINTO DE ESPERANTO! Cu La Ventegon esperantigante Mi troatencas? Diru al mi, majstro. Ho! sajnas mia Shakespeare tia fonto Ke ciutage cerpas mi belajojn En liaj helaj pagoj! Do rigardu Ne tro severe tiun ci libreton Malindan ehon je l’Avona Cigno. A.M. PERSONOJ.
? La Agado havas lokon unue en sipo apud la landbordo, poste sur insulo. AKTO I.Sceno 1.—En sipo—Ventega fulmotondra bruego audata. (Venas Sipestro kaj Subestro.) Sipestro.—Subestro! Subestro.—Tie ci, mastro; kion vi ordonas? Sipestro.—Bone; admonu la maristojn, vigligu ilin, au la sipo disrompigos sur la stonegoj. Vigle, vigle! (Venas Maristoj.) Subestro.—He! kamaradoj, kurage! kurage! Bravuloj vigle! vigle! Mallevu la velojn; atentu la fajfilon de l’mastro! ... Nun, blovu, ventoj, gis vi krevos, se estas sufica spaco! (Venas Alonzo, Sebastiano, Antonio, Ferdinando, Gonzalo kaj Aliaj.) Alonzo.—Bona subestro, atentu! kie estas la sipestro? Brave agu, sipanoj! Subestro.—Mi petas ke vi restu malsupre. Antonio.—Kie estas la sipestro, subestro? Subestro.—Cu vi ne audas lin? Vi malhelpas nian laboron. Restu en viaj cambretoj. Vi nur helpas la ventegon tie ci. Gonzalo.—Neniel; estu pacienca! Subestro.—Jes, tuj kiam la maro estos. Iru for de tie ci! Cu tiaj blekegantoj timas regan nomon? Ne! Iru en la cambron. Silentu! Ne malhelpu nin. Gonzalo.—Prave; memoru, tamen, tiujn kiujn la sipo portas. Subestro.—Neniun kiun mi pli amas ol min mem. Nu! vi estas konsilano; se vi povas ordoni ke tiuj ci elementoj silentu, kaj tiamaniere trankviligu la nunan veteron, bone; ni ne tusos plu ian snuregon; uzu vian povon! sed, se vi tion ne povas, estu danka ke vi jam tiel longe vivadis, kaj en via cambreto pretigu por ia ebla estonta malfelico, se gi okazos. (Al la Maristoj) Vigle, kamaradoj! (Al la Aliaj) For de tie ci, mi petas! (Foriras). Gonzalo.—Mi ja gojas pri tiu ci malgentilulo; sajnas al mi ke sur li ne estas signo de drononto; li perfekte prezentas pendigoton! Ho, sorto! zorgu pri lia pendigo; ke lia sorta snuro nun farigu nia sava snurego, car, alie, ni ne povos esperi ian bonajon: se li ne naskigis pendonta, vere, mizera estas nia stato! (Ciuj foriras). (Daurigota). ESPERANTO POR CIUTAGA VIVADO.Ne malmultaj homoj jam pruvis per la reala sperto ke Esperanto ja posedas ciujn ecojn, kiujn praktika parolata lingvo bezonas, sed la logado de la Prezidanto de la Societo "Esperanto" en Havro (Francujo), kiu logado okazis antau ne longe, donis pluan pruvon. Kun li ceestis sia edzino, kiu estis tre kontenta babilante kun la Havraj Esperantistinoj, la Sekretario de la sama societo, kaj amiko, al kiu Esperanto estis nova lingvo. Post kelkaj tagoj, la Sekretario de la Esperanto Klubo ankau alvenis kaj Fraulino Lawrence, la eks-sekretariino. La kvar Kihlianoj pasigis dek-unu tagojn en unu loko, logante en hotelo kie kvar profesoroj ce la Havra Liceo ciutage mangadis, kaj dum almenau du kaj duono horoj ciutage la samaj personoj interparoladis Esperante. Necese, tre granda nombro da diversaj objektoj estis priparolata. Ne estis mallonga viziteto, ne estis kelkaj frazoj pri la vetero au la sano, au kelkaj demandoj pri pakajoj kaj biletoj, kaj la plej bona vojo al Citie-au-tie, sed vera intersango de opinioj pri ciaspecaj aferoj, pasanta inter personoj gis tiam apartigitaj de la manko de komuna ilo de parolado. Plue, la logado prezentis okazojn por fari paroladojn, preparitajn kaj senpreparajn, Esperante, kaj la kara lingvo pasis tra la provo venkante. Nun Angloj havas Anglan ateston, ke Esperanto ne estas nur interesa ludilo por pasigi senokupajn horojn, sed sana, fortika lingvo, tauga por ciuj praktikaj utilajoj, kaj ankorau lernebla sen multa penado. Samtempe, alia argumento, kiu tiuj, kiuj estas blindigitaj de la antaujugado, ofte uzas kontrau Esperanto, nome, ke pro la diferencoj de la elparolado kaj de la nacia idiomo, diverslandaj Esperantistoj ne povus kompreni Esperanton parolatan de alilandulo, estis efektive silentigita. De la unua momento, kiam la Angloj marsis sur la Francan teron gis la finaj adiauoj, oni trovis nenion malfacilecon, nek parolante nek komprenante. Tio estis pli rimarkinda, car la vizitantoj havis tre malofte okazojn por interparoladi Esperante. Ili estis similaj al knaboj jetitaj en akvon, kiuj devigas au nagi au droni. Certege ili ne dronis; kontraue per Esperanto, kaj per Esperanto sole, ili pasigis plejplacantan libertempeton, kiun ili kore deziras ripeti la proksiman jaron, cu en Havro, cu aliloke. John Ellis, No. 7124. ESPERANTO IN DAILY LIFE.Not a few people have already proved by actual experience that Esperanto possesses all the qualifications requisite for a practical spoken language, but the visit of the President of the "Esperanto" Society to Havre (France), which took place a little while ago, has afforded another proof. His wife, who was very happy chatting with the Havre lady-Esperantists, the Secretary of the same Society, and a friend, to whom Esperanto was a new language, accompanied him. After a few days the Secretary of the Esperanto Club and Miss Lawrence, the ex-Secretary, also arrived. The four Keighleyites spent eleven days in one spot, living at an hotel where four Professors of the Havre LycÉe daily took their meals, and for at least 2½ hours each day the same persons conversed in Esperanto with each other. Necessarily the number of topics covered was very large and the subjects of conversation most various. It was not a case of a short call, some remarks on the weather and health, or a few questions as to luggage and tickets and the best way to So-and-so, but a genuine interchange of opinions on all manner of subjects, passing between persons previously separated from each other for lack of a common medium of speech. Not only that, but the visit gave opportunity for making speeches, both set and extempore, in Esperanto, and the prized language came through the ordeal with flying colours. Englishmen have now English testimony that Esperanto is not merely an interesting toy to while away the leisure hours, but a sound, solid language, available for all practical purposes, but yet to be acquired without serious effort. At the same time another argument, which those who are blinded by prejudice frequently employ against Esperanto, that is to say, that on account of the differences in pronunciation and national idiom, Esperantists of various countries would not be able to understand the Esperanto of a foreigner, was effectually silenced. From the first moment that the English set foot on French soil to the final adieux, no difficulty was experienced, either in speaking or in understanding. This was all the more remarkable because the visitors had previously had very few opportunities of conversation in Esperanto. They were like boys thrown into the water, they had either to swim or drown. Most assuredly they did not drown; on the other hand, by means of Esperanto, and by nothing else, they spent a most pleasant little holiday, which they long to repeat next year, either at Havre or elsewhere. John Ellis, No. 7124. ESPERANTO IN SHORTHAND.[Illustration: Pitman Shorthand.] Through the courtesy of Sir Isaac Pitman & Sons, Ltd., who have provided us with this plate, we are enabled to show our readers the first example of Esperanto printed in the Pitman system. It must be borne in mind that all the vowels are long in Esperanto. We hope that this anecdote will serve many of our readers as a reading exercise.
Oni diras ke, marvojagante, ventroparolisto amikigis kun la fajristo de la sipo, kaj ciutage eniris en la verkcambron. Unu tago la vojaganto sidigis apud la fajrejo, kaj sajnis fumadi songe kaj kviete. Baldau turnilo ekbruegigis kaj la fajristo venis kaj oleis gin. Tiam li rekomencis sian laboron. Iom poste, li reaudis la saman bruon kaj rekuris, oleujo en mano, por kvietigi gin. Tion farinte, li laboradis; sed preskau tuj rekomencis de nove la bruon. Tiam la fajristo eksuspektis la kauzon. Kviete marsante malantau la ventroparolisto, li elversis multe da oleo sur la serculon. "Nun," li diris, "mi divenas ke la turnilo ne bruadigos." La serco, oni diras, estis tiel bona ke la ventroparolisto ne deziris refari gin! Tradukis G. Ledger. Kiel senkrurulo povos farigi kuristo? Nur kutimante paroli pie, li tiel farigos piediranto. E.L. Sinjorino B. atendis viziton de la Episkopo, kaj si instruis la knabserviston kion li devas fari. "Kiam vi alportos al lia mosto varman akvon, vi frapos je la pordo. Sendube la Episkopo demandos "Kiu frapas?" Tiam vi devas respondi "La Knabo, mia Sinjoro." La Episkopo venis kaj poste supreniris en sian cambron. La knabo frapis kaj li demandis "Kiu estas tie?" La timema knabo respondis "La Sinjoro, mia knabo." Jen kio okazis al Anglolando, lau la gajhumora franca verkisto Alphonse Allais. "Car de longege oni elfosis Anglolandon por eltiri karbon kaj feron, la granda insulo farigis tute kava, kaj sekve pli malpeza ol la akvo kiu gin cirkauas. Gi do nagis. Sed la Angloj kiuj timis ke ilia patrujo povus fornagi al la Kontinento elpensis kaj almetis la fadenegojn telegrafajn kiuj ludas la rolon de snuroj alligantaj la insulon al la firmajo. Sekve Anglujo estas firme fiksita kaj ne povos perdigi en oceano." Tradukis E. Legoffre. Maristeto demandis sipestron: Se oni scias kie objekto kusas, cu oni povos diri ke gi estas perdita? Neniel, respondis la sipestro. Nu, via argenta krajoningo ne estas perdita, car mi scias ke gi kusas sur la fundo de la maro. E.L. VIVO DE MARISTO.En nokt’ okazis uragan’, La maron montigante; Tabakon macis Barni Bunt, Al Bolin Bill dirante— "Nordokcidenta blovas, Bill, Cu vi gin audas brui nun? Helpu ilin Di’, bedauras mi Bordanojn malfelicajn nun! Urbanaj malsaguloj, kun Danger’ en ciu vento, En lito mem tremadas nun, Ke falu la tegmento! Mizeraj ja envias nin, Mi kredas, dezirante La sorton kiun trafis ni, Sur ocean’ estante! Kaj kiuj pri aferoj en La strato promenadas, Por kisi familion, jen, Nun hejmen rapidadas; Dum sur ferdeko vi kaj mi Kusigas kun plezuro, Ekflugas cirkau ili nun Fumpotoj sen mezuro! Maranoj ofte audis ni, Ke homoj perdas monon, Kaj riskas ec la vivon, se Veturas en Londonon; Landanoj timas, scias ni, Nobeloj au vestistoj;— Cielon danku, vi kaj mi, Ke estas ni maristoj!" Tradukis B. Elmy. A SAILOR’S LIFE.One night came on a hurricane, The sea was mountains rollin’, When Barney Buntline turned his quid And said to Billy Bowlin’— "A strong nor’wester’s blowin’, Bill, Oh, don’t you hear it roar now? Lord help ’em, how I pities all Unhappy folks on shore now! Foolhardy chaps as lives in towns, What dangers they are all in; And now a’tremblin’ in their beds, For fear the roof should fall in! Poor creatures, how they envies us, And wishes, I’ve a notion, For our good luck in such a night, To be upon the ocean! And then, for them kept out all day On business from their houses, Who late at night are hurryin’ home To cheer their babes and spouses,— While you and I upon the deck Are comfortably lyin’, My eyes, what tiles and chimbley-pots About their heads are flyin’! We seamen, too, have often heard How men are sold and undone By overturns in carriages, And thieves and fires in London; We know what risks all landsmen run, From noblemen to tailors; So, Bill, let us thank Providence That you and I are sailors!" Capt. W. Pitt, R.N. Perloj en Dezerto.—Arabo, vojperdinte en la dezerto, kaj jam nenion manginte de du tagoj antaue, sentis sin ekmorti per malsato. Pasante apud puto, kie la karavanoj trinkigas siajn kamelojn, li ekvidis sur la sablo lederan saketon. Li gin prenis kaj palpis. "Estu Dio laudata!" li diris; "kompreneble en tio estas au daktiloj au aveloj." Plena je tia dolca espero, li rapidas malfermi la saketon, sed vidante gian enhavon, "Ho ve!" li ekkriis, "estas nur perloj!"—(6266). DIO, SAVU LA REGONNian Noblan Regon, La gracian Regon, Dio savu! Estu li venkinta, Felica, glorinda, Longe li regadu, Dio, lin savu! Sinjor’ Di’ starigu, Malamikojn pelu Kaj faligu! Disig’ politikon, Venku friponajon, Al Ci ni konfidu; Dio nin savu! Donacojn plej karajn Al li donu multajn. Li regadu! Legojn li defendu Kaj por ni ebligu Kore-voce kanti Regon savu Di’. (Tradukis E.L.). Nia Kara Estro, Doktoro Zamenhof, skribis al ni sekvantan—
Ni treege bedauras ke la bona Doktoro ne povos skribi iom por ni, sed korege ni lin dankas por lia afabla bondeziro al nia sukceso. Ni ankau ricevis tre afablan leteron de So. de Beaufront, por kiu ni lin dankegas. Jen gi estas. "Nepo de anglino, mi konas pli multe de aliaj la karakteron anglan. Mi do ne miras ke Esperanto estas tre favore akceptata de viaj sampatrujanoj kaj ec mia profunda konvinko estas, ke Anglujo influos tute aparte sur la finan venkon de Esperanto. La Angloj havas la jugadon tro sanan por ne kompreni, ke nur en lingvo neutrala trovigas la praktika solvo de lingvo internacia. Aliparte, antau sistemo tiel simpla, kiel Esperanto, antau lingvo kies duono da vortoj almenau estas jam antaue konataj de ili, viaj samlandanoj nepovas malsati rimedon de internacia komunikigado kiun malgrau cio ilia patra lingvo neniam povus doni. Pro tio mi tute konfidas ke ilia karaktero logika kaj praktika turnos ilin al ni kaj faros el ili bonegajn rekrutojn por Esperanto.—L. de. B. Sinjoro Fruictier skribis al ni "En Novembro de 1903a j. aperos la unua No. de Internacia Medicina Revuo," sesonjara organo en Esperanto, kies redakcia komitato konsistas el Profesoroj en Pariza Medicina Fakultato. Gia jara abonkosto estas 6/6 ... Ni sendos provajn ekzemplerojn kun gramatiko de Esperanto al plej multaj scienculoj. Sed por tio ni bezonas Monon kaj Kunlaboradon.... Al ciuj, kiuj abonos antau la apero de la unua No. ni sendos senpage unu ekzempleron de "Esperanta Sintakso lau verkoj de Doktoro Zamenhof." Plie, ilia abono dauros dum tuta jaro 1904a, kia ajn estos nombro de N-oj aperontaj gis fino de tiu ci jaro ... Tial konfidante vian konatan Esperantistan fervoron, mi antaue plej kore vin dankas, kaj humile salutas." Certege ni esperas ke la venonto estos sukcesplena kaj ke Sinjoro Fruictier trovos multe da abonantoj kaj kunlaborantoj inter niaj scienculaj adeptoj. (Subscriptions are received by the Hon. Sec., Esperanto Club). Manuscript contributions should be sent to So. Paul Fruictier, 27 Boulevard Arago, Paris. So. A. Saint-Martin, la tre sindonema helpanto kaj Redaktoro de la Kanada gazeto "La Lumo" skribis tre interesan leteron. Li diras "Brave! Brave! Brave! Mi gratulas vin sincere.... Hodiau mi ricevas vian sciigon ke ne sole estos Angla eldono de jam fondita revuo, sed tute nova organo. Bravege! Mi memoras ke kelkaj amikoj Kanadaj iam diskutis kiam estos Angla Esperanta revuo. Iu diris post 50 jaroj, alia post 40 jaroj, mi kuragis diri, post dek jaroj oni en Anglujo mem eldonos Esperantan Gazeton. La tutaj ceestantoj ekridegis, kaj hodiau, post unu jaro, vi anoncas al mi la bonan novajon! ... Diru al amikoj en Anglujo ke ili sendu post-kartojn al la Virina Klubo Progreso, 137a rue Sainte Elizabeth, Montreal, Canada. Tiu Klubo estas la unua virina Esperantista, gi fondis Esperantan ekspozicion, kaj sendas kiel respondo al ricevitaj kartoj, grupan portreton de kelkaj membroj de la Klubo. Tiu ekspozicio farota en la montrfenestro de unu el la plej gravaj ciutagaj jurnaloj en Montrealo, certe multe helpos al nia afero. Mi premas korege vian manon.—Via A. Saint-Martin." Ni kore gojas ke la profetajo de niaj Kanadaj Samideanoj ne estas bona. La patrinalando ne estas tiel malantauema kiel oni pensis. Ankau ni salutas kore la Virinan Klubon kaj esperas ke la ekspozicio estos tute sukcesplena. Nia Sveda Kunlaboranto, Sinjoro Ahlberg skribis—"Mi ne povas eviti prezenti al vi miajn sincerajn komplimentojn pro la grandiozaj rezultatoj de via admirinda propagando tie en Anglujo! ... "Kiu estus povinta kredi tion antau unu jaro" kriis al mi malnova Esperantisto, kiu, pro sia speciala scienco, la financo, zorge studiadis la anglajn kaj amerikanajn rilatojn ... Lau mia deziro, li nun estas publikigonta senpage nomarojn pri ekstersvedaj komercistoj, kiuj deziras, per Esperanto, ekzistigi komercajn rilatojn kun svedaj firmo, firinoj kaj letere sciigos tion ci al mi.—Al vi kaj al via klubo kunfratajn salutojn. LA HUMORA FLANKO DE TELEGRAFO.Se oni kolektus depesojn kiuj trakuras telegrafan ferfadenon, diras unu praktika telegrafejestro de vasta telegrafa sistemo, ili farus kuriozan kaj interesan volumon de korespondajoj. La kosto de la forsendo de depeso dependante de la nombro de vortoj kiujn gi enhavas kompreneble igas gian konstruajon kiel eble plej mallongan. Plej multaj depesoj enhavas malpli ol dek-du vortoj (kune kun adreso kaj subskribo), kaj estas mirinde kiom da materialo tiu ci malgranda nombro de vortoj ofte enhavas. Sinjorino, kiu deziris ekscii kiam sia edzo revenos hejmen, sendis al li depeson demandante tion. Li respondis ke grava afero malhelpis lin, kaj ke li ne povos reveturi gis post kelkaj tagoj. La Sinjorino tuj respondis sendante al li alian depeson en sekvanta lakonika stilo:—"Hejme. 12 Septembro, 1903; Al F.C.P. Depeso ricevita. Deutronomio xxiv., 5."—Mario. Turninte al la nomita verso en Sankta Skribo, la adresito legis sekvantan longan leteron:—
Dua ekzemplero estas respondo sendita al homo kiu estis pekinta kontrau la legoj kaj kiu forkuris. Li deziris ekscii cu estus prudente reveni. Tial li telegrafis je sekvanta stilo:— "1 Oktobro, 1903; Al B.C.M. Cu cio estas O.K.?—D.T.M. Kaj li ricevis sekvantan mallongan respondon:— "Al D.T.M. 1 Oktobro, 1903. Proverboj xxvii., 12."—B.C.M. Turninte al la nomita verso la sciama individuo ricevis vere sekvindan konsilon:—
Tradukis C. F. Hayes. THE HUMOUROUS SIDE OF TELEGRAPHY.Were one to collect despatches which pass over the telegraph line, says a practical manager of a great telegraphic system, they would make a curious volume of correspondence. The cost of the transmission of a message depending upon the number of words it contains of course renders its construction as brief as possible. Most despatches contain less than a dozen words (together with an address and signature), and it is marvellous how much matter this small number of words often contains. A lady, who wanted to ascertain when her husband would return home, sent him a message making the enquiry. He replied that a serious matter hindered him, and that he would not be able to return for some days. The lady immediately replied by sending another message in the following laconic manner:—"Home. 12 September, 1903; To F.C.P. Message received. Deuteronomy xxiv., 5."—Mary. Having turned to the specified verse in the Word, the addressee read the following long epistle:—
A second specimen is a reply sent to a man who had committed an offence against the law and had absconded. He wanted to find out whether it would be prudent to return. He therefore telegraphed in the following style:— "1 October, 1903; To B.C.M. Is all O.K.?"—D.T.M. And he received the following brief reply:— "To D.T.M. 1 October, 1903. Proverbs xxvii., 12."—B.C.M. Having turned to the verse mentioned, the enquirer received good counsel:—
Kiel marsas la Lapoj? Ne kapo malsupre, mi pensas? Ne, ili piediras per la plando sur Laplando (plando, sole of the foot). E.L. Maljuna Soldato: Cu vi deziras esti heroo, knabeto? Knabeto: Ne dankon! Mi ne deziras havi nur unu brakon kaj okulon artefaritan! G.C.L. BONVENO.Gazeto Angla Esperanta, iru Antauen en la mondon, kunhelponte Kolegojn viajn ciam sendi vortojn De amikeco kies sono dolca Eniru en la korojn de la homoj Kaj ligon sanktan de frataro fari. No. 8380. CORRESPONDENCE PAGE.O.A., of York, writes:—"I want to head my notepaper with a notice that I am willing to receive correspondence in Esperanto. What is the best phrase to use?" We think that "Mi korespondados Esperante" is best, being to the point and short. Several correspondents have enquired whether it is easy to teach one’s self Esperanto. This depends on the learner. But I will give two communications received to-day (September 4). Many similar letters of appreciation arrive every week.
This is, word for word, the Esperanto letter of a five-days’ student. It would be interesting to see a similar production after an equally short period of self-tuition in any natural language. "Atento" instead of "atenton" seems to be the only slip!
We wish him every success, and hope soon to receive an Esperanto note also. G.M.H., London, N.W., writes in Esperanto asking for "rules for the order of the words in Esperanto." For an affirmative sentence the English order is generally the best. For questions, however, the order is not inverted. Cu mi havas libron? not Havas mi libron? A most enthusiastic Sussex Samideanino writes: "I may never be able to do much—my age (71) precludes the possibility; but what I can do will give me the greatest possible pleasure." M.A., of Weymouth, says: "I am in a slight difficulty.... What is the pronunciation of the plural termination OJ?" Unfortunately this point was not sufficiently clear in the first edition of the Text-Book. The sound is monosyllabic as in TOY. The tonic accent therefore falls on the preceding syllable. The termination of adjectives follows the same rule. A.F.M., of Inverness, wonders whether we are desirous of receiving advice, and says that we should have "at least a column interlined with Hugo’s method of illustrating pronunciation, and another with the literal translation of each word just below." We are only too glad to receive suggestions from our good friend A.F.M. Perhaps he and similarly-minded enquirers are able to read shorthand. If so, the anecdote printed in Pitman’s system will suffice. If not, we will see what can be done next month. As for the second suggestion, that is embodied already; the parallel-column translations are as literal as possible. W.F., of Beith, asks: "Is the ‘k’ in such words as ‘knabo,’ ‘kvar,’ etc., sounded as in the English word ‘knife?’" This is another point which is frequently referred to as a difficulty. In Esperanto there are no silent letters. Therefore this "k" must be sounded, and not be silent as in the English word given. Students of German will recognise the sound in the word "knabe." DIVERSAJ SCIIGOJ.Ci tie Londone ni ricevis tre interesajn vizitojn de multaj fremdaj samideanoj. Vere estas mirinde ke jen tute ne estas malsameco de elparolado inter la diverslandanoj kun kiuj ni gis nun paroladis. Plezurege ni nun renkontis Esperantistojn el Francujo, Italujo kaj Bohemujo. Tiu ci ofta intersango de pensoj kun personoj kiuj antaue estis apartigitaj per manko de komuna lingvo certe estas unu el la plej grandaj plezuroj kiujn Esperanto donas al siaj adeptoj. Ni korege esperas ke ni baldau vidos multajn fremdajn kunlaborantojn. Vicprezidanto de la Hispana Societo skribis al ni kaj sendis afablajn bondezirojn je la estonta sukceso de nia granda entrepreno. Li ankau sciigas nin ke oni eldonos Novembre novan Esperantan gazeton "La Hispana Suno." Ke gi estos sukcesplena, ni esperegas. Sed Hispanujo ne estas la sola lando kiu havas novan organon. Malproksima Peruo jus eldonis "Antauen Esperantistoj!" Vere felica nomo por la naskinto, kaj ni fidas ke la Peruanoj respondos al la devizo, kaj rapide antaumarsos. Sudameriko sajnas esti bona loko por Esperanto, car ni jus ricevis sciigojn pri la fondo de nova grupo en Santiago, Cile. La Direktoro estas Sinjoro E. Sepulveda Cuadro, Profesoro de Fonetiko. Sed ne estas necese ke oni sercos Sudamerikon por eltrovi pruvojn de la progreso de Esperanto. Niaj amikoj en Keighley—elparolata Kihli—havis sian jarkunvenon post tre aktiva vivo de dek monatoj. Vere ili faris grandan propagandon, car, kvankam la urbo ne estas granda, jen estas preskau sesdek Esperantistoj tie. Eble estas pli facila afero disvastigi la lingvon en urbeton kie ciu konas siajn najbarojn, sed, cu tiu ci estas vera au ne, oni devas gratulegi la Kihlian Societon pri gia rapidega kresko. Ankau ci tie ni havas novajn societojn. Je la lasta tago de Septembro, nia tre sindonema helpanto, Sinjoro Clephan, paroladis pri Esperanto ce la Literary and Philosophical Institute, Newcastle-on-Tyne. Jen estis okdek ceestantoj, kaj, post la parolado, dudek el ili deziris grupigi. Tiel nia plej norda Angla Grupo naskis. Ni petas ciujn kiuj logas en au apud tiu urbo ke ili aligu al la nova societo. Nia tre agema kunlaboranto, Sinjoro Motteau, jus fondigis la "Forest Gate Esperanto Group." Ni petas ke oni skribu al la Hon. Sek. de la Grupo, Sinjoro E. J. R. Beal, 74, Claremont Road, Forest Gate. Niaj amikoj tie tre deziras ke ili povus havi la uzon de tauga cambrego en kiu So. A. Motteau volonte donus senpagan kurson de Esperanto. La tre entuziasma propagandisto Sinjoro Thill, 6, Barton Crescent, Mannamead, Plymouth, ankau deziregas cambregon kie li povos doni senpagan instruadon. Ni korege esperas ke ia amiko povos helpi niajn du kunlaborantojn. Doktoro R. J. Lloyd, D.Litt.M.A., komencis Esperantan kurson ce la Liverpool Universitato je Oktobro 14. Ni fidas ke multaj lernantoj venos tie, kaj ke la entrepreno estos sukcesa. Sajnas al ni ke estas notindege ke Angla Universitato malfermis kurson. Doktoro Adolf von Mayer estas la aktivega estro de la Esperanta movado en Manchester. Unu el liaj lernantoj baldau komencos kurson en Japonujo. Jen estas multaj fremduloj en la Manchester Grupo, kaj ni kredas ke gi kreskos rapide. Ni petas ke amikoj skribos al Sinjoro E. W. Eagle, 21, Kellett Road, Brixton, S.W. Ankau al Sinjoro P. G. Bacon, 170, Clapham Park Road, S.W. Tiuj ci sinjoroj estas la sekretarioj de novaj grupoj por studii Esperanton. En Ilford Sinjoro W. A. Jeffery deziras fondi grupon. Lia adreso estas 42, Park Road, Ilford, kaj li fidas ke oni skribos al li pri la afero. GRAVA AVIZO.La senpagaj kursoj de la Esperanto Klubo nun komencos. Ni devas treege danki la sindonemajn gesinjorojn kiuj aminde donas ilian tempon por disvastigi Esperanton, kaj la plej malgranda honoro kiun oni povos fari je ili estas zorgi ke la kursoj estos sukcesplenaj. Ni do petegas ke kiel eble plej multe ceestos. Lunde jen estos kurson de Sinjoro O’Connor ce "The Gouin School of Languages," 34, Harrington Road, S.W. (quite close to the South Kensington Metropolitan Station), 6.45 p.m. Jaude kurson de Fraulino ShÄfer kaj Sinjoro Goody ce "The Gouin School of Languages," 16, Finsbury Circus, E.C., 6.30 p.m. Vendrede ce Sinjoro C. F. Hayes, 48, Swanage Road, Wandsworth, S.W., 7.30 p.m. Tiu ci gravega sciigo ne estas kompleta sen korega dankesprimo al Sinjoro ThÉmoine, kiu aminde permesis ke ni uzus la cambregojn de la Gouin School, kaj ankau al Sinjoro Hayes, kiu havas kurson ce sia domo. Je la dua Lundo, ciumonate, adeptoj kunvenas ce Mowbray House, Norfolk Street, Strand, por la "Reading Circle." NIAJ BONEGAJ AMIKOJ.Du Esperantistaj amikoj foje disputadis pri la nuntempa vivado, giaj utiloj kaj malutiloj. Ili promenadis sur belega vojo tra aleo de arboj, kaj je la malproksima vidajo estis monteto kovrita per florantaj herboj kaj brilanta sub sennuba cielo. "Antaue tiu ci vidajo estis tiel bela kiel hodiau" diris unu el ili. "Jes" respondis la alia "sed tiam ni marsus tremante, ni timus rabistojn au militistojn de ia granda barono. Vojo estus malbona kaj certe ni ne havus pluvombrelojn se pluvus." "Cu la nuna tempo kaj gia sencesa aktiveco, giaj bezonoj, gia preskau lukso por malriculoj estas egale bona por krei fortan kaj nobelan karakteron? Cu vi ne kredas ke simpleco estas la plej bona por ciuj?" "Ne" respondis la alia, "ni havas edukecon kaj jurnalojn." "Jurnalojn" kun akcento de grandega malestimo. "Jurnaloj estas similaj je ventoflagoj au vaporfajfoj; nur utilaj por montri kien blovas la vento, au por fari bruon. Vidu do kion jurnaloj diras pri Esperanto!" Unue ili legis en la "Daily News": "But we are inclined to think that Esperanto, having no literature and no vital connection with daily living to enrich and refine and subtilize it, would be a poor language, in which it would be well nigh impossible to communicate any ideas but the simplest and most commonplace." Tiam ili malfermis la "Daily Chronicle" kaj legis: "A gathering of forty or fifty members gave a hearty welcome to the visitors, and the facility of comprehension and of speech on both sides was a revelation." Alia jurnalo kiun ili legis estis la "Daily Telegraph" kie oni trovis la sekvantan mallongan kritikajon "Its meagre scant array of words Could puzzle no beginner; Untutored cannibals by herds, Would learn them after dinner." La "Glasgow Times" diris "I fear that even the enthusiastic W. T. Stead will not gain many disciples for Esperanto." En la "World’s Work" ili legis "There seems little doubt that Esperanto is at present holding the field against many rivals." La "General Practitioner" presis "It is good for the general cause of an International language that Esperanto should be propagated as much as possible." La du amikoj legis kvardek jurnalojn kaj trovadis similajn diversajn kritikojn pri la kara lingvo. E. A. Lawrence.
KELKAJ FABLOJ EL ESOPO.La Alaudo kaj Alaudidoj.—En kampo da matura greno trovigis kovitaro de alaudidoj, kaj la patrino ciutage atendis la venon de la rikoltistoj. Ciufoje kiam si foriris, si ciam diris al siaj geidoj ke ili rakontu al si cion, kio okazos dum si forestis. En tago, alvenis la mastro. "Estas nun la tempo voki ciujn miajn najbarojn," li diris, "kaj rikolti mian grenon." Kiam la maljuna alaudo audis pri tio, si diris al siaj idoj: "Se li fidas je siaj najbaroj, li ne baldau rikoltos sian grenon." La proksiman tagon, la bienulo revenis, kaj vidante nenion faritan, li diris al sia filo: "Iru kaj voku viajn onklojn kaj kuzojn, por ke ili komencu morgau." Sed la alaudo diris al siaj idoj ke ili ne timu, "Car," si rimarkis, "la parencoj ankau havas siajn kampojn da matura greno, kiujn ili devas rikolti." Si denove forestis, kaj la mastro, venante kiel antaue, nun diris al sia filo: "Ni mem laboru kaj komencu morgau nian rikolton." Kiam la alaudidoj rakontis tiun diron al la patrino—"Nun," diris si, "ni vere bezonas forflugi." "Kion vi deziras farita, tion vi mem faru." (6266). La azeno en leona hauto.—Azeno, vestita je leona hauto, fiere vagadis kaj timigis ciun el la timemaj bestoj kiujn li renkontis en la cirkauajo. Ekvidante vulpon, li ankau volis malkvieti tiun ci. Sed Rejnardo, audinte la azenanbruan vocon, diris:—"Nu, ja, mi ankau timigus se mi ne jus estus audinta vin bleki." "Trompantoj ciam estos eltrovitaj" (6266). In order that this Gazette may be useful as a propaganda agent, it has been considered advisable to include in each number a synopsis of the Grammar of Esperanto, so that those hitherto ignorant of its system may be the better able to appreciate the magazine. SYNOPSIS OF THE GRAMMAR.The ALPHABET is composed of 28 letters. They are the following:— A B C C D E F G G H H I J J K L M N O P R S S T U V Z and U. The VOWELS are always given a long sound; as in the well-known phrase, "Pa, may we go too?" Shorthand students will at once recognise them as the long vowels of "Pitman." Their sound can also be illustrated by—"Bart, Bait, Beat, Boat and Boot." The following CONSONANTS need special attention. It must be remembered that the sounds given are invariable, because Esperanto spelling is phonetic and each letter has only one sound:—
The English letters Q, W, X and Y do not exist in Esperanto. The letter U is only found in diphthongs—Baldau is sounded Bahldow. The one remaining point to be mentioned is that "AJ" is the same as in By. "OJ" as in Boy. ALL NOUNS end in O in the nominative singular. Birdo, a bird. When the direct object to a verb, an N is added to this O. Mi havas birdon, I have a bird. All nouns form the PLURAL by adding J to the singular. Birdoj, birds. If objective, birdojn. All ADJECTIVES end in A and agree with the noun in number and case. Mi havas belajn birdojn, I have beautiful birds. The INFINITIVES of VERBS always end in I. Lerni, to learn. Pensi, to think. PRESENT INDICATIVES end in AS in all persons singular and plural. Mi iras, I go. Ili iras, they go. PAST INDICATIVES end in IS in all persons singular and plural. Mi iris, I went. Ni iris, we went. FUTURE INDICATIVES end in OS in all persons singular and plural. Si iros, she will go. CONDITIONAL MOOD ends in US in all persons singular and plural. Li irus, he would go. IMPERATIVE MOOD ends in U. Parolu! speak! Iru! go! SUBJUNCTIVES are formed by using "KE" and the Imperative. Ke mi iru, that I might go. The PRESENT PARTICIPLE ACTIVE ends in ANTA—Iranta, going. In the Passive voice in ATA—Farata, being done. PAST PARTICIPLE ACTIVE ends in INTA—Irinta, having gone. In the Passive voice in ITA—Farita, having been done. FUTURE PARTICIPLE ACTIVE ends in ONTA—Ironta, about to go. In the Passive voice in OTA—Farota, about to be done. ADVERBS end in E—Bone, well. Bele, beautifully. 1. The DEFINITE ARTICLE is invariably LA in all cases singular and plural. La Patroj, the Fathers. 2. There is no indefinite article in Esperanto. Patro, a Father; or merely Father, as the case may be. 3. "NOT" is expressed by "NE." Mi ne havas amikon, I have not a friend. 4. Questions are introduced by "Cu." Cu mi ne havas amikon? Have I not a friend? 5. ESTI, to be, is the auxiliary verb in Esperanto. Havi, to have, is never an auxiliary. N.B.—There are no exceptions or irregularities in Esperanto. The VOCABULARY has been simplified by about 30 affixes, which are used to modify the meanings of root words. The commonest are the following PREFIXES:—
The principal SUFFIXES are the following:—
By means of these affixes, the Vocabulary is enormously simplified. All should have "The Student’s Complete Text Book," 1s. 8d., post free, and "Twelve Exercises," 1s. 3d., in order to thoroughly learn the system; but the above is serviceable as a rough basis. For the convenience of Esperantists, all works dealing with the language can now be obtained by writing to the Hon. Sec., ESPERANTO CLUB, 41, Outer Temple, London, W.C. The books most read are:— "Student’s Complete Textbook," by J. C. O’Connor, B.A., 1s. 8d., post free. "Twelve Exercises with Key," by A. Motteau, 1s. 3d., post free. "No. 52," a short Grammar, by the Hon. R. H. Geoghegan. Price 7d., post free. This is a capital preliminary work for giving to friends to arouse their interest. For this purpose we will supply subscribers with 6 copies for 2s. 6d., post free. Three Tales by Tolstoy and Pushkin, 1s. 1d. the set. "Hamlet," translated by Dr. Zamenhof, 2s. Grammar in French or German, 1s. 6d. Commentaire in French, 2s. Prose Selections, 2s. 6d. and 1s. 6d. Complete Stories from back "L’EspÉrantistes," 2d. each. "Tourist’s Phrase-Book," in 6 languages, 6d. The following monthly magazines can be obtained. The annual subscriptions are:— "La Lingvo Internacia," printed wholly in Esperanto, 3s. 6d. "L’Esperantiste," in French and Esperanto, 4s. "La Lumo," in French, English, and Esperanto, 2s. 6d. "La Belga Sonorilo," in French, Flemish, and Esperanto, 2s. 6d. "La Bohema Esperantisto," in Czech and Esperanto, 3s. "La Rondiranto," in Bulgarian and Esperanto, 3s. The new "Internacia Medicina Revuo" will appear every two months. Subscription 6s. 6d. per annum. The English-Esperanto and Esperanto-English Dictionaries will be ready shortly. Price 2s. 6d. each. "French-Esperanto Vocabulaire," 2s. 6d.; "Esperanto-French Dictionnaire," 1s. 6d. "Braille Instruction-Book for the Blind," 4s. Neat star-shaped Badges, for use when travelling, are kept in stock. Price 9d. each. [Music: L’Espero. Himno de D-ro Zamenhof.] En la mondon venis nova sento, Tra la mondo iras forta voko Per flugiloj de facila vento Nun de loko flugu gi al loko! Ne al glavo sangon soifanta Gi la homan tiras familion Al la mond’ eterne militanta Gi promesas sanktan harmonion. En la mondon, &c. Sub la sankta signo de l’espero Kolektigas pacaj batalantoj, Kaj rapide kreskas la afero Per laboro de la esperantoj. En la mondon, &c. Forte staras muroj de miljaroj Inter la popoloj dividitaj; Sed dissaltos la obstinaj baroj Per la sankta amo disbatitaj. En la mondon, &c. Sur neutrala lingva fundamento, Komprenante unu la alian, La popoloj faros en konsento Unu grandan rondon familian. En la mondon, &c. Nia diligenta kolegaro En laboro paca ne lacigos, Gis la bela songo de l’homaro Por eterna ben’ efektivigos. En la mondon, &c. |
|
