This plant, now in total disuse, was considered by the ancients as a most powerful aphrodisiac, and consecrated to Venus. Hence Martial and Ovid—

Et Venerem revocans eruca morantem.
——
Nec minus erucas jubeo vitare salaces.

But the most curious document regarding this obnoxious weed is found in Lobel, who states that it was carefully cultivated in the gardens of monasteries and nunneries, to preserve their chastity.

“HÆc eruca, major Hispanica, vel quia in condimentis lautior, vel ad venerem vegetior erat, gentilis vulgÒ vocata fuit; quo vocabulo Hispanica et Itala gens designat quamlibet rem aptam reddere hominem lÆtum et experrectum ad munia vulgÒ pausibilia, ut joca ludicra et venerem; quÆ commoda ut ex e perciperet monachorum saginata caterva, in perquÀm amoena MagalonÆ, insula maris Narbonensis, hujus gentilis erucÆ semine À fratre quodam Hispano ambulone donato, quotannis hocce serebat, et in mensis cuilibet, vel maximo gulÆ irritamento, vel blandimento, prÆferebat; nimirum usu gnara quantum frequens esus conferret ad calorem venereum in illis otio et frequenti crapula obrutum, ad vigorem animi excitandum, et prÆsertim corpus obesum extenuandum, somnumque excutiendum, quo illi veluti ursi gliresve tota hyeme saginati, fermÈ adipe suffocabantur. VerÙm isto Hispanico remedio adeÒ hilarescebant et gentiles fiebant, ut plerumque recinctis lumbis castitate, coacti essent vota et coenobii moenia transilire, et aliquid solatii venerei ab vicinis plebanis efflagitare. Nobis hÆc visa et risa. Eruca verÒ inibi superstes est copiosissima, monumentum futura monasticÆ castitatis et rei veritatis.”—Adv. p. 68.