ON CHAPTER II.(29) The immateriality of the souls of brutes is not a discovery of modern philosophy, the scholastics maintained it, and carried their ideas on this subject so far as to assert that no vital principle can be a body. In this sense they taught that even the principle of life, or the soul of plants, was something superior to the body. St. Thomas (P. I., Q. LXXV., A. I.) asks, in general, if the soul is a body: "Utrum anima sit corpus," and answers as follows:

"Respondeo dicendum, quod ad inquirendum de natura animÆ, oportet prÆsupponere, quod anima dicitur esse primum principium vitÆ, in iis quÆ apud nos vivunt. Animata enim viventia dicimus, res vero inanimatas vita carentes; vita autem maxime manifestatur duplici opere, scilicet cognitionis, et motus. Horum autem principium antiqui philosophi imaginationem transcendere non valentes, aliquod corpus ponebant, sola corpora res esse dicentes, et quod non est corpus, nihil esse, et secundum hoc, animam aliquod corpus esse dicebant. Hujus autem opinionis falsitas, licet multipliciter ostendi possit, tamen uno utemur, quo etiam communius et certius patet animam corpus non esse. Manifestum est enim, quod non quodcumque vitalis operationis principium est anima; sic enim oculus esset anima, cum sit quoddam principium visionis, et idem esset dicendum de aliis animÆ instrumentis: sed primum principium vitÆ dicimus esse animam. Quamvis autem aliquod corpus possit esse quoddam principium vitÆ, sicut cor est principium vitÆ in animali; tamen non potest esse primum principium vitÆ aliquod corpus. Manifestum est enim, quod esse principium vitÆ, vel vivens, non convenit corpori ex hoc quod est corpus, alioquin omne corpus esset vivens, aut principium vitÆ, convenit igitur alicui corpori quod sit vivens, vel etiam principium vitÆ, per hoc quod est tale corpus. Quod autem est actu tale, habet hoc ab aliquo principio, quod dicitur actus ejus. Anima igitur quÆ est primum principium vitÆ, non est corpus, sed corporis actus, sicut calor qui est principium calefactionis, non est corpus, sed quidam corporis actus."

Notwithstanding this doctrine, it might still be doubted whether matter does not enter as a component element in the soul, although the soul itself is not corporeal, and, therefore, the holy doctor (Ib., A. 5) asks if the soul is composed of matter and form; and here he is speaking of the soul in general as the principle of life, and not of the intellectual soul alone. He answers in the negative, as follows:

"Respondeo dicendum, quod anima non habet materiam, et hoc potest considerari dupliciter. Primo quidem, ex ratione animÆ in communi, est enim de ratione animÆ, quod sit forma alicujus corporis. Aut igitur est forma secundum se totam, aut secundum aliquam partem sui. Si secundum se totam, impossibile est quod pars ejus sit materia, si dicatur materia aliquid ejus in potentia tantum, quia forma, in quantum forma, est actus. Id autem quod est in potentia tantum, non potest esse pars actus, cum potentia repugnet actui, utpote contra actum divisa. Si autem sit forma secundum aliquam partem sui, illam partem dicemus esse animam, et illam materiam cujus primo est actus, dicemus esse primum animatum. Secundo specialiter ex ratione humanÆ animÆ, in quantum est intellectiva."

Although these passages are clear enough, there is another where it is expressly asserted that the souls of perfect animals are absolutely indivisible, so that division can be predicated of them neither per se nor per accidens. He asks, (Q. LXXVI., art. 8,) if the soul in general is in any part of the body; and he answers, yes: distinguishing between essential and quantitative totality:

"Sed forma, quÆ requirit diversitatem in partibus, sicut est anima, et prÆcipue animalium perfectorum, non equaliter se habet ad totum et ad partes; unde non dividitur per accidens, scilicet per divisionem quantitatis. Sic ergo totalitas quantitativa, non potest attribui animÆ, nec per se, nec per accidens. Sed totalitas secunda, quÆ attenditur secundum rationis et essentiÆ perfectionem, proprie et per se, convenit formis."

It seems, however, that this doctrine of St. Thomas met with opposition, from some persons who could not conceive how the soul of brutes could be inextensive, as they regarded this as the exclusive property of the intellectual soul. Cardinal Gaetano, in his comments on St. Thomas, undertakes his defence. He shows that he understood the doctrine of St. Thomas concerning the indivisibility of the souls of brutes, in its strictest sense. He gives the objection in the following words:

"Dubium secundo est circa candem totalitatem quoniam S. Thomas a communi opinione discordare videtur hoc in loco, eo quod ponat prÆter animam intellectivam, aliquam aliam formam in materia inextensam, scilicet animam sensitivam animalium perfectorum, cum tamen vix possit sustineri, quod anima intellectiva de foris veniens, informet secundum esse, et sit inextensa."

Instead of more or less plausible interpretations of the text in order to solve the objection, the learned commentator boldly maintains the indivisibility of the souls of brutes, and treats almost with contempt those who think differently:

"Ad secundum dubium dicitur, quod doctrina hic tradita, est quidem contra modernorum communem phantasiam, sed non contra philosophicas rationes, parum est autem de horum aucthoritate curandum. Cum autem dicitur, quod sine ratione hoc est dictum, respondetur quod ratio insinuata est a posteriori, quia scilicet diversam totaliter habet habitudinem ad totum et partem ipsa forma ex propria ratione. Si enim habet totaliter diversam habitudinem ad totum et ad partes, hoc provenit ex indivisibilitate formÆ. Quia si divideretur forma ad divisionem totius, jam pars formÆ proportionaretur parti corporis, et cum pars quantitativa formÆ sit tota essentia formÆ, ergo ipsa forma secundum rationem suÆ essentiÆ non habet totaliter diversam habitudinem ad totum et ad partes: sed utrumque, scilicet tam totum quam partem respicit, ut proportionatum perfectible. Et confirmari potest ista ratio, quia forma extensa ex vi solius divisionis, non desinit esse secundum illam partem quam habet in parte decisa: imo quÆ quodammodo erat per modum potentiÆ, perficitur, et fit actu seorsum, ut patet in formis naturalibus, ergo a destructione consequentis, si ex sola divisione pars decisa non potest retinere eandem speciem, ergo non erat extensa et divisibilis ad divisionem subjecti. * *

* * * * * * * *

Non est ergo sine ratione dictum, quod animÆ aliquÆ prÆter intellectivam sunt tantÆ perfectionis quod sunt inextensÆ, tam per se quam per accidens: quamquam potentiÆ omnes earum sint extensÆ per accidens: qualitates enim, sunt corporis partibus accommodatÆ."